Και εγένετο επάνοδος Τραμπ – Ευκαιριες και κίνδυνοι

Παρόλο που η δημοσιότητα που επιφύλαξαν σε Ελλάδα και εξωτερικό ήταν από υπερβολικά θετική ως διθυραμβική για μια πολύ μέτρια υποψηφιότητα, όπως αυτή της Κάμαλα Χάρις για τους Δημοκρατικούς και αντιστοίχως, αρνητική μέχρι τα όρια του συκοφαντικού για τον -εξ ορισμού τοξικό πολιτικά και προσωπικά- Ντόναλντ Τραμπ, την απάντηση ανέλαβε να δώσει ο πραγματικός μέσος Αμερικανός πολίτης. Όχι οι ευνοημένοι και χορτάτοι των παραλίων, στα ανατολικά και τα δυτικά της χώρας.

Κι αυτό είναι πραγματικό μήνυμα. Όταν έφτασαν να ζυγίσουν ανάμεσα σε έναν υποψήφιο τον οποίο ακόμα και πολλοί Ρεπουμπλικάνοι δεν συμπαθούσαν ιδιαίτερα από τη μία και την ιλουστρασιόν πραγματικότητα του αντιπάλου μέσω της κυρίας Χάρις, αποφάσισε αλλιώς. Η Χάρις, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μπάιντεν διέθεσε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για να πολεμήσει δι’ αντιπροσώπου τη Ρωσία, χωρίς όρια, με αποτέλεσμα να ανοίξουν αλυσιδωτά κι άλλα μέτωπα με αποτέλεσμα όλος ο πλανήτης να κινδυνεύει. Συν την παράνοια της «woke κουλτούρας» που οι ακραίες τοποθετήσεις που αντιπροσώπευαν μια αρρωστημένη παγκόσμια πολιτική ορθότητα, με αποτέλεσμα να μην πείσει τις μεγάλες κοινωνικές μάζες.

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ολότητα, όχι στο πλαίσιο των επιμέρους κρατών-μελών, η συντριπτική πλειοψηφία τελεί σε σοκ και σύγχυση. Τώρα θα μαζευτούν να τα πουν, με οικοδεσπότη των περιθωριοποιημένο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας, ο οποίος είναι καταγεγραμμένος πολιτικός σύμμαχος του Τραμπ. Η στάση των Βρυξελλών αποτελεί απόδειξη του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ΕΕ.

Όποιος δεν συμφωνεί με την ευρωπαϊκή πολιτική ορθότητα, ασχέτως εάν εξελέγη δημοκρατικά από πολίτες που προσυπέγραφαν τις πολιτικές θέσεις που διατύπωνε, τον έθεταν αυτομάτως υπό διωγμό. Αναρωτιόμαστε ποιοι Οι καλοπληρωμένοι από τους φόρους των Ευρωπαίων πολιτών μανδαρίνοι του δαιδαλώδους γραφειοκρατικού μηχανισμού των Βρυξελλών, που «μέχρι να κουνήσουν το ένα πόδι βρωμάει το άλλο». Αυτοί που ευθύνονται για την ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι. Το όραμα των πατέρων της Ενωμένης Ευρώπης μεταπολεμικά.

Τώρα υπόσχονται ότι θα ανασκουμπωθούν και θα δώσουν χρήματα για έρευνα και ανάπτυξη, δείχνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά παίρνουν χρόνο για να φέρουν αποτέλεσμα. Δεν φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζονται άμεσα μέτρα. Χρειάζονται επενδύσεις. Όχι εμμονική και μονοδιάστατη προσήλωση στον πληθωρισμό.

Αμυντικές δαπάνες και πόλεμοι

Ας μην ξεχνάμε ότι είναι αυτοί που μειδιούσαν όταν η Ελλάδα τους εξηγούσε το πρόβλημα ασφαλείας που αντιμετωπίζει, το οποίο επέβαλλε υψηλές αμυντικές δαπάνες. Τώρα αισθάνονται τι σημαίνει να αισθάνεσαι απειλούμενος και να διαπιστώνεις το πόσο ανόητη και αυτοκαταστροφική ήταν η συμπεριφορά σου. Για να τους δούμε τώρα που θα τους έρθει ο λογαριασμός από την Ουάσινγκτον του Τραμπ. Να δούμε ποιος έχει το πολιτικό μέγεθος να σταθεί απέναντί του και να επιχειρήσει να διαπραγματευθεί.

Τούτων λεχθέντων, ας περάσουμε να δούμε τις επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ στα ανοικτά μέτωπα στον πλανήτη. Αν και καλό θα ήταν να μη βιαζόμαστε, κάποιες πρώτες εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν. Παρόλο που έτυχε υπερπροβολής η θέση Τραμπ για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία μέσω μιας λογικής διαπραγμάτευσης, το οποίο ποτέ δεν έκρυψε ότι συμπεριλαμβάνει την αποδοχή κάποιων έστω εκ των στρατιωτικών τετελεσμένων επί του πεδίου, η έκπληξη μπορεί αν γίνει αλλού.

Καταρχάς, να ξεκαθαριστεί ότι οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα θα επιταχυνθούν, εν αναμονή της ανάληψης της προεδρίας των ΗΠΑ στις αρχές του 2025. Κι αυτό θα επηρεάσει τη συμπεριφορά ακόμα και των άκαμπτων μέχρι χθες. Για ποιον λόγο ο Ζελένσκι ή οι μουλάδες του Ιράν να μην επιχειρήσουν να κλείσουν τα μέτωπα προτού αναλάβει ο νέος Αμερικανός πρόεδρος; Χωρίς να σημαίνει ότι μια απλή δήλωση του πανίσχυρου Τραμπ -αφού οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν και τη Γερουσία και τη Βουλή- δεν είναι επαρκής ώστε να προκαλέσει σεισμό.

Τι θα συμβεί, για παράδειγμα, εάν μπροστά στις κάμερες, μιλώντας για τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, φωνάξει με το γνωστό του ύφος ένα μεγαλοπρεπές «back-off», απευθυνόμενος στο καθεστώς της Τεχεράνης, απειλώντας έμμεσα με την ανάληψη επιθετικής δράσης; Απόλυτα συμβατό με την πολιτική και προσωπική ιδιοσυγκρασία του.

Με αυτό το ενδεχόμενο στο μυαλό, μήπως και η ηγεσία του θεοκρατικού Ιράν επιλέξει να αλλάξει από μόνη της ρότα, γνωρίζοντας τη σχέση που διατηρεί ο νέος Αμερικανός πρόεδρος με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου; Συν τη δεδομένη επιθυμία του να αναβιώσει και να επεκτείνει τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Ας μη λησμονούμε τον ρόλο του γαμπρού του Τζάρεντ Κούσνερ. Η εκλογή Τραμπ συνιστά κλασικό «game changer» σε πολλαπλά επίπεδα…

Τα ίδια μπορεί να ισχύουν και για το μέτωπο της Ουκρανίας. Ωστόσο, για τη Μέση Ανατολή, από χθες δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι η αποπομπή του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας, Γιόαβ Γκάλαντ από τον Νετανιάχου, προχώρησε μετά από συγκεκριμένες εκτιμήσεις που είχε στα χέρια του για το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα στις ΗΠΑ.

Τι θα αλλάξει ο Ντόναλντ Τραμπ;

Όπως αναφέρθηκε ήδη, τώρα πλέον τα δεδομένα αλλάζουν. Αν μη τι άλλο, οι πιθανότητες να πειστούν οι ενδιαφερόμενοι ότι η πιθανότητα να περάσουν οι ΗΠΑ και σε ρόλο επιτιθέμενου, σε μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της αμερικανικής αποτροπής στην περιοχή, έχουν αυξηθεί θεαματικά. Το κίνητρο των ενδιαφερομένων να προβούν μονομερώς σε προληπτικές κινήσεις προσαρμογής είναι πολύ ισχυρό.

Πεποίθησή μου είναι, ότι τις αλλαγές θα αρχίσουμε να τις διαπιστώνουμε πολύ σύντομα. Η τράπουλα θα ανακατευθεί με βίαιο τρόπο. Ίσως και να είναι η ασφαλέστερη μέθοδος. Ας έχουν όλοι, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, ότι αυτό κρύβει μεγάλες ευκαιρίες αλλά και σοβαρούς κινδύνους.