Μπορεί το Δημοκρατικό Κόμμα να βαδίσει στον δρόμο του Σάντερς;

Επί της ουσίας, η Κάμαλα έχασε τη “λαϊκή” ψήφο με 68 εκατ. ψήφους (47,5%) έναντι των 72,7 εκατ. (50,8%) του Τραμπ. Σημειωτέον ότι έλαβε 13 εκατομμύρια ψήφους λιγότερους από αυτούς που είχαν πάρει οι Δημοκρατικοί το 2020 κι ενώ η συμμετοχή εκτινάχθηκε στο 66%. Από την άλλη, ο Τραμπ, όχι μόνο κέρδισε την προεδρία, κέρδισε τη Γερουσία (52/53 στους 100) και μάλλον με την οριστική καταμέτρηση των ψήφων θα κερδίσει και τη Βουλή των Αντιπροσώπων των 435 μελών (ο έλεγχος είναι με 218), ενώ ελέγχει ήδη το Ανώτατο Δικαστήριο, εξέλιξη που τον καθιστά πανίσχυρο, τουλάχιστον για δύο χρόνια μέχρι τις επόμενες ενδιάμεσες εκλογές, οπότε οι Δημοκρατικοί θα επιδιώξουν να κερδίσουν την πλειοψηφία της Γερουσίας.

Αυτή η προοπτική προφανώς πανικοβάλει το βαθύ κράτος και το χρηματο-οικονομικό κατεστημένο και όπως έχει γραφτεί, υπάρχουν δυνάμεις που δεν θέλουν να φτάσει ο Τραμπ στην προεδρία. Βέβαια, μετά την απόπειρα δολοφονίας του απολαμβάνει ασφάλεια ίση με αυτή του προέδρου… Όμως, οι μυστικές υπηρεσίες ενεπλάκησαν στην προεκλογική εκστρατεία, ακόμη και την τελευταία στιγμή με την δημοσιοποίηση της υποψίας ότι Ρώσοι χάκερ …κ.ο.κ.

Ποιοι έχασαν; Έχασαν οι δημοσκόποι, τα κυρίαρχα μίντια, οι οργανικοί συστημικοί διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και αρθρογράφοι, οι celebrities, οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές, το Χόλιγουντ γενικά, οι μυστικές υπηρεσίες, οι τραπεζίτες, η θεωρία της πράσινης ανάπτυξης και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που την προωθούν, η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη κλπ. Κυρίως όμως έχασε το Δημοκρατικό κόμμα, έχασε η αριστερή του πτέρυγα, κάποιες καλές ιδέες, οι γυναίκες για το δικαίωμα της άμβλωσης και φυσικά αποκαλύφθηκε η συστηματική υποκρισία της αμερικάνικης δημοκρατίας, όπως την εξέφραζαν οι Δημοκρατικοί.

Ο κομματικός διχασμός και το ενδεχόμενο διάσπασης

Εννοείται ότι οι προύχοντες του κόμματος θα στραφούν εναντίον της Χάρις για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους. Όμως, το 51% της ήττας ήταν του κόμματος και της Χάρις και το 51%. Η Κάμαλα υπερασπίστηκε τη σταθερότητα, εγκατέλειψε τις αριστερές ιδέες και πλαισιώθηκε από τη Λιζ Τσένι και άλλους Ρεπουμπλικάνους που στράφηκαν κατά του Τραμπ. Εγκλωβίστηκε στην πολιτική σκιά του Τζο Μπάιντεν και δεν μπόρεσε να χτίσει ένα αφήγημα ριζικής αλλαγής που ήταν το ζητούμενο της αμερικάνικης κοινωνίας. Το μόνο που είχε ήταν η προσωπική της γοητεία και το χαμόγελό της. Της καταλόγισαν ακόμη και την επιλογή του υποψηφίου αντιπροέδρου, του ανεπιτήδευτου κυβερνήτη της Μινεσότα, Τιμ Γουόλτς.

Όμως, ως γνωστόν, το Δημοκρατικό κόμμα ήταν πριν τις εκλογές κοινωνικά διασπασμένο, αλλά ήταν το μόνο αντίπαλο δέος στη δεξιά των Ρεπουμπλικάνων. Έτσι πια, η υποταγή στο δογματικό κατεστημένο και στις ελίτ των φιλελεύθερων νέων, των δημοκρατικών εργαζόμενων των αστικών κέντρων, των κεντρώων του άνω διαζώματος της μεσαίας τάξης και φυσικά των πάσης φύσεως αριστερών έχει φτάσει στα όριά της.

Η συζήτηση για τα αίτια της ήττας θα αποτελέσει μέσα στο κόμμα μια διχαστική δοκιμασία. Οι διαφορετικές ερμηνείες που θα καταθέσει κάθε τάση θα δοκιμάσουν ακόμη και την ενότητα. Η συστηματική υποστήριξη της woke κουλτούρας, οι ακρότητες της πολιτικής ορθότητας, η φιλοπόλεμη πολιτική, ο χωρίς όρια δανεισμός και η ραγδαία αύξηση του χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων θα είναι θέματα που θα κλονίσουν την ίδια την οργάνωση των κόμματος. Η παλιά φρουρά Μπάιντεν, Πελόσι κ.ά. αποχωρεί. Ακόμη και ο Ομπάμα που τελευταία στιγμή υποστήριξε την Κάμαλα θα μπει στην κριτική, όχι μόνο για τα πεπραγμένα της θητείας του, αλλά και για το ενδεχόμενο να κατέβει η Μισέλ στις επόμενες εκλογές.

Είναι προφανές ότι τόσο το περίφημο “ηθικό πλεονέκτημα” των Δημοκρατικών, κυρίως με αφορμή την ανοχή της γενοκτονίας στη Γάζα, όσο και η “προπαγάνδα” των κυριάρχων μίντια φιλικών προς τους Δημοκρατικούς έχουν υποστεί κατάρρευση. Δεν είναι τυχαίο που ο δισεκατομμυριούχος hedge fund μάνατζερ Bill Ackman είπε: «Εάν και το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είναι όπως το περίμενα, θα πρέπει αυτοί που πίστευαν ότι θα νικούσε η Κάμαλα Χάρις ξαναδούν τις πηγές της ενημέρωσής τους». Και κατακεραύνωσε ευθέως τους NY Times, το MSNBC, το CNN και άλλα κύρια μέσα ενημέρωσης για τις ειδήσεις τους. Κατέληξε δε τονίζοντας πως το Δημοκρατικό Κόμμα αποδείχθηκε θεμελιωδώς αντιδημοκρατικό. Χρειάζεται πλήρης επανεκκίνηση του. Εκτεθειμένο άλλωστε είναι και το βρετανικό περιοδικό Economist που λίγα 24ωρα πριν τις αμερικανικές εκλογές, χαρακτήρισε τον Ντόναλντ Τραμπ «απαράδεκτο κίνδυνο» που θα φέρει την καταστροφή στις ΗΠΑ και όχι μόνο.

Η αλαζονεία των δημοκρατικών ελίτ θα μπει στο στόχαστρο όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά κυρίως στο επίπεδο των προσώπων που θα κληθούν να παίξουν ρόλο στις ενδιάμεσες εκλογές το 2026.

Η Κάμαλα δεν αποστρατεύεται

Με καθυστέρηση μιας μέρας η Κάμαλα Χάρις αποδέχθηκε την ήττα της με την φορτισμένη, ηγετική όμως, ομιλία της στο κατάμεστο από δακρυσμένες φοιτήτριες και φοιτητές προαύλιο του πανεπιστημίου Howard, όπου και παρακολούθησε το προηγούμενο βράδυ την εξέλιξη των αποτελεσμάτων των εκλογών. Στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Χάουαρντ της Ουάσινγκτον φοιτά η ελίτ των Αφροαμερικανών, και άλλων μειονοτήτων και από αυτό είχε αποφοιτήσει και η Κάμαλα. Το Χάουαρντ ιδρύθηκε το 1867 από το αμερικανικό Κογκρέσο λίγο μετά τον εμφύλιο πόλεμο και την κατάργηση της δουλείας. Είναι γνωστό ως «Μαύρο Χάρβαρντ», διότι παράγει σοβαρό ερευνητικό έργο και κατατάσσεται μεταξύ των “R2: Διδακτορικά Πανεπιστήμια – Υψηλή ερευνητική δραστηριότητα”.

Το μήνυμα της Κάμαλα ήταν σαφές: «Ενώ παραδέχομαι αυτές τις εκλογές, δεν παραδέχομαι τον αγώνα που τροφοδότησε αυτή την εκστρατεία» … «Πολλοί νιώθουν ότι μπαίνουμε σε μια σκοτεινή εποχή – Δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ τον αγώνα» … «’Όταν παλεύουμε, κερδίζουμε. Μερικές φορές ο αγώνας διαρκεί λίγο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κερδίσουμε». Μπορεί να πουν πολλοί ότι η κριτική της στον αγώνα αφορούσε την τοξικότητα που πυροδοτούσε η ρητορική Τραμπ, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ότι δεν είχε χρόνο να διαφοροποιηθεί από τον Sleepy Joe και υποχρεώθηκε να φορτωθεί όλα τα λάθη του. Γενικά, η Κάμαλα ήξερε ότι το κόμμα δεν την πίστεψε κι ότι ο Jenocide Joe δεν τις έδωσε ευκαιρίες ως αντιπρόεδρός του. Ξέρει ότι ήταν μια λύση ανάγκης. Όμως, η Κάμαλα τώρα είναι ελεύθερη να διορθώσει τα λάθη της και να χτίσει μόνη της το δικό της προφίλ.

Η επιλογή του Χάουαρντ ήταν σημειολογική. Μπορεί να έχασε τους μαύρους, τους Λατίνους και τους λευκούς εργάτες, αλλά τώρα ξέρει ότι το πραγματικό κοινό της δεν είναι τα λευκά κολάρα της Γουόλ Στριτ, αλλά όλοι οι προαναφερθέντες που δύσκολα θα μπορέσει να ικανοποιήσει ο Τραμπ. Ξέρει επίσης ότι το Δημοκρατικό κόμμα είναι βαθιά διχασμένο.

Ο Μπέρνι Σάντερς, ο αναμφισβήτητος ηγέτης της αριστερής πτέρυγας, επανεκλέχθηκε για τέταρτη φορά στο Βέρμοντ, με 63,3%. Εξαπατήθηκε, αν δεν ποδοπατήθηκε από τον Μπάιντεν και τη δεξιά του κόμματος και η γριά αλεπού περιμένει στη γωνία. Ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς δήλωσε ότι «δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη που οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν το κόμμα, αφού η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το κατεστημένο και ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και ήθελε αλλαγή … Και έχουν δίκιο». Προφανώς, αφού το πρόβλημα της ακρίβειας και η οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών τελεί υπό κατάρρευση.
Διαφαίνεται λοιπόν πως εκεί βλέπει το μέλλον της η Κάμαλα και αν πάνε να την κόψουν από το να κατέβει το 2028 θα κάνουν λάθος. Η Χάρις με την ομιλία της στο Χάουαρντ έδειξε ότι απέκτησε αυτοπεποίθηση…

Αν ο Τραμπ αποτύχει

Ο Τραμπ έρχεται να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα. Ας μείνουμε στο οικονομικό, όπου η πολιτική Μπάιντεν ήταν δανεισμός για ενίσχυση των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης. Πράγματι, η αμερικάνικη οικονομία τώρα “πετάει”, όμως το δυσθεώρητο χρέος των 35 τρισ. δολαρίων αποτελεί δομικό πλέον πρόβλημα, καθώς χρειάζεται ένα τρισ. δολ. τόκους το χρόνο για να συντηρηθεί. Ο Τραμπ δεν θα αυξήσει τους φόρους, αλλά θα περικόψει δαπάνες δύο τρισ. δολ. το χρόνο, αποστολή που έχει αναθέσει στον Ίλον Μασκ. Αυτό θα προκαλέσει ισχυρούς κοινωνικούς τριγμούς. Επίσης, μέσω της απειλής δασμών θα επιδιώξει την ανατροπή του εμπορικού ελλείμματος. Κι αυτό θα προκαλέσει τριγμούς στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας.

Συνεπώς, το Δημοκρατικό κόμμα θα έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσουν αυτές οι πολιτικές και προφανώς θα εύχεται να δημιουργηθεί κρίση πριν οι πολιτικές αυτές αποδώσουν και πετύχουν. Δηλαδή, οι πολιτικές που έχει εξαγγείλει ο Τραμπ μπορεί να πλήξουν ισχυρά την όποια εσωτερική ενότητα έχει απομείνει στην αμερικάνικη κοινωνία, τουλάχιστον κατά τη μεταβατική τους φάση.

Μια τέτοια τακτική όμως τακτική θα χρειαστεί νέα πρόσωπα, προγραμματική αλλαγή, νέα ρητορική και κατά κάποιο τρόπο αντισυστημικό αφήγημα.