Πώς η πολιτική προπαγάνδα χρησιμοποιεί τις λέξεις…

Γενικά, κάθε λέξη μόνη της, ή σε συνδυασμό με άλλες, εκφράζει μια έννοια η περισσότερες, επειδή υπάρχουν λέξεις με περισσότερες έννοιες ή διφορούμενες, όπου η διαφορετικότητα χρησιμοποιείται ιδίως στα ανέκδοτα ή στις κωμωδίες, με κλασσικό παράδειγμα τη θεατρική κωμωδία “Βαβυλωνία” ή την “Κωμωδία των παρεξηγήσεων” του Σαίξπηρ. Οι λέξεις γεννιούνται και εξελίσσονται, ενίοτε και από την προπαγάνδα.

Η προπαγάνδα

Πολλές φορές ένας νεολογισμός γίνεται αποδεκτός ανάλογα με το πρόσωπο που τον χρησιμοποιεί και σε ποιόν απευθύνεται. Έτσι, περνάει στο λεξιλόγιο μιας συγκεκριμένης γενιάς. Είναι γεγονός, ότι κατά καιρούς, εμφανίστηκαν στη χώρα μας διάφοροι νεολογισμοί ή ατάκες που διέγραψαν το κύκλο τους και ελάχιστοι επέζησαν, υποκύπτοντας στο χάσμα γενεών… Ο Lewis Carrol στο βιβλίο του “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” γράφει ότι δεν έχει σημασία η έννοια μιας λέξεως, αλλά ποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει την έννοια αυτή. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, που τη βλέπουμε διεθνώς και διαχρονικά στον καθημερινό βίο και ιδίως στην πολιτική. Εκεί, η ίδια η λέξη χρησιμοποιείται από πολιτικά πρόσωπα, κυρίως όμως από τις κυβερνήσεις με διαφορετική έννοια κάθε φορά ανάλογα με τους πολιτικούς σχεδιασμούς.

Κλασσικά παραδείγματα το “οι βάσεις φεύγουν”, το “όχι” του δημοψηφίσματος που έγινε “ναι”, το πώς εμφάνιζαν οι Γερμανοί κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την υποχώρηση των στρατευμάτων τους: «τα ημέτερα στρατεύματα έθεσαν επιτυχώς εαυτά μακράν του εχθρού»! Όπως θρυλείται, στο Μεσαίωνα, σε εποχή νηστείας, οι καλόγεροι βάφτιζαν το κρέας σε ψάρι! Διαχρονικά, κάθε κυβέρνηση νομίζει ότι με την εξουσία που έχει πάνω στα ελεγχόμενα -άμεσα η έμμεσα από αυτή- ΜΜΕ μπορεί να εμφανίζει τις ατυχείς [επιεικώς] για τη χώρα καταστάσεις σαν επιτυχίες. Ταυτόχρονα, διατηρεί την αυταπάτη ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιλαμβάνεται ότι με τους ατυχείς χειρισμούς της, η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες εθνικό αδιέξοδο στις σχέσεις μας με τις γείτονες χώρες και ιδίως στο Κυπριακό.

Δεν υπάρχει όμως προοπτική επιλύσεως των προβλημάτων αυτών αζημίως για τη χώρα μας, αλλά μόνο κατόπιν συμβιβασμών και εθνικών παραχωρήσεων, που θα είναι απόρροια του διαχρονικού δόγματος “δε διεκδικούμε τίποτα”. Η λύση αυτή σημαίνει, ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός θα αποβεί σε βάρος των συμφερόντων μας. Ήδη όμως περάσαμε από τη σκληρή πραγματικότητα στην εικονική πραγματικότητα με τη χρήση των λέξεων, που υποδηλώνουν πολιτική διγλωσσία.

Πολιτική και λέξεις

Όπως φαίνεται, υπάρχει μια ιδιαίτερη γλώσσα, που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί για να παρουσιάζουν γεγονότα ή να δίνουν υποσχέσεις, που δεν μπορούν να εκπληρωθούν, όπως χαρακτηριστικά απεικονίζεται από τον κινηματογραφικό ήρωα “Μαυρογιαλούρο”. Φυσικά, κάποια μη αρεστά γεγονότα δεν εμφανίζονται στην εσωτερική ειδησεογραφία και η πληροφόρηση υπάρχει μόνο από το διαδίκτυο. Ένα μεγάλο όμως ποσοστό συμπολιτών μας που έχουν ανάγκη από κάπου να πιαστούν και ζητούν ένα παράθυρο στην ελπίδα, δέχονται χωρίς κριτική αξιολόγηση τις ειδήσεις και τις κυβερνητικές απόψεις, όπως τις εμφανίζουν τα ΜΜΕ.

Κάποτε όλα αυτά αποτελούσαν αντικείμενο έντονων πολιτικών συζητήσεων στα καφενεία. Από τη στιγμή όμως που οποιαδήποτε κυβέρνηση παρ’ όλη την εξουσία που διαθέτει δεν μπορεί να επιβάλλει στις λέξεις την έννοια που αυτή θέλει για τον πολιτικό σχεδιασμό της, χάνει το επικοινωνιακό παιχνίδι και μαζί με αυτό το πολιτικό. Συνεπώς, το μόνο που της απομένει στον πολιτικό χρόνο που ακόμα διαθέτει και που τον σπαταλά κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, είναι να ασκήσει πραγματική πολιτική με προοπτική και συνέπεια.

Αυτό, όμως, σημαίνει ότι πρέπει να προασπίσει με επιτυχία τα εθνικά συμφέροντα με ενίσχυση της εθνικής άμυνας, να επιτύχει την οικονομική ανάπτυξη με παραγωγικές επενδύσεις, την προστασία του περιβάλλοντος με την πρόληψη των πυρκαγιών, τη δημόσια ασφάλεια, την αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη, το Κράτος δικαίου και όλα αυτά με έργα και όχι με λόγια, γιατί –όπως έλεγε η γιαγιά μου– με λόγια κτίζω ανώγεια και κατώγεια. Μόνον έτσι υπάρχει πιθανότητα να ανακτήσει μέρος της χαμένης αξιοπιστίας της, που θα αξιοποιηθεί σε προσεχείς εκλογές και σε κάθε περίπτωση θα έχει αφήσει πίσω της κάποιο θετικό έργο.