Ο αλβανικός αλυτρωτισμός και το άγαλμα-σύμβολο της Βορείου Ηπείρου

Στο Σκοπιανό (βλ. κυβίστηση Μητσοτάκη την οποία διαδέχθηκε η υμνητική αποδοχή της Συμφωνίας των Πρεσπών) και το Βορειοηπειρωτικό (βλ. απουσία όρου “Βόρεια Ήπειρος” στην ιστοσελίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, λες και είναι εναρμονισμένη –λόγω της κατευναστικής πολιτικής μας– με το λεχθέν του Ράμα «Το “Βορειοηπειρώτες” είναι ένας νεκρός όρος». Λεχθέν που εκστόμισε κατά την προεκλογική ομιλία του στη Θεσσαλονίκη (3/11/24) σε Αλβανούς μετανάστες (τη δεύτερη μετά την πρώτη της 12ης Μαΐου στην Αθήνα) και που συμμερίζονται, δυστυχώς –κρυφά ή φανερά– μέλη της ελληνικής κυβέρνησης έχοντας διασφαλισμένη την άνωθεν προστασία…

Είναι εμφανής, ασφαλώς –στην περίπτωση της ιστοσελίδας του ΥΠΕΞ– η προσπάθεια του υπουργού να μην τραβήξει την προσοχή η απουσία του όρου “Βόρεια Ήπειρος”, με την διευκρινιστική αναφορά παρακάτω στους Βορειοηπειρώτες, έστω και επιγραμματικά: «Η Ελληνική Εθνική Μειονότητα (EEM) είναι η μεγαλύτερη αριθμητικά και σημαντικότερη μειονότητα στην Αλβανία. Είναι γηγενής και αναγνωρισμένη από αυτήν ως εθνική μειονότητα».

Ωστόσο στο μάτι των υποψιασμένων και, προπάντων, στην εθνική τους συνείδηση δεν αποκαθίσταται το ολίσθημα, όσο κι αν οι διπλωματικές πηγές (βλ. Γεραπετρίτης) απάντησαν άμεσα στην πρόκληση της Θεσσαλονίκης: «Η Ιστορία δεν παραγράφεται και διατηρεί ζωντανό το αίτημα για πλήρη σεβασμό, εκ μέρους της Αλβανίας, των δικαιωμάτων της ελληνικής εθνικής μειονότητας»… Ναι, η Ιστορία δεν παραγράφεται, αλλά οι Αλβανοί αναθεωρητές την εργαλειοποιούν συστηματικά, απροσχημάτιστα, παράνομα και ανθελληνικά, βλέποντας ότι η ελληνική κυβέρνηση –δια του πρωθυπουργού ή του υπουργού Εξωτερικών– δεν τολμά να απαντήσει στον Ράμα πως η “Βόρειος Ήπειρος” δεν είναι κενό γράμμα.

Ο όρος ζει μέσα απ’ την ύπαρξη της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, διατηρώντας αγωνιστικά και διαχρονικά την ελληνικότητά της. Οι “Ιαβέρηδες” του ανθελληνισμού περίσσευαν πάντα στην γείτονα εκ δυσμών, βλέπετε. Κι αυτό ανάγκαζε τους υπό διωγμό Βορειοηπειρώτες να αντιστέκονται. Να έρχονται στην μάνα Ελλάδα (απ’ τη δεκαετία του ’90 και εντεύθεν), για να αναπληρώσουν το έλλειμμα δημοκρατίας και ελευθερίας που κουβαλούσαν απ’ τα δικτατορικά καθεστώτα του Χότζα και του Αλία, ξεφορτώνοντας παράλληλα τα άγχη και τα βάσανά τους μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψουν στον τόπο τους φορτωμένοι ελπίδα.

Η δεσμώτις της Βορείου Ηπείρου

Έλεγα λοιπόν για το πρώτο κυβερνητικό ολίσθημα της μη αναφοράς στον όρο “Βόρεια Ήπειρος” στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών και το δεύτερο της χλιαρής απάντησης της Αθήνας (πιθανόν για ιδεοληπτικούς ή συμπλεγματικούς λόγους) στα ανιστόρητα της ομιλίας Ράμα σχετικά με τη Βόρεια Ήπειρο σε ομιλία του προς τους Αλβανούς μετανάστες στη Θεσσαλονίκη. Το κακό τρίτωσε, ωστόσο, απ’ την ατολμία ή αδιαφορία του υπουργείου Πολιτισμού να φροντίσει για την αποκατάσταση και επανατοποθέτηση του αγάλματος της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου με τα πισθάγκωνα δεμένα χέρια της – πηγή έμπνευσης για την ποιήτρια Κική Δημουλά, που μας χάρισε το “Σημείο Αναγνωρίσεως”: «Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω, / σέ λέω γυναίκα. / Σέ λέω γυναίκα / γιατ’ εἶσ’ αἰχμάλωτη…».

Έργο του γλύπτη Κώστα Σεφερλή, κατασκευής 1951, εγκατεστημένο στην οδό Τοσίτσα (πλάι στο Πολυτεχνείο) απ’ το 1953, όπου υφίσταται περιοδικά σοβαρές ζημιές από κλιμακούμενης βαρβαρότητας βανδαλισμούς τραμπούκων, μπαχαλάκηδων και Αλβανών ανθελλήνων – το 1990 ήταν η σημειολογική αρχή, που έδωσε το σύνθημα για ραγδαία κλιμάκωση της βαρβαρότητας αυτής έως σήμερα. Βανδαλισμοί οι οποίοι περιελάμβαναν από κάλυψη του γλυπτού με graffiti, αποκεφαλισμό στη συνέχεια και αφαίρεση των άκρων της δεσμώτιδος “Βορείου Ηπείρου”, ως την αφαίρεση όλου του γλυπτού μαζί με το βάθρο του απ’ το σημείο εγκατάστασής του…

Ωστόσο υπάρχει Θεός και στο θέμα αυτό, αφού ό,τι δεν έκαναν η κυβέρνηση και ο Δήμος Αθηναίων ως τώρα για την προστασία του μαρμάρινου αυτού γλυπτού-συμβόλου, η παρουσία του οποίου στην ελληνική πρωτεύουσα έχει ιστορική διάσταση, φαίνεται αποφασισμένος να το κάνει ο νέος Δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Κάτι που πιστοποιεί η συνάντησή του στο Δημαρχιακό Μέγαρο Αθηνών (1/11/24), με προέδρους βορειοηπειρωτικών συλλόγων, οι οποίοι έχουν έδρα την Αθήνα, καθώς και με εκπροσώπους της Δημοκρατικής Ένωσης Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας “Ομόνοια”.

Συνάντηση όπου, μεταξύ άλλων θεμάτων βορειοηπειρωτικού ενδιαφέροντος, συζητήθηκε κι αυτό της αποκατάστασης και ανάπλασης του κακοποιημένου από βανδαλισμούς (το 2016 κυρίως) αγάλματος της Βορείου Ηπείρου (με τη χρήση καινοτόμων τεχνολογιών υπό την αιγίδα του Τεχνικού Προγράμματος του Δήμου Αθηναίων), ώστε να είναι έτοιμο για επανατοποθέτηση. Αν και το καλύτερο θα ήταν η αντικατάσταση του πρωτότυπου από πιστό αντίγραφο του γλυπτού, προς αποφυγή νέων επιθέσεων σε βάρος του από νεοβαρβάρους ντόπιους και ξένους. Επιθέσεων οι οποίες φαντάζουν, ωστόσο, ευκολότερα αντιμετωπίσιμες από εκείνες τις δόλιες και υποχθόνιες που υποκρύπτει η αναθεωρητική πολιτική του Έντι Ράμα κατά των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.

Η Ιστορία μάρτυς γεγονότων

Μια ιδέα, άλλωστε, απ’ αυτές μας έδωσε –σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη– όταν επιδόθηκε σε κρεσέντο προκλήσεων κατά της Ελλάδας παίζοντας το παιχνίδι των Αλβανοτσάμηδων του εθνικιστικού κόμματος PDI του Σπετίμ Ιντρίζι, οι οποίοι –αποχώρησαν απ’ τον σοσιαλιστικό κυβερνητικό συνασπισμό του Αλβανού πρωθυπουργού το 2018, για να μεταβούν στην αντιπολίτευση– αλλά… τον εξουσιοδότησαν σε ρόλο διαφεντευτή των αλυτρωτικών σχεδίων τους.

Απόδειξη, οι κατά καιρούς αναφορές του Έντι Ράμα στα περιουσιακά δικαιώματα των Αλβανοτσάμηδων, τα οποία –όπως λέει– «νομιμοποιούνται να τα διεκδικήσουν δια της δικαστικής οδού, όπως κάθε Ευρωπαίος πολίτης», ξεχνώντας ηθελημένα την ανθελληνική δράση τους απ’ τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13 μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την οποία διοχέτευαν περιοδικά μέσα από εθνικιστικά συλλαλητήρια εκείνης της εποχής στα πρότυπα του παλλαϊκού των Τιράνων όπου κύριο σύνθημά τους ήταν το: “Χίτλερ και Ντούτσε θα μας δώσουν Κόσοβο και Τσαμουριά!”.

Είχαν δείξει μάλιστα οι Αλβανοτσάμηδες τις προθέσεις τους –κατά τη Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα– τον Μάιο του 1941 (ένα μήνα μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα) με υπόμνημα που έστειλαν τότε στο υπουργείο Εξωτερικών της φασιστικής Ιταλίας, διεκδικώντας από την Ελλάδα «γεωγραφικές περιφέρειες της Τσαμουριάς» (βλ. Ιωάννινα, Πρέβεζα, Θεσπρωτία και τμήματα της Δυτικής Μακεδονίας!). Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη γερμανική Κατοχή, ειδικότερα, οι μουσουλμάνοι Αλβανοτσάμηδες της Θεσπρωτίας ενήργησαν προδοτικά και εγκληματικά σε βάρος των Ελλήνων χριστιανών που ζούσαν εκεί (βλ. Παραμυθιά, Ιούλιος 1943), συνεργαζόμενοι επί σκοπού με τους εισβολείς για να πετύχουν βίαια την εθνολογική αλλοίωση του πληθυσμού της και την προσάρτηση της στην αλβανική επικράτεια (πυρπόληση 24 χωριών, απαγωγή 300 ομήρων, δολοφονία άνω των 800 κατοίκων, λεηλασίες σπιτιών, εκκλησιών και καταστημάτων).

Κι ύστερα μιλάει ο Ράμα για “ένδοξη ιστορία” των Αλβανών (βλ. ομιλία του στην Αθήνα προς τους Αλβανούς μετανάστες, Μάιος 2024) και απελευθέρωση της Αλβανίας από τους Ναζί (29/11/1944), όταν ήταν πιστοί συνεργάτες των Ιταλών φασιστών και των Γερμανών ναζιστών. Μαζί τους συστρατεύτηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας την ελπίδα να πετύχουν τα αλυτρωτικά σχέδιά τους, δηλαδή την αλλαγή των συνόρων της Αλβανίας σε βάρος γειτονικών της χωρών, με πρώτη και κύρια την Ελλάδα…