Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να υπερβεί την ιδεολογική αφυδάτωσή του;

Για να το πετύχει αυτό, έχοντας ουσιαστικό αντίπαλο τα θηριώδη ποσοστά αποχής και ιδιώτευσης μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, ως αποστροφή στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, θα πρέπει πρωτίστως να παρουσιαστεί με ισχυρή πολιτική αυτοκριτική και μία ολιστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Αναγκαία όμως συνθήκη για αυτό αποτελεί η αποτίναξη της ιδεολογικής του αφυδάτωσης κατά την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης και του καταστροφικού κυβερνητισμού που υπονόμευσε βαριά τον κινηματικό του χαρακτήρα που αποτελούσε την πηγή δύναμης του από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Χρειάζεται, δηλαδή, πολιτικό και ιδεολογικό οξυγόνο εντός των κομματικών τειχών του, κάτι που δεν είναι εύκολο να γίνει στη σημερινή περίοδο της αποϊδεολογικοποίησης και της ενίσχυσης του μιθριδατισμού στην ελληνική κοινωνία, λόγω της τεράστιας παρακμής της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.

Χωρίς όραμα για το μέλλον

Η δραματική πραγματικότητα της χώρας καταδεικνύει ότι ο συνδυασμός της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του ελλιποβαρούς πολιτικού προσωπικού εξουσίας με βάση τη νοσηρή κομματοκρατία όπως εξελίχθηκε σταδιακά η λειτουργία των κομμάτων καθ’ όλη τη περίοδο της Μεταπολίτευσης αποτελεί τεράστιο βρόγχο και τροχοπέδη για την αναπνοή και την αναγέννηση της Ελλάδος.

Η έλλειψη ενός ολιστικού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας με ενίσχυση της ενδογενούς παραγωγικής βάσης, την εξάπλωση μηχανισμών κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και ελπίδας για τη ζωή των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και κυρίως της νέας γενιάς, που πολλαπλασιάζονται συνεχώς εξαιτίας της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων (σχεδόν τα 2/3 του πληθυσμού κινούνται σήμερα στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας εξαιτίας και του πληθωρισμού απληστίας που φέρνει την Ελλάδα πρώτη στην ΕΕ), η μη οριστική λύση της γάγγραινας του εσωτερικού δανεισμού (κόκκινα δάνεια, funds κλπ, που έχουν μετατρέψει ένα μεγάλο κοινωνικό τμήμα σε σύγχρονους πληβείους) και φυσικά η μη χάραξη εθνικής στρατηγικής για τα μείζονα εθνικά ζητήματα και τη θέση της χώρας στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ, που αναδεικνύονται σε ιδανικούς καρπαζοεισπράκτορες, αλλά εν πολλοίς όλο το πολιτικό φάσμα που κινείται εντός του στενού διαχειριστικού πλαισίου, δηλαδή και του ΠΑΣΟΚ.

Απουσιάζει από τη χώρα στη σημερινή κρίσιμη εποχή η αναζήτηση και η διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ορίζοντα μέσα στον οποίο το σύνολο του Ελληνισμού θα πρέπει να ενεργοποιηθεί προκειμένου να τεθούν οι βάσεις για μια σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα για τον ρόλο και τη θέση της Ελλάδος στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό παγκόσμιο χώρο. Αξιοποιώντας τη γεωγραφική της θέση, την τεράστια ιστορική και πολιτισμική παράδοσή της, που την καθιστά εν δυνάμει πολιτισμική υπερδύναμη καθώς και την ανεκμετάλλευτη δυναμική του απόδημου Ελληνισμού, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες χώρες παγκοσμίως τις επόμενες δεκαετίες.

Αφετηριακά, δε, σημεία αυτού του ιδεατού στόχου αποτελούν αφενός η αποφασιστική αντίσταση για την υπεράσπιση της γεωπολιτικής αξίας της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο έναντι του τουρκικού ηγεμονισμού και αφετέρου η αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος με σημείο αναφοράς τον ενδογενή χαρακτήρα, το χτύπημα του παρασιτισμού και τη δόμηση σταθερών θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μία νέα Μεγάλη Ιδέα

Έτσι, για να κάνει το μεγάλο πολιτικό άλμα προς τα μπρος το ΠΑΣΟΚ στη σημερινή συγκυρία απαιτείται η επαναδιατύπωση ενός νέου σχεδίου πολιτικής δράσης, που να συνδέεται με τα συμφέροντα των χειμαζόμενων λαϊκών τάξεων, αλλά και την ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού δημοκρατικού πατριωτισμού ως «ομπρέλας» για τη διαφύλαξη των εθνικών δικαίων του Ελληνισμού. Δηλαδή, η επαναδιατύπωση μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατικής πρότασης στις νέες οξύτατες συνθήκες, όπως τα σοβαρότατα προβλήματα παραγωγικής ανασυγκρότησης, αφού κυριαρχεί παντού ο παρασιτισμός και η αναξιοκρατία, η γιγάντωση των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά και τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας απέναντι στον υπαρκτό και δομικό τουρκικό κίνδυνο από την νέα ιμπεριαλιστική φάση, που έχει εισέλθει το νεο-οθωμανικό καθεστώς της Τουρκίας.

Πρόγραμμα που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο αριστερό σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο, το οποίο δεν θα αποτελεί το «αναμάσημα» των παλαιών πολιτικών «εκσυγχρονιστικών» προγραμμάτων των τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της σημερινής παραπαίουσας ακόμα ιδεολογικά ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που δεν τολμά καν να προτείνει την εφαρμογή της κεϋνσιανής πολιτικής έναντι των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, ενώ την ίδια ώρα στους αντίπαλους παγκόσμιους πόλους (Η.Π.Α., Κίνα κ.λπ.) κυριαρχεί η σαρωτική κρατική παρέμβαση στην οικονομία.

Το νέο αυτό πρόγραμμα πρέπει να έχει ολιστικό χαρακτήρα και όχι αποσπασματικές προτάσεις έναντι της ταξικής διαχειριστικής πολιτικής της ΝΔ, προκειμένου να υπερκεράσει τη «βαριά σκουριά» της μεταμνημονιακής περιόδου και της σημερινής παρακμιακής πορείας της χώρας, επικεντρώνοντας στα κεντρικά ζητήματα που αφορούν την επιβίωση του Ελληνισμού, που μεταξύ άλλων είναι:

Η ανατροπή του καταστρεπτικού κυρίαρχου οικονομικού παρασιτισμού, που έχει οδηγήσει την Ελλάδα στην απώλεια της όποιας στοιχειώδους παραγωγικής της δυνατότητας και την έχει μετατρέψει σε χώρα που εισάγει τα πάντα. Καθημερινά, δε, αυτή ως παρίας στο διεθνές οικονομικό σύστημα, μετατρέπεται σε μια ιδιότυπη «τουριστική αποικία», όπου ξένα συμφέροντα αγοράζουν «αντί πινακίου φακής» τις ελληνικές περιουσίες (βιομηχανίες, κατοικίες, ξενοδοχεία και μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις).

Τα προβλεπόμενα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης που προβλέφθηκε από την ΕΕ για την αντιμετώπιση των συνεπειών του κορωνοϊού και που για τη χώρα μας, μαζί με τις μοχλεύσεις ιδιωτικών κεφαλαίων, προβλέπονται στα 90 δις ευρώ, αποτελούν την τελευταία ευκαιρία για αλλαγή του παραγωγικού – παρασιτικού μοντέλου, με την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα, τη βοήθεια του δευτερογενούς τομέα με προτεραιότητα στις διατροφικές εταιρείες, τη στόχευση σε επιχειρήσεις υπηρεσιών και έρευνας, με βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας για τη δημιουργία ισχυρών ελληνικών εταιριών, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για ένα νέο ανταγωνιστικό παραγωγικό μοντέλο.

Η μεσαία τάξη ψάχνει σανίδα σωτηρίας

Δυστυχώς για τη χώρα και τον ελληνικό λαό, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει επιδοθεί στην κατασπατάληση αυτών των πόρων, που κατευθύνονται στους παρασιτικούς «αρμούς» μιας στενής οικονομικής ολιγαρχίας που διαπλέκεται φανερά πλέον με την εξουσία και η οποία εκποιεί με τον τρόπο αυτό την τελευταία ευκαιρία. Αλλά δυστυχώς στο θέμα αυτό παρατηρείται και ουσιαστική αφωνία από την αντιπολίτευση. Πέραν κάποιων ασύνδετων χαμηλής εντάσεως μέτρων, απουσιάζει η ολιστική αντιμετώπιση του παρασιτισμού μέσα από ένα συγκεκριμένο σχέδιο οικονομικής ενίσχυσης των τομέων εκείνων που θα οδηγούσαν στην αναγκαία ενδογενή ελληνική ανάπτυξη.

Παραλλήλως και άμεσα χρειάζεται η ριζική λύση του προβλήματος του εσωτερικού χρέους και των κόκκινων δανείων ως συνέπεια της χρεωκοπίας της χώρας το 2010 και της εισαγωγής της στον μνημονιακό οδοστρωτήρα, που έχει μετατραπεί σε εσωτερική «γάγγραινα», τόσο για την οικονομία όσο και για την κοινωνική συνοχή. Δεκατέσσερα χρόνια μετά συνεχίζει να αποτελεί κρίσιμο ζήτημα επιβίωσης, της κοινωνικής συνοχής της χώρας, αλλά και της στοιχειώδους εσωτερικής κυριαρχίας, αφού μέσω αυτών επιχειρείται η εκποίηση χιλιάδων επιχειρήσεων και κατοικιών. Γι’ αυτό το θέμα πρώτης προτεραιότητας σε κοινωνικό, αλλά και εθνικό επίπεδο, για τη ΝΔ, ως νεοφιλελεύθερη έκφραση, με κυνικό τρόπο φαίνεται να μην «ιδρώνει το αυτί» της, αφού έχει αφήσει ανεξέλεγκτη τη δράση των funds και των πάσης φύσεως «κορακιών».

Αλλά και στο μείζον αυτό θέμα η αντιπολίτευση δεν εμφανίζει ένα συνεκτικό σχέδιο αντιμετώπισης. Ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ έχει περιοριστεί σε επιμέρους θετικές προτάσεις, όπως η διαφάνεια των συναλλαγών, η υποχρέωση ενημέρωσης των πολιτών ή η εμφάνιση του «δανειολογίου», που όμως, ακόμα και αν υλοποιηθούν δε θα λύσουν στο παραμικρό το οξύτατο αυτό πρόβλημα. Απαιτείται συνεπώς μια ριζοσπαστική σοβαρή πολιτική λύση, ευεργετική για την οικονομία και την κοινωνία, όπως για παράδειγμα η εκ των υστέρων αναλογική εφαρμογή της «ρήτρας προτεραιότητας» των δανειοληπτών, που θα είναι η νομοθέτηση της υποχρέωσης των funds και servicers να προβούν σε έγγραφη πρόταση ρύθμισης προς κάθε δανειολήπτη με βάση την τιμή που αγόρασαν τα επιμέρους δάνεια από τις Τράπεζες προσαυξημένη κατά 10% με 20% αναλόγως του ύψους του δανείου.

Τέλος, η ανάγκη εθνικής στρατηγικής για τη θέση της χώρας στο νέο γεωπολιτικό τοπίο του υπό διαμόρφωση πολυπολικού κόσμου και η μέγιστη προτεραιότητα αντιμετώπισης της δομικής τουρκικής απειλής μέσω των νεο-οθωμανικών οραμάτων της γαλάζιας πατρίδας, καθώς και η αποτροπή της προϊούσας δημογραφικής κατάρρευσης είναι εκ των πρωτευόντων ζητημάτων Βασικός βραχίονας μιας τέτοιας στρατηγικής, πέραν της συνεχούς ενίσχυσης της αποτρεπτικής δύναμης των ενόπλων δυνάμεων, είναι και η άμεση αναγέννηση της αμυντικής βιομηχανίας, με βασικό στοιχείο τα τεχνολογικά επιτεύγματα στον τομέα αυτό.

Το ΠΑΣΟΚ ενώπιον της εθνικής και κοινωνικής ανάγκης

Μόνο εάν σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ολοκλήρωση των εσωτερικών διαδικασιών του το ΠΑΣΟΚ εμφανίσει με καθαρό λόγο ένα τέτοιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα εθνικής πνοής με στόχο την ενδογενή ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, την ουσιαστική εμβάθυνση και ανάταξη της παιδείας, την προστασία των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων, την ανακοπή της δημογραφικής κατάρρευσης, την εμβάθυνση και προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ατομικών και συλλογικών εγγυήσεων κάθε Έλληνα πολίτη και την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού μέσω μιας νέας εθνικής στρατηγικής αποτροπής, θα μπορούσε να επανακάμψει στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων τη χώρας.

Αυτό απαιτεί εμβάπτιση στις αρχικές ιδεολογικές ρίζες του ΠΑΣΟΚ και τον κινηματικό του χαρακτήρα, που αποτελούν την αναγκαία συνθήκη για την υπέρβαση της ιδεολογικής του αφυδάτωσης, που είναι το μεγαλύτερο βαρίδι για μια τέτοια μεγάλη πολιτική επανάκαμψη.