Στον δρόμο για τους Παραολυμπιακούς ο Φρέντυ

Χιλιάδες σμάρια πουλιών πέταγαν σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σκορπίζοντας τα διαφημιστικά φύλλα της συκομουριάς στα χρυσοπράσινα χρώματα του Φθινοπώρου, με κεντημένη πάνω τους την εικόνα του θαλάσσιου ιππόκαμπου και χαραγμένα στη γλώσσα των ζώων τα ακόλουθα:

«Ο ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ ΠΡΩΤΕΑΣ ΣΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΤΕ ΣΤΟΥΣ 12ους ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΤΗΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ, ΑΠΟ ΤΙΣ 17 ΩΣ ΤΙΣ 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2004».

Κι άλλα τόσα κοπάδια φτερωτών σκόρπαγαν την ίδια στιγμή στα βουνά και στα λαγκάδια της γης τα πλατανόφυλλα της ελπίδας. Βαμμένα στα επτά χρώματα της Ολυμπιακής Αθηναϊκής Λαμπαδηδρομίας, με ζωγραφισμένο πάνω τους το σύνθημα της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής Ζώων «Ψυχή – Σώμα – Πνεύμα» και την προτροπή:

«Η μεγάλη ιδέα χρειάζεται και μεγάλη υποστήριξη. Ελάτε να τιμήσετε μαζί μας τους πρωταθλητές της ζωής, τα πουλιά και τα ζώα με ειδικές ικανότητες

(Αθήνα 17 – 28 Σεπτεμβρίου 2004)».

Στο μεταξύ η γειτονιά του Φρέντυ γιόρταζε την αναχώρησή του με ολοήμερο γλέντι, πιοτό και τραγούδι. Όλοι πίναν στην υγειά του και στις επιτυχίες του.

– Εβίβα, μικρέ! Καλή επιτυχία!

– Και με το χρυσό… και με το χρυσό!

-Με τη νίκη… με τη νίκη!

-Εβίβα, εβίβα!

Η Σάλυ έδωσε το σακίδιο στο γιο της, αφού το γέμισε προηγουμένως με ζαχαρωμένες φράουλες· του ’δωσε ακόμη ένα δοχείο νερό και πίτες με μανιτάρια, λάπαθα και παπαρούνες. Στην πίσω τσέπη έβαλε τα μαντηλάκια του, κεντημένα όλα με το μονόγραμμά του από την ίδια.

– Στο καλό, παιδί μου, και με τη νίκη, είπε συγκινημένη η μητέρα του βάζοντάς του στο χέρι το ακόντιο.

– Γεια σου μαμά, ψιθύρισε ο Φρέντυ στεναχωρημένος που θα την άφηνε πίσω.

Τα φιλιά κι οι αγκαλιές των δικών του, όμως, δεν είχαν τελειωμό και καθυστερούσαν την αναχώρηση. Η Ντόρις, η μαύρη εγγλέζικη φοράδα που περίμενε ώρες φορτωμένη στο ξέφωτο για να τον πάρει, άρχισε κιόλας να χλιμιντρίζει ειδοποιώντας τον Κυριάκο τον αγωγιάτη –έναν ασπρόμαυρο τράγο οδηγό– να κάνουν γρήγορα, γιατί είχαν δρόμο μπροστά τους. Τα σχολιαρόπαιδα –εν τω μεταξύ– στο μεγάλο τραπέζι τραγουδούσαν μεθυσμένα απ’ το πολύ κρασί, που το είχαν μόνα τους τρυγήσει τις καυτές μέρες του Αλωνάρη, πριν έρθει ο τρυγητής με τα δροσερά πρωτοβρόχια του:

«Σε μια ρόγα από σταφύλι

έπεσαν οχτώ σπουργίτες

και τρωγόπιναν οι φίλοι

τσίρι – τίρι, τσιριτρό

τσιριτρί

τσιριτρό…».

Η ώρα της αναχώρησης για τον Φρέντυ

Η ώρα, όμως, της αναχώρησης είχε φτάσει. Ήταν καιρός πια… Μ’ ένα απότομο ξεκίνημα η Ντόρις έφυγε μπροστά, σέρνοντας από πίσω της το κάρο με το Φρέντυ και όλη την υπόλοιπη προπονητική ομάδα που τον συνόδευε.

Όταν κατάπιαν χιλιόμετρα και χιλιόμετρα απόστασης, πλησιάζοντας προς το κέντρο των Παραολυμπιακών, ο Φρέντυ είδε κατάπληκτος να ξεπετιούνται από διάφορους χωματόδρομους μικρά και μεγάλα καραβάνια ζώων και πουλιών απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, τα οποία θα συμμετείχαν, προφανώς, στους Αγώνες της μεγάλης πόλης. Ένιωσε τότε για πρώτη φορά το βαρύ χρέος της φανέλας που φορούσε εκπροσωπώντας τη μικρή πατρίδα του. Σούφρωσε τα χείλια του με πείσμα παιδιάστικο, ρυτιδιάζοντας ελαφρά το κυρτό του μέτωπο, κι ύστερα έσφιξε με δύναμη το μικρό ακόντιο που κρατούσε στο δεξί του χέρι. Τώρα, ένιωθε έτοιμος –περισσότερο από ποτέ– για να τους αντιμετωπίσει και να τους νικήσει.

– Εεέπ! Πιο γρήγορα αμαξά! φώναξε θαρρετά στον τράγο, που ανέπτυξε αμέσως μεγάλη ταχύτητα πλησιάζοντας προς τον τελικό προορισμό τους.

Η Ντόρις, για ν’ αποφύγει τη μεγάλη κίνηση, προτίμησε να ξεκόψει απ’ την κεντρική λεωφόρο ακολουθώντας έναν περιφερειακό χωματόδρομο που έβλεπε από ψηλά την τσιμεντένια πόλη. Ο Φρέντυ εκείνη την ώρα έτρωγε και το τελευταίο κομμάτι πίτας που του έβαλε η μητέρα του, αφού προηγουμένως είχε καταβροχθίσει τα ζαχαρωτά από φράουλες και είχε αδειάσει το δοχείο με το νερό. Η παρέα δίπλα του κοιμόταν ακόμη του καλού καιρού, ταλαιπωρημένη απ’ το πολυήμερο ταξίδι και τα μερόνυχτα πάνω στις σκληρές σανίδες του κάρου.

Στα πόδια του απλωνόταν τώρα μια παράξενη και πολύβουη πολιτεία πνιγμένη στο καυσαέριο απ’ τα μικρά και τα μεγάλα της αυτοκίνητα, τα τρένα και τα εργοστάσια που φύτρωναν στο σώμα της σα μανιτάρια, λερώνοντας το γαλανό ουρανό με τα βρώμικα φουγάρα τους.

Ο ενθουσιασμός του Φρέντυ

Στο βάθος του ορίζοντα, μέσα από σύννεφο ομίχλης, πρόβαλε –σκαλωμένη θαρρείς σε γρανιτένιο βράχο– η φιγούρα της ιστορίας της.

– Ααα! Φώναξε ενθουσιασμένος ο Φρέντυ μη μπορώντας να κρύψει τον θαυμασμό του.

Την ίδια ώρα ξύπνησαν και οι άλλοι κι έστρεψαν να δουν, μισοζαλισμένοι ακόμα, κατά τη μεριά που τους έδειχνε ο μικρός αρκούδος.

– Πααα! Αυτή είναι λοιπόν η Ακρόπολη –όπως λένε τα βιβλία– με τον Παρθενώνα και τις Καρυάτιδες! ψιθύρισε εντυπωσιασμένος ο Γυμναστής, βλέποντας τα μαρμάρινα αρχαία μνημεία ν’ αστράφτουν σα διαμαντένια από ψηλά.

Κι επηρεασμένος από την ιστορία, άρχισε να τους μιλά για την αρχαία Αθήνα που δεν είχε καμία σχέση με τούτη την άχαρη πόλη που στριμωχνόταν φτιασιδωμένη γύρω απ’ τον ιερό της βράχο.

Είχαν πια φτάσει στο εξοχικό προάστιο με τα ελιόδεντρα παραταγμένα κατά μήκος της δημοσιάς. Η Ντόρις ελάττωσε ξαφνικά ταχύτητα, γιατί τα ζώα και τα πουλιά-αθλητές πλημμύρισαν τους δρόμους εμποδίζοντας την κίνηση.

Ο Φρέντυ, με διασταλμένες τις κόρες των σχιστών του ματιών, αποχάζευε τους συναγωνιστές του που φόραγαν ψάθινα καπέλα για να προστατεύονται από τον ήλιο. Είχαν όλοι τους λίγο – πολύ σωματικά ελαττώματα, αλλά και ωραίο χρώμα στο πρόσωπο, πράγμα που τους έκανε να φαίνονται πολύ πιο δυνατοί από κείνον. Αυτό του δημιουργούσε ένα δυσάρεστο συναίσθημα που δεν ήξερε πώς να το εξηγήσει. Έσφιξε πάλι το ακόντιό του, αλλά δεν ένιωθε πια την ίδια σιγουριά…

Προσπερνώντας βιαστικά με την άμαξά τους την κεντρική πλατεία της Αθήνας, πρόλαβε να δει μικρά και μεγάλα μαγαζιά και δημόσια κτίρια με πολύχρωμες ταμπέλες που διαφήμιζαν το εσωτερικό τους. Μερικές απ’ αυτές έγραφαν:

«ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ “Η ΕΛΛΑΣ”»

«ΣΙΝΕ “Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”»

«ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ»

«ΙΑΤΡΕΙΟ ΖΩΩΝ»

«ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ»

«ΤΡΑΠΕΖΑ»

«ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ»

– Αααχ! Χασμουρήθηκε ο μικρός βαριεστημένα. Πόνεσαν πια τα μάτια του διαβάζοντας στα πεταχτά, και του ήρθε ξαφνική νύστα, όταν ξαφνικά πρόβαλε απ’ τα δεξιά τους μια ομάδα ζώων που μοίραζε στο κόσμο διαφημιστικά πλατανόφυλλα και φύλλα συκομουριάς.

– Μα… αυτά μοιάζουν με τα δικά μας, μονολόγησε ο Φρέντυ, κι άπλωσε ασυναίσθητα το χέρι να πάρει μερικά.

Βεβαιώθηκε. Ήταν το ίδιο ακριβώς διαφημιστικό υλικό που πέταξαν στον τόπο τους τα πουλιά. Ο Γυμναστής διάβαζε φωναχτά τα ίδια συνθήματα που είχαν μάθει πια όλοι απ’ έξω κι ανακατωτά!

Περνώντας μπροστά από ένα κιόσκι, μια αρκουδίτσα χαμογέλασε φιλικά στο Φρέντυ, καλοβαλμένη μέσα στην άσπρη μπλούζα της που έγραφε με μεγάλα μπλε γράμματα τη λέξη «ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ». Την ίδια λέξη είχαν γραμμένη και οι μπλούζες των άλλων που τη συνόδευαν.

Στη στροφή επάνω ένας γάιδαρος πουλούσε μαλλί της γριάς σε φραουλί χρώμα. Η Ντόρις σταμάτησε για ν’ αγοράσει ο Φρέντυ. Λίγα λεπτά μετά έφτασαν στο προπονητικό κέντρο. Με τα κλειδιά στο χέρι μπήκαν στα δωμάτιά τους κατάκοποι για ένα ντους και πολύ ύπνο.