Μόνο επίδομα για την κατοχή δεν ζητούν από την Λευκωσία οι Τούρκοι!

Μουρμουρούν και απειλούν επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θέλει να επιχορηγεί τον τουρισμό των κατεχομένων. Τα κίνητρα που δίνει σε τουριστικούς πράκτορες αφορούν τις ελεύθερες περιοχές. Δεν τους άρεσε τούτο. Επικαλούνται το “κλίμα” εμπιστοσύνης, που έχουν “σκοτώσει”, τις συνομιλίες που δεν διεξάγονται επειδή αυτοί αρνούνται.

Τι θέλουν; Και την κατοχή, την καλοπέραση, αλλά και την ανοχή μας. Τι ζητούν; Να επιχορηγεί η Κυπριακή Δημοκρατία την κατοχή. Επιδιώκουν κανονικοποίηση της κατάστασης. Τουρίστες εμείς, τουρίστες κι αυτοί. Με την “ευγενή χορηγία” της Κυπριακής Δημοκρατίας! Τι θέλουν; Να κτίζουν και να πωλούν ελληνοκυπριακές περιουσίες ανενόχλητα. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Μπορεί να γινόταν τόσα χρόνια επειδή φοβικό σύνδρομο καθοδηγούσε τη διαχείριση των ζητημάτων αυτών. Τώρα υπάρχει άλλη προσέγγιση, όπως αυτή εκφράζεται και υλοποιείται από τη σημερινή κυβέρνηση. Γι αυτό και βρέθηκε στο στόχαστρο ένθεν κακείθεν της κατοχικής γραμμής.

Φωνάζουν οι κατακτητές και τα συμφέροντα στα κατεχόμενα, ενώ ασκείται κριτική και στις ελεύθερες περιοχές. «Δεν θέλει λύση ο Χριστοδουλίδης», λένε ο Τατάρ, ο ψευδοαριστερός Ερχιουμάν, το επαναλαμβάνουν με δικά τους λόγια και κάποιοι Ελληνοκύπριοι. Από διαφορετική ενδεχομένως οπτική γωνία αλλά το ίδιο λένε.

Τα παράπονα, γράφει ο Σενέρ Λεβέντ, δεν είναι τίποτε άλλο από την κακομαθημένη συμπεριφορά ενός κατακτητή σε βαθμό θράσους. «Σκεφτείτε, πήρατε από τα χέρια των ανθρώπων τη μισή πατρίδα τους. Τους διώξετε με τη βία των όπλων από τα σπίτια τους, από τα χώματα τους από το βορρά στο νότο. Καυχιέστε ότι σε πενήντα χρόνια δεν επιστρέψατε έστω και μια πέτρα, δεν αποσύρατε έστω και έναν στρατιώτη. Δεν δίνεται ακόμα και μέρος για έναν τάφο σε κάποιον Ελληνοκύπριο που θέλει να ταφεί στα δικά του χώματα. Συστήσετε ένα άλλο κράτος εντός του κράτους και απαιτείτε να τυγχάνετε συμπεριφορά κράτους. Δεν δέχεστε να καθίσετε στο τραπέζι για να βρείτε λύση. Ε, τι άλλο περιμένατε δηλαδή; Και φιλοδώρημα;», έγραψε ο Σενέρ Λεβέντ, που τολμά να αγγίξει την αλήθεια έστω κι εάν δέχεται απειλές.

“Κανονικότητα” η κατοχή της Κύπρου!

Ναι ακριβώς αυτό θέλουν, φιλοδώρημα. Να ξεχαστεί η κατοχή και να εισέλθει η χώρα σε μια “κανονικότητα”, η οποία θα αναγνωρίζει τα κατοχικά δεδομένα. Να οικοδομηθεί το μέλλον σε αυτή τη βάση. Διά της ομαλοποίησης. Και αυτό επιχειρείται και με μια τάση που αναπτύσσεται στις ελεύθερες περιοχές με απαίτηση να… βαπτισθεί τούτο “πολιτικός ορθολογισμός” και “ρεαλισμός”. Ότι, δήθεν, πρέπει να προστατεύονται οι “αδικημένοι” Τουρκοκύπριοι και στο βάθος και ο “αδικημένος” Αττίλας. Με αυτά που υποστηρίζουν δεν προστατεύονται οι Τουρκοκύπριοι, αλλά εδραιώνεται η κατοχή.

Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η συμπεριφορά; Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Είναι στα παιδικά παραμύθια το ακραίο, που ελπίζω να μην βρεθεί παραμυθάς να το γράψει, όπου το αρνάκι καταλήγει να ερωτεύεται τον κακό λύκο την ώρα που είναι έτοιμος να το καταβροχθίσει;

Επί της ουσίας: Η Κυπριακή Δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να… σπονσάρει την αποσχιστική οντότητα. Αντίθετα θα πρέπει το κατοχικό καθεστώς να αισθάνεται συνεχώς την πίεση από ενέργειες της Λευκωσίας. Έτσι και μόνο έτσι θα αναγκαστεί/πιεστεί να συνεργαστεί για επίτευξη συμφωνίας. Με τη λογική του κατευνασμού η κατοχική δύναμη αποθρασύνεται. Με τέτοιες προσεγγίσεις δεν αίρονται τα κατοχικά δεδομένα, αλλά σε… κανονικοποίηση της κατοχής.

Πότε θα αποφασίσουν να συνεργασθούν οι Τούρκοι; Όταν θα ανενόχλητα θα σφετερίζονται τις ελληνοκυπριακές περιουσίες και θα ενισχύουν την οικονομία τους με χορηγό την Κυπριακή Δημοκρατία ή την ώρα που θα αισθανθούν πίεση μέσα και από μέτρα, τα οποία μειώνουν, μεταξύ άλλων και τα έσοδα τους;