Καλά τα ψηφιακά φροντιστήρια, αλλά πρέπει να ρίξουμε βάρος στα μαθηματικά…
04/09/2024
Το Σχολείο, η Ελληνική επινόηση που μεταμόρφωνε τον ανεύθυνο αγροίκο σε υπεύθυνο πολίτη πάντοτε είχε προβλήματα. Στην αρχαία Αθήνα με τους σοφιστές, στη σύγχρονη από τους παιδαγωγούς τύπου Γληνού(*). Δε θα μπορούσε να υστερήσει σε αυτό η νεοφιλελεύθερη μας κυβέρνηση, που μετασχηματίζει το ελληνικό σχολείο σε ψηφιακό φροντιστήριο.
Το κάνει αυτό, με προσλήψεις ψηφιακά αναλφάβητων διδασκόντων, με “διαδραστικούς πίνακες” όταν λείπουν απ’ τα σχολειά οι μαυροπίνακες, με ηλεκτρονικό εκπαιδευτικό υλικό όταν δε φθάνουν εγκαίρως τα σχολικά βιβλία,θεσμοθετώντας το ψηφιακό φροντιστήριο. Ο υπουργός Παιδείας επαναφέρει την αντιπαιδαγωγική ποινή της πενθήμερης αποβολής των “ανάρμοστων” μαθητών και απαγορεύει τα κινητά τηλέφωνα στους μαθητές, το μοναδικό μέσο επαφής των γονέων με τα παιδιά τους εκτός κατοικίας.
Ψηφιακό φροντιστήριο
Ήταν βέβαια αναμενόμενο να συμβεί αυτό όταν η Παιδεία ανατίθεται σε έναν τεχνικό της ψηφιακής τεχνολογίας και όχι σε κάποιον μετέχοντα της Ελληνικής Παιδείας. Έτσι, από τα “έντεκα μέτρα” του πρωθυπουργού «που θα φέρουν αναμόρφωση του σχολείου» εφέτος, η μνεία των Μαθηματικών αναφέρεται μόνο μία φορά και αυτή για τη Γ’ Λυκείου και όχι απ’ την πρώτη δημοτικού, για να μάθουν επιτέλους οι Έλληνες να μετρούν, να υπολογίζουν και να σκέπτονται επαγωγικά.
Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο. Ο Ερατοσθένης (276-194 π.Χ.) αναφέρει το θείο χρησμό προς τους Δηλίους και και τους λοιπούς Έλληνες, «να διπλασιάσουν το βωμό του Διός της Δήλου», για ν’ απαλλαγούν από τα δεινά τους. Ερωτηθείς ο Πλάτων για το πώς ερμηνεύει τον χρησμό, απάντησε ότι ο πατέρας των θεών επικρίνει τους Έλληνες για την παραμέληση των Μαθηματικών και την περιφρόνηση της Γεωμετρίας, με αποτέλεσμα οι αρχαίοι τεχνίτες να οκταπλασιάσουν τον όγκο του βωμού της νήσου Δήλου, διπλασιάζοντας τις τρεις διαστάσεις του αρχικού(**). Στις προηγμένες χώρες, σήμερα, η διδασκαλία των Μαθηματικών είναι πρωτεύουσα σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης– ακόμη και στις λεγόμενες “ανθρωπιστικές σχολές” (λχ. με την Στατιστική) – και αυτό για να μάθουν οι φοιτητές το λογισμό και την αλήθεια των αριθμών.
Η ελληνική γλώσσα, που τόσο κακοποιείται από τις τηλεπερσόνες και διαφόρους “εκσυγχρονιστές”, είναι κατ’ εξοχήν μαθηματική γλώσσα η οποία υπακούει σε κανόνες και διαθέτει συντακτική πειθαρχία. Η εκμάθηση των Μαθηματικών βοηθάει όχι μόνο στην κατανόηση των νοημάτων αλλά και της ψηφιακής τεχνολογίας μιας και τα μαθηματικά αποτελούν τη βάση της. Η διάδοση των Μαθηματικών στην ελληνική κοινωνία υστερεί εξαιτίας της έλλειψης αρκετών μαθηματικών διδασκάλων, τους οποίους δεν παράγουν οι παιδαγωγικές ακαδημίες και τα εγχώρια πανεπιστήμια, σε σύγκριση με νομικούς ή ιατρούς. Μία σοβαρή κυβερνητική ενίσχυση της παραγωγής μαθηματικών επιστημόνων θα ήταν απαραίτητη για να μπορέσει η Παιδεία να ξεφύγει από τις στείρες γνώσεις που την ταΐζουν τα κόμματα που κυριαρχούν στον τομέα της εκπαιδεύσεως.
(*) Δημήτριος Γληνός (1882-1941). Πολιτικός και πρωτομάστορας της “εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης”.
(**)Με το Δήλιον πρόβλημα ασχολήθηκαν όλοι οι αρχαίοι μαθηματικοί, από τον Πυθαγόρα και Εύδοξο τον Κνίδιο (404-355 π.Χ.) έως τον Μέναιχμο Προκονήσιο (375-355 π.Χ). Ο Νεύτων επίσης σχεδίασε ένα όργανο για την επίλυση του προβλήματος μέχρις ότου ο Γάλλος μαθηματικός Pierre Wantzel απέδειξε ότι «με κανόνα και διαβήτη» δεν προσφέρεται Ευκλείδεια λύση στο πρόβλημα.
