Παλιμ-παιδικές ή παμπο-γερικές ασθένειες;

Ως γνωστόν, εκτός από τις ασθένειες του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος, υπάρχουν και οι “πολιτικές ασθένειες”. Μία εξ αυτών, ιδιαίτερα διαδεδομένη στους ανθρώπους “του χώρου”, είναι η ψευδο-πολιτική καθαρότητα, αδελφή της πολιτικής ορθότητας. Τα συμπτώματα αυτής της ασθένειας εμφανίζονται και σε περιόδους ηρεμίας και σε περιόδους έντασης, συνίστανται δε σε: Μελανώματα εχθροπάθειας σε κάθε διαφωνούντα, φλεγμονές υπεραισιοδοξίας μετά από κάθε ήττα και μικροεγκεφαλικά άνοιας για τις προσωπικές ευθύνες.

Οι πάσχοντες, εθισμένοι στην κομματική ανομία [ισχύει ό,τι η πλειοψηφία της στιγμής αποφασίζει], στη θεσμική ατιμωρησία [ποιός θα κρίνει έναν “αριστερό”;] και στην ιδιοκτησιακή αντίληψη για τη σωστή πλευρά της Ιστορίας[sic], δεν συνειδητοποιούν ότι μπορεί να έχουν προσβληθεί από τον Ιό της ψευδο-πολιτικής καθαρότητας. Ιός ο οποίος – δυστυχώς για τους ίδιους και δυστυχέστατα για όσους τους πίστεψαν – οδηγεί αμετάκλητα στον ηθικο-ιδεολογικό θάνατο.

Όσο όμως κι αν οι συνωμοσίες επιτυγχάνουν την αποσταθεροποίηση της υγείας της Αριστεράς, όσο κι αν οι παρουσιαζόμενοι σαν γιατροί είναι απλοί κομπογιαννίτες, όσο κι αν μερικοί ιδιωτεύοντες φιλόδοξοι τρίβουν τα χέρια τους με την επιδείνωση, πρέπει άπαντες να κατανοήσουν ότι οι δημοκρατικοί/προοδευτικοί/αριστεροί πολίτες δεν έχουν ανάγκη ούτε από όπιο κατασκευασμένων αντιφρονούντων, ούτε από ενέσιμες δόσεις αποκατάστασης κι επαναφοράς στην προτεραία κατάσταση[;], για να διαπιστώσουν ποια είναι ακριβώς η κακοφορμισμένη πληγή των τάχατες καθαρόαιμων [εκ μεταγραφής ή εκ δανεισμού] “αριστερών”. Και ο νοών, νοείτω…