Κηδεμόνα έχει μόνο ο Τατάρ: Τα περίεργα σενάρια που κυκλοφορούν για το Κυπριακό

Ο Τατάρ, ως αναμενόταν, έσπευσε να απορρίψει την πρόταση Χριστοδουλίδη για τρία τραπέζια διαπραγμάτευσης. Αναμενόμενο είναι και το γεγονός ότι τυγχάνει πολλαπλών αναγνώσεων το τι έχει γίνει στο δείπνο της Νέας Υόρκης, στις 15 Οκτωβρίου, ενώ αναπτύσσονται και αφηγήματα για «χαμένη ευκαιρία».

Ξεκίνησαν οι διάφοροι να υποστηρίζουν ότι στο δείπνο ο Πρόεδρος δεν έκανε εκείνα τα… ανοίγματα που θα «έπειθαν» τον εγκάθετο της Άγκυρας να αποδεχθεί να ξεκινήσουν συνομιλίες επί της ουσίας. Τι, όμως, θα ήταν εκείνο το οποίο θα «συγκινούσε» την κατοχική πλευρά ώστε να ξεκολλήσει από την αδιάλλακτη στάση της; Στο βασικό, που διακαώς επιμένει η Άγκυρα, είναι στο θέμα της κυριαρχικής ισότητας, της εκ προοιμίου αναγνώρισης της αποσχιστικής οντότητας.

Αυτό θέλουν να δώσει η Λευκωσία; Προφανώς και αυτό θέλουν, πλην όμως κάποιοι δε το λένε ευθέως.  Την ίδια ώρα, οι… άπιστοι Θωμάδες δεν πιστεύουν τα όσα λέγει και προωθεί η Λευκωσία. Κάνουν δε ένα ακόμη βήμα βάζοντας στο ίδιο καλάθι τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη και τον κατοχικό ηγέτη, Ερσίν Τατάρ, παρουσιάζοντας τους ότι είναι «το ίδιο αδιάλλακτοι». Και γιατί λέγεται αυτό; Για να αναλάβουν οι… κηδεμόνες. Κάποιοι θεωρούν πως έχει κλείσει ο κύκλος των «δυο ηγετών» στην Κύπρο, δεν μπορούν να συμφωνήσουν και πρέπει να αναλάβουν οι υπόλοιποι. Όπως για παράδειγμα, οι κηδεμόνες τους, Αθήνα και Άγκυρα. Ακούγεται δε και η άποψη και για επιδιαιτησία «με καλό περιεχόμενο».

Η άποψη αυτή προφανώς και επιχειρεί να παρακάμψει τους Κυπρίους και να μεταφέρει την ευθύνη σε Ελλάδα, Τουρκία και ΟΗΕ. Θεωρούν, προφανώς, ότι οι δυο χώρες επειδή «τα βρίσκουν» στα ελληνοτουρκικά μπορούν και να… τελειώσουν και  το Κυπριακό. Πρόκειται για ένα σκηνικό, το οποίο παραπέμπει στην περίοδο πριν την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Ο Τατάρ έχει κηδεμόνα

Όσοι υιοθετούν  τέτοιες προσεγγίσεις, εκφράζουν τέτοιες  απόψεις, είναι οι ίδιοι  που δεν ενοχλούνται εάν συγκληθεί, για παράδειγμα, τετραμερής διάσκεψη. Όχι τυχαία, είναι οι ίδιοι, οι οποίοι το 2004 αποδέχονταν και εγγυήσεις αλλά και εσαεί παρουσία στρατευμάτων στο νησί. Αυτό το οποίο σκοπίμως τους διαφεύγει είναι πως ο Τατάρ έχει κηδεμόνα, εμείς όμως όχι. 

Πέραν από όλα αυτά, το μείζον είναι τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει. Μια παράμετρος είναι η διεθνής κοινότητα και ο ρόλος της σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει με βεβαιότητα κατά πόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να ασκήσουν επιρροή στην Τουρκία ώστε να αλλάξει στάση. Μάλλον, με βάση αυτό που παρακολουθούμε,  οι Αμερικανοί προσαρμόζονται με τουρκικές αξιώσεις. Η κατοχική δύναμη βρίσκεται συνεχώς σε μια διαδικασία προβολής αξιώσεων και οι Αμερικανοί είναι «καλοί ακροατές» ενώ αναβαθμίζουν, ομολογουμένως, και τις σχέσεις τους με την Κύπρο. Την ίδια ώρα, η Άγκυρα, «φτύνει» Αμερικανούς και ΝΑΤΟ προσεγγίζοντας, μεταξύ άλλων, το  BRICS, με Κίνα, Ρωσία κλπ προκαλώντας την ενόχληση της Ουάσιγκτον. Σημειώνεται ότι στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού αυτού, έγινε δεκτή η Τουρκία, όπως και άλλες δώδεκα χώρες ως «εταίροι» ( όχι πλήρες μέλη). 

Αλλά και που ενοχλήθηκαν οι Αμερικανοί δεν έγινε και κάτι. Μάλλον επιχειρούν και πάλιν να προσεγγίσουν την Άγκυρα τάσσοντάς της.

Είναι σαφές πως η Τουρκία στο μόνο που έχει να προσβλέπει είναι η αναβάθμιση των σχέσεων της με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γνωρίζει ότι δεν θα ενταχθεί στην Ε.Ε., όμως, υπάρχουν κι άλλα που μπορούν να γίνουν. Όπως η αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης, που είναι χρυσοφόρα για την Τουρκία. Η Λευκωσία έχει συναινέσει στην επάνοδο σε συνόδους Τούρκων αξιωματούχων, με καθεστώς παρατηρητή. Αυτή η τακτική προφανώς και θα συνεχιστεί για να μπορέσει να φθάσει στο διά ταύτα. Για να πάρει η Τουρκία στα ευρωπαϊκά, θα πρέπει να αλλάξει ρότα στην Κύπρο. Για να γίνει τούτο θα πρέπει να πεισθούν και οι εταίροι μας στην Ε.Ε.