Μαστίγιο για την κατοχή, καρότο στους Τουρκοκύπριους

Αυτή η προσέγγιση, αν και μειοψηφική, κάνει περισσότερο θόρυβο από την εμβέλεια των απόψεων της στην κοινωνία και θεωρεί πως για να επαναρχίσουν συζητήσεις με την κατοχική πλευρά πρέπει να είμαστε «φρόνιμοι» και μονίμως να προσφέρουμε κίνητρα στην Άγκυρα για να συνεργασθεί. Και μάλιστα να είναι μονομερή τα όποια κίνητρα.

Η μεγάλη εικόνα

Στο πλαίσιο αυτό, αναπτύσσεται λοιπόν, ένα αφήγημα, σύμφωνα με το οποίο εάν σταματήσουν οι διώξεις των σφετεριστών και η Κυπριακή Δημοκρατία κάνει τον τροχονόμο ξένων τουριστών διοχετεύοντας τους στην κατεχόμενη περιοχή για να… χαρούν ξενοδόχοι, εστιάτορες και μαγαζάτορες που υφάρπαξαν περιουσίες από Ελληνοκύπριους, τότε η Τουρκία θα αλλάξει στάση. Είναι το ίδιο αφήγημα, το οποίο θεωρεί πως όταν ασκείται πίεση στην τουρκική πλευρά και όταν η πολιτική έχει διεκδικητικό χαρακτήρα, τότε… τορπιλίζεται κάθε προσπάθεια!

Όλα αυτά είναι ανεδαφικά, έχουν δοκιμαστεί και απέτυχαν. Και δεν απέτυχαν απλά, αλλά οι πολιτικές αυτές έχουν εδραιώσει την κατοχή. Αυτή η πολιτική έχει αποθρασύνει τον κατακτητή, που εφησυχάζει, καθώς δεν πιέζεται και ταυτόχρονα στοιβάζει δώρα. Μια άλλη προσέγγιση είναι αυτή η οποία αναδεικνύει τα εργαλεία που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία και τα αξιοποιεί. Η μεγάλη εικόνα στο Κυπριακό ήταν και είναι γεωπολιτική.

Αναγνωρίζοντας αυτό μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των μακρόσυρτων αδιέξοδων δικοινοτικών συζητήσεων. Η γεωπολιτική διάσταση συνδέεται και με τη γεωγραφική θέση, τις σχέσεις που αναπτύσσονται με τις γειτονικές χώρες και το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εξίσωση μπαίνει και το ενδιαφέρον ισχυρών παικτών να αξιοποιήσουν τη στρατηγική προίκα της χώρας μας. Φτάνει αυτό να μη γίνεται «δωρεάν» και χωρίς να δημιουργούνται επικίνδυνες εξαρτήσεις. Ή να εκθέτουν σε κινδύνους τη χώρα μας.

Μαστίγιο και καρότο

Είναι σαφές πως όταν η Λευκωσία ασκεί πίεση στην τουρκική πλευρά δεν τορπιλίζει καμία προσπάθεια. Είναι προφανές- και αποδεικνύεται τούτο διαχρονικά- ότι με την πολιτική του κατευνασμού δεν πρόκειται η τουρκική πλευρά να αποκηρύξει την πολιτική της αναγνώρισης κυριαρχικής ισότητας και ίσου διεθνούς καθεστώτος. Γιατί αυτή η πολιτική, η δοκιμασμένη και αποτυχημένη, το μόνο που… επιτυγχάνει είναι να αναλαμβάνει η Λευκωσία ρόλο Άγιου Βασίλη, να προσφέρει δώρα, ώστε να τα εισπράττει η κατοχική πλευρά και θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Εάν αυτή η πολιτική, που προβάλλεται από μια ομάδα, ακολουθηθεί, τότε το αδιέξοδο θα διαιωνίζεται και τα κατοχικά δεδομένα θα συνεχίζονται. Αυτό αποδεικνύει η ιστορία του Κυπριακού.

Αυτό που ενδεχομένως πρέπει να γίνει, είναι να υιοθετηθεί μια πολιτική στη λογική μαστίγιο και καρότο. Να υπάρξει διαχωρισμός των Τουρκοκυπρίων πολιτών, υπηκόων της Κυπριακής Δημοκρατίας, και του κατοχικού καθεστώτος. Ένας κατάλογος μέτρων για τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίοι ζούνε υπό τουρκική κατοχή, είχε ανακοινωθεί και όπως φαίνεται απέδωσαν. Ένα φρεσκάρισμα- πιθανόν και ενίσχυση- θα ήταν μια κίνηση, που προφανώς και θα βοηθήσει και θα στείλει και μηνύματα. Την ίδια ώρα, ό,τι εκπροσωπεί και εκφράζει την κατοχή, πρέπει να βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο.

Παράλληλα, θα πρέπει να τεθούν και κάποια ζητήματα, τα οποία να δείχνουν κατά πόσο υπάρχει διαφοροποίηση της κατοχικής πλευράς, αν και τούτο δεν διαφαίνεται. Να γίνουν, για παράδειγμα, βήματα στο θέμα της Αμμοχώστου. Κι αυτά να μην αφορούν μόνο, για να παράδειγμα, στο να σταματήσει ο σχεδιασμός για εποικισμό της περίκλειστης περιοχής, που συνιστά ένα νέο τετελεσμένο. Αλλά τη σταδιακή επιστροφή της πόλης υπό την εποπτεία, σε πρώτη φάση του ΟΗΕ και τη ενεργή εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απομακρυσμένο; Μπορεί. Να τεθεί, όμως, το θέμα!