Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος θα παραλάβει μία διχασμένη χώρα

Οι “πολιτικοί” αστρολόγοι (στις ΗΠΑ μετά τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν ο οποίος συμβουλευόταν αστρολόγο, δημιουργήθηκε και ο “πολιτικός” αστρολόγος ως ένας άλλος κλάδος πολιτικής συμβουλευτικής με αναφορά την μελλοντολογία και τα άστρα) δυσκολεύονται και εκείνοι να πουν ποιος θα έχει προβάδισμα, η Χάρις ή ο Τράμπ; (Laurie Rivers, Renée Watt, κλπ).

Εκείνος που είναι σίγουρος για το ποιος θα κερδίσει είναι ο ιστορικός Άλαν Λίχτμαν που δεν πέφτει έξω στις προβλέψεις του (από το 1984), μέλος των Δημοκρατικών βέβαια, ο οποίος αποφαίνεται ότι  η Χάρις θα είναι η νικήτρια και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. 

Το ζήτημα είναι όμως αλλού, ότι στις ΗΠΑ υπάρχει μια κοινωνική πόλωση που δύσκολα φαίνεται να ξεπερνιέται. Εκεί που αναπτύχθηκε πετυχημένα η ουδετερότητα των πολιτικών μαζών και όλες οι δυνατότητες εξουδετερώνονταν αμοιβαία και δημιουργήθηκε ένας βαθμός μηδέν της πολιτικής δράσης, φαίνεται πως αναπτύσσονται και πάλι δύο μέτωπα. Εκείνο των βολεμένων των μεγάλων κέντρων και εκείνο των περιθωριοποιημένων της αποκέντρωσης. 

Ο μύθος κατέπεσε

Ο μύθος της αμερικανικής κοινωνίας ότι η χειραφέτηση του ατόμου προωθείται  από την ατομικοποίηση, μάλλον κατέπεσε. Σήμερα όλοι συζητούν ότι η χειραφετητική ατομικοποίηση κατέληξε σε αυτό που ήθελε να αποφύγει: Δηλαδή στο αποκορύφωμα μιας αχαλίνωτης  παραγνώρισης της ατομικοποίησης, που από την πίσω πόρτα έγινε η πιο μαζική κουλτούρα. Και αυτό γιατί η ατομικοποίηση προσανατολίστηκε στη μαζικοποίηση μιας αξεκαθάριστης τεχνοκουλτούρας.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός ο οποίος υπήρξε ως νέα τάση, μορφή του νεοφιλελευθερισμού εμβάθυνε και όξυνε τους διαχωρισμούς στις ΗΠΑ, ανάμεσα σε εγγυημένους-ενσωματωμένους και μη εγγυημένους- αποκλεισμένους. Παράλληλα δημιουργήθηκε ένα πρότυπο άσκησης της εξουσίας το οποίο θέλησε με κάθε τρόπο να τιχθεί το εύτηκτο, δηλαδή η αμερικανική περιφέρεια να οδηγηθεί σε μια συμφωνία παρά την κρίση της, πνίγοντας κάθε δυσαρέσκεια της και κάθε αδιέξοδο της.  

Ο Αμερικανός πολίτης που δημιούργησε γλυκές συνενοχές με τα  κρατικά επιδόματα, που τη μήτρα της οργής του τη χάρισε στην αποδοχή συμβόλων ενός κοσμοπολιτισμού που επιφέρει ανθρώπινες αλλοιώσεις, διαπίστωσε το αδιέξοδο του σχεδιασμού της νέας κατανομής εργασίας και της παραγωγής. Αποδοκίμασε έτσι τις πολιτικές της περιφερειακής περιφρόνησης που δεν προσφέρουν καμιά προοπτική στο μέλλον. Και αναζήτησε τα στοιχεία της κληρονομιάς και της παράδοσης.

Έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο ρεύμα αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας που στάθηκε απέναντι από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η κοινωνία στις ΗΠΑ θα αποσυναφθεί τραβώντας ξεχωριστούς δρόμους και διαφορετικά πολιτικά κριτήρια, φθάνοντας έτσι ακόμη και σε επίπεδο διάσπασης της χώρας  (όπως αναφέρουν κάποιοι αναλυτές) με διαφορετικές επιλογές, προσδοκίες και προοπτικές. 

Ο Μάρτιν Γιαν Στρανσκί έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: “Η διάλυση της Αμερικής και το αμερικανικό ιδεώδες” μεταξύ πολλών και κλίνοντας το άρθρο γράφει: «Οι αιτίες της αποσύνθεσης της αμερικανικής κοινωνίας είναι, ως ένα βαθμό, καθαρά αμερικανικές. Είναι όμως και παγκόσμιες. Ωστόσο το μέλλον της Αμερικής θα έχει άμεσες συνέπειες για το μέλλον όλων των ελεύθερων εθνών. Ως αποτέλεσμα της παρακμής της Αμερικής, τα ελεύθερα έθνη του κόσμου πρέπει να κοιτάξουν την Αμερική, όχι για καθοδήγηση, αλλά ως  πηγή τάσεων και παγίδων που πρέπει να αποφύγουν». 

Εθνικό διαζύγιο στις ΗΠΑ

Πέραν τούτου υπάρχουν και φωνές πιο ακραίες, όπως της Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν, πολιτικού-επιχειρηματία, που υπηρετεί ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την 14η περιφέρεια της πολιτείας της Τζόρτζια, από τον Ιανουάριο του 2021 και μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η Γκριν έχει γράψει, προκαλώντας οργή σε πολλούς, ότι: «Χρειαζόμαστε ένα εθνικό διαζύγιο. Πρέπει να χωρίσουμε σε κόκκινες πολιτείες και μπλε πολιτείες και να συρρικνώσουμε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Εξάλλου το  υποστηρίζουν όλοι με όσους μιλάω». Ξεκαθαρίζοντας, θα ισχυριστεί ότι δε ζητούμε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο ή τη δημιουργία δύο χωριστών εθνών, αλλά μια ριζική αποκέντρωση της ομοσπονδιακής εξουσίας που θα άφηνε τα κράτη να ελέγχουν την εσωτερική πολιτική και θα διατηρούσαν μια κοινή εθνική άμυνα. 

Αν και οι δηλώσεις της μπορεί να φαίνονται ακραίες, ωστόσο αντιπροσωπεύουν ένα ουσιαστικό στοιχείο της πολιτικής Δεξιάς και το αποδέχονται επίσης και πολιτικοί της Αριστεράς. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν πλέον πολλά κοινά, όπως διατείνεται η Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν και ότι οι ΗΠΑ υποφέρει ως χώρα από «ασυμβίβαστες διαφορές», φαίνεται πως  εκτείνεται σε μεγάλο φάσμα πολιτικών και πολιτών. Ο Φράνκ. Χ. Μπάκλεϊ καθηγητής Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου George Mason, στο βιβλίο του “American Seccsion” προτείνει μια ριζική μεταβίβαση της εξουσίας στις Πολιτείες, απαλείφοντας έτσι την ομοσπονδιακή κυβέρνηση από σημαντικές διαχειρίσεις. Υποστηρίζοντας ότι: «Σήμερα, ο φεντεραλισμός δεν θεραπεύει τις διαιρέσεις της χώρας, επομένως χρειάζεται κάτι άλλο, και αυτό είναι η  εσωτερική διακυβέρνηση».

Κάτω από σχέσεις κόστους και οφέλους καλούνται οι πολίτες των ΗΠΑ, να ψηφίσουν για τον επόμενο πρόεδρο. Αυτό όμως που διαφαίνεται είναι ότι η δυσαρέσκεια των πολιτών στις ΗΠΑ παραμένει μεγάλη αναζητώντας μια προσδοκία και μια προοπτική, ένα πρότυπο διακυβέρνησης το οποίο θα ξεπερνά τις  αγκυλώσεις που επιφέρουν κοινωνικούς αποκλεισμούς και πολιτικούς ευνουχισμούς. Στις ΗΠΑ, μάλλον κλείνει ένας κύκλος της πολιτικής της σύγχυσης και πλήξης…