Το κουρδικό ταράζει τον ύπνο του Ερντογάν

Η Τουρκική αντιπολίτευση ζήτησε αποδείξεις της απειλής που ο Ερντογάν δεν προσεκόμισε στην «κεκλεισμένων θυρών» γενομένη συζήτηση στην Τουρκική εθνοσυνέλευση.

Ποιος θα μπορούσε να απειλεί την Τουρκία;

Εν τοιαύτη περιπτώσει, τι είναι αυτό που ανησυχεί τον Τούρκο πρόεδρο; Το Ισραήλ έχει αρκετούς μπελάδες με το Ιράν και τους εκπροσώπους του, Χαμάς στη Γάζα και Χεζμπολάχ στον Λίβανο κι αν είχε βλέψεις για Τουρκικά εδάφη – που δεν έχει – στερείται της δυνάμεως εκεί όπου, υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, απέτυχε η Μικρασιατική εκστρατεία της Ελλάδος το 1922.

Άλλους αντιπάλους δεν έχει η Τουρκία, εκτός από την πτώση της Τουρκικής λίρας (37,5/ευρώ) καθώς η επίσημος Ελλάδα, η Αρμενία κι η Κύπρος προσπαθούν να κατευνάσουν τις επεκτατικές τάσεις του αρπακτικού Τουρκικού έθνους – επί ματαίω.

Η ιστορική έχθρα της Τουρκίας με την Ρωσσία έχει μετατραπεί σε «φιλία» – όσην, τέλος πάντων, μπορεί νά ’χει κάποιος με την Ρωσσική άρκτο. Με την Γερμανία, παραδοσιακή συνεταίρο της Τουρκία , οι τελευταίες επιφυλάξεις του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σόλτς ήρθησαν, το εμπάργκο Γερμανικών όπλων εξέπνευσε κι η Τουρκική αξίωση να διατεθούν τα Eurofighter μαχητικά αεροσκάφη 5ης γενεάς μάλλον θα ικανοποιηθή, με σύμφωνη γνώμη της Γαλλίας και Ισπανίας, που συμμετέχουν στην κατασκευή των στην Τουλώνα.

Το Κουρδικό “αγκάθι”

Άρα, η μόνη δύναμις που απομένει να εξετασθή είναι η Αμερική, όχι μόνον δια της εις άτοπον απαγωγής αλλά διότι από της εποχής του Αμερικανού προέδρου Γούντρω Ουϊλσον το 1916 , ετέθη το Κουρδικό πρόβλημα και με την Συνθήκη των Σεβρών το 1919 δικαιώθη η αξίωση του Κουρδικού λαού για ανεξαρτησία, μετά την ήττα της Τουρκίας και των κεντρικών δυνάμεων στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Οι διεθνείς πολιτικές εξελίξεις και εκείνες στο εσωτερικό της Τουρκίας , με τον ισχυρό της άνδρα τον Κεμάλ Ατατούρκ, εμπόδισαν την πορεία του Κουρδιστάν προς την ανεξαρτησία κι εδαφική κυριαρχία αλλά ουδέποτε την ακύρωσαν.
Κατά την διάρκεια του β΄παγκοσμίου πολέμου , η Τουρκία τήρησε επαμφοτερίζοντα ρόλον – πότε με τον Χίτλερ και άλλοτε με τον Ουΐστον Τσώρτσιλ – δια να έλθη ακολούθως ο «Ψυχρός Πόλεμος» Σοβιετικής Ρωσσίας και ΝΑΤΟ, (δηλ. Αμερικής) που ενέταξε την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο, μ’ αποτέλεσμα τα δικαιώματα του Κουρδικού λαού να λησμονηθούν στο ερμάριο της Ιστορίας.

Τελευταίως όμως ο αλλοιθωρισμός της Τουρκίας , που προέβαλε προσκώμματα στον ΝΑΤΟ (πήρε 18 μήνες για να ενταχθή η Σουηδία εξ αιτίας των Τουρκικών αντιρρήσεων) επανέφερε το Κουρδικό πρόβλημα στην επικαιρότητα.

Η πραγματική ανησυχία του Ερντογάν

Η συμπαράσταση του Ερντογάν προς τους Χαμάς και Χετζμπολάχ κι η καταφορά του εναντίον του Ισραήλ εξερέθισε την Αμερικανική κοινή γνώμη και πολλοί ενθυμίθησαν την ξεχασμένη εκκρεμότητα της δημιουργίας Κουρδικού κράτους , μεταξύ Τουρκίας, Ιρακ και Περσίας.

Άλλωστε, πραγματικός πυρήνας του Κουρδιστάν υπάρχει πάντοτε στην βορειοανατολική Συρία και δυτικό Ιράκ ενώ οι Κουρδικές επαρχίες της Τουρκίας στην Ανατολία τελούν υπό διαρκή στρατιωτικό νόμο και αναταραχή.

Αυτό μάλλον ανησυχεί τον Ερντογάν αλλά δεν το ξεστομίζει, δια να μην θεωρηθεί μάντης διασπάσεως της Τουρκίας, με τις 44 εθνότητες, κατά την απογραφή του πανεπιστημίου Τύμπινγκεν στην Βάδη της Γερμανίας.

Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ προσθέτουν άλλο ένα στοιχείον αβεβαιότητος καθώς ο πρώην πρόεδρος και εκ νέου υποψήφιος Ντόναλντ Τράμπ είχε εκφρασθή στο παρελθόν υπέρ των Κούρδων που υπολογίζονται σε 24 εκατομμύρια, διαβιούντα κυρίως στα «ανατολικά εδάφη» της Τουρκίας.