Από τι νοσεί η Αμερική και ποια είναι η θεραπεία

Η απόρριψη του status quo από το εκλογικό σώμα στην Αμερική είναι συντριπτική. Σύμφωνα με το Gallup τον Οκτώβριο του 2024, το 52% των Αμερικανών δήλωσε ότι οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ήταν σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν από τέσσερα χρόνια, ενώ μόνο το 39% δήλωσε ότι ήταν σε καλύτερη κατάσταση και το 9% δήλωσε ότι ήταν περίπου στα ίδια επίπεδα. Μια δημοσκόπηση του NBC τον Σεπτέμβριο του 2024 έδειξε ότι το 65% των Αμερικανών δήλωσε ότι η χώρα βρίσκεται σε λάθος δρόμο, ενώ μόνο το 25% δήλωσε ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Τον Μάρτιο του 2024, σύμφωνα με την Gallup, μόνο το 33% των Αμερικανών ενέκρινε τους χειρισμούς του Μπάιντεν στις εξωτερικές υποθέσεις.

Στον πυρήνα της αμερικανικής κρίσης βρίσκεται ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να εκπροσωπήσει τα πραγματικά συμφέροντα του μέσου Αμερικανού ψηφοφόρου. Το πολιτικό σύστημα εξαγοράστηκε από τον πλούτο (big money) πριν από δεκαετίες, ιδίως όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ άνοιξε τις πύλες για απεριόριστες προεκλογικές εισφορές. Έκτοτε, η αμερικανική πολιτική έχει γίνει έρμαιο των πάμπλουτων δωρητών και των λόμπι στενών συμφερόντων, οι οποίοι χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες με αντάλλαγμα πολιτικές που ευνοούν τα συμφέροντα και όχι το κοινό καλό.

Το Κογκρέσο και ο Λευκός Οίκος ανήκουν σε δύο ομάδες: Σε υπερπλούσιους ιδιώτες και σε μονοθεματικά λόμπι. Ο κόσμος παρακολουθούσε αποσβολωμένος τον Έλον Μασκ, τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου (και ναι, έναν λαμπρό επιχειρηματία και εφευρέτη), να παίζει μοναδικό ρόλο στην υποστήριξη της εκλογικής νίκης του Τραμπ, τόσο μέσω της τεράστιας επιρροής του στα μέσα ενημέρωσης όσο και μέσω της χρηματοδότησής του. Αμέτρητοι άλλοι δισεκατομμυριούχοι συνεισέφεραν στη νίκη του.

Πολλοί (αν και όχι όλοι) από τους ζάμπλουτους δωρητές επιδιώκουν ειδικές χάρες από το πολιτικό σύστημα για τις εταιρείες ή τις επενδύσεις τους, και οι περισσότερες από αυτές τις επιθυμητές χάρες θα παρασχεθούν δεόντως από το Κογκρέσο, τον Λευκό Οίκο και τις ρυθμιστικές υπηρεσίες που στελεχώνονται από τη νέα κυβέρνηση. Πολλοί από αυτούς τους δωρητές προωθούν επίσης ένα συνολικό παραδοτέο: Περαιτέρω μειώσεις της φορολογίας του εταιρικού εισοδήματος και των κεφαλαιακών κερδών.

Πολλοί επιχειρηματικοί δωρητές είναι ευθέως με την πλευρά της ειρήνης και της συνεργασίας με την Κίνα, ως πολύ λογική για τις επιχειρήσεις, καθώς και για την ανθρωπότητα. Οι ηγέτες των επιχειρήσεων θέλουν γενικά την ειρήνη και τα εισοδήματα, ενώ οι παλαβοί ιδεολόγοι θέλουν την ηγεμονία μέσω του πολέμου.

Μικρή διαφορά με Χάρρις

Θα υπήρχε πολύ μικρή διαφορά σε όλα αυτά με μια νίκη της Κάμαλα Χάρρις. Οι Δημοκρατικοί έχουν τον δικό τους μακρύ κατάλογο με τους υπερπλούσιους που χρηματοδότησαν τις προεκλογικές εκστρατείες του κόμματος για τις προεδρικές εκλογές και τις εκστρατείες του Κογκρέσου. Πολλοί από αυτούς τους δωρητές επίσης θα απαιτούσαν και θα λάμβαναν ειδικές χάρες.

Οι φορολογικές ελαφρύνσεις στο εισόδημα από κεφάλαιο έχουν παρασχεθεί δεόντως από το Κογκρέσο εδώ και δεκαετίες, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις τους στο διογκούμενο ομοσπονδιακό έλλειμμα, το οποίο σήμερα ανέρχεται σχεδόν στο 7% του ΑΕΠ, και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ προ φόρων τις τελευταίες δεκαετίες έχει μετατοπιστεί δυναμικά προς το εισόδημα από κεφάλαιο και μακριά από το εισόδημα από εργασία.

Όπως μετράται με έναν βασικό δείκτη, το μερίδιο του εισοδήματος από εργασία στο ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά περίπου επτά ποσοστιαίες μονάδες από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καθώς το εισόδημα έχει μετατοπιστεί από την εργασία στο κεφάλαιο, το χρηματιστήριο (και ο υπερ-πλούτος) έχει εκτοξευθεί, με τη συνολική αποτίμηση του χρηματιστηρίου να αυξάνεται από το 55% του ΑΕΠ το 1985 στο 200% του ΑΕΠ σήμερα!

Τα λόμπι στην Αμερική

Η δεύτερη ομάδα με την επιρροή της στους Ουάσινγκτον είναι τα μονοθεματικά λόμπι. Αυτά τα ισχυρά λόμπι περιλαμβάνουν το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, τη Wall Street, το πετρελαιοκεφάλαιο, τη βιομηχανία όπλων, τη μεγάλη φαρμακοβιομηχανία, τη μεγάλη αγροτική βιομηχανία και το λόμπι του Ισραήλ. Η αμερικανική πολιτική είναι καλά οργανωμένη για να εξυπηρετεί αυτά τα ειδικά συμφέροντα. Κάθε λόμπι αγοράζει την υποστήριξη συγκεκριμένων επιτροπών στο Κογκρέσο και επιλεγμένων ηγετών εθνικής εμβέλειας για να κερδίσει τον έλεγχο της δημόσιας πολιτικής.

Οι οικονομικές αποδόσεις των λόμπι ειδικών συμφερόντων είναι συχνά τεράστιες: Εκατό εκατομμύρια δολάρια χρηματοδότησης της εκστρατείας από μια ομάδα λόμπι μπορούν να κερδίσουν εκατό δισεκατομμύρια ομοσπονδιακές δαπάνες ή/και φοροαπαλλαγές. Αυτό είναι το μάθημα, για παράδειγμα, του λόμπι του Ισραήλ, το οποίο δαπανά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για προεκλογικές συνεισφορές και συγκεντρώνει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη για το Ισραήλ.

Αυτά τα λόμπι ειδικών συμφερόντων δεν εξαρτώνται από την κοινή γνώμη, ούτε ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για αυτήν. Οι έρευνες κοινής γνώμης δείχνουν τακτικά ότι το κοινό επιθυμεί τον έλεγχο των όπλων, χαμηλότερες τιμές φαρμάκων, το τέλος των διασώσεων της Wall Street, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ειρήνη στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή. Αντ’ αυτού, οι λομπίστες διασφαλίζουν ότι το Κογκρέσο και ο Λευκός Οίκος προσφέρουν συνεχή εύκολη πρόσβαση σε όπλα, ουρανομήκεις τιμές φαρμάκων, χάϊδεμα στη Wall Street, περισσότερες γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπλα για την Ουκρανία και πολέμους για λογαριασμό του Ισραήλ.

Αυτά τα ισχυρά λόμπι αποτελούν εν τέλει συνωμοσίες ενάντια στο δημόσιο συμφέρον και στο κοινό καλό που τροφοδοτούνται από το χρήμα. Θυμηθείτε την περίφημη ρήση του Άνταμ Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών (1776): «Άνθρωποι του ίδιου επαγγέλματος σπάνια συναντιούνται μαζί, ακόμη και για διασκέδαση και ψυχαγωγία, αλλά η συζήτηση καταλήγει σε μια συνωμοσία εναντίον του κοινού ή σε κάποιο τέχνασμα για την αύξηση των τιμών».

Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα 

Τα δύο πιο επικίνδυνα λόμπι είναι το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα (όπως μας προειδοποίησε περίφημα ο Αϊζενχάουερ το 1961) και το λόμπι του Ισραήλ (όπως περιγράφεται λεπτομερώς σε ένα σπινθηροβόλο νέο βιβλίο του ιστορικού Ilan Pappé). Ο ιδιαίτερος κίνδυνος τους είναι ότι συνεχίζουν να μας οδηγούν στον πόλεμο και πιο κοντά στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Η απερίσκεπτη πρόσφατη απόφαση του Μπάιντεν να επιτρέψει τα πυραυλικά πλήγματα των ΗΠΑ βαθιά μέσα στη Ρωσία, που από καιρό υποστήριζε το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα στοχεύει στην αμερικανική “κυριαρχία πλήρους φάσματος”. Οι υποτιθέμενες λύσεις του για τα παγκόσμια προβλήματα είναι πόλεμοι και περισσότεροι πόλεμοι, μαζί με μυστικές επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ, αμερικανικοί πόλεμοι πληροφοριών, έγχρωμες επαναστάσεις (με επικεφαλής το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία) και εκφοβισμοί στην εξωτερική πολιτική. Αυτά φυσικά δεν αποτελούσαν ποτέ λύσεις. Αυτές οι ενέργειες, κατά κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, έχουν αυξήσει δραματικά την ανασφάλεια των ΗΠΑ.

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα (MIC) έσυρε την Ουκρανία σε έναν απελπιστικό πόλεμο με τη Ρωσία, υποσχόμενο στην Ουκρανία την ένταξη στο ΝΑΤΟ, παρά τη σφοδρή αντίθεση της Ρωσίας, και συνωμοτώντας για την ανατροπή της κυβέρνησης της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2014, επειδή επιδίωκε την ουδετερότητα αντί για την ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα προωθεί σήμερα – κατά τρόπο αδιανόητο – έναν επερχόμενο πόλεμο με την Κίνα. Αυτό θα περιλαμβάνει φυσικά μια τεράστια και επικερδή αύξηση των όπλων, που είναι και ο στόχος του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Ωστόσο, απειλεί να επιφέρει επίσης τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή μια κατακλυσμιαία ήττα των ΗΠΑ σε έναν άλλο ασιατικό πόλεμο.

Ισραήλ και Αμερική

Ενώ το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει υποδαυλίσει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τις συγκρούσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, το λόμπι του Ισραήλ έχει υποδαυλίσει τους κατά συρροή πολέμους της Αμερικής στη Μέση Ανατολή. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου του Ισραήλ, περισσότερο από οποιονδήποτε πρόεδρο των ΗΠΑ, υπήρξε ο κύριος προωθητής της υποστήριξης των καταστροφικών πολέμων της Αμερικής στο Ιράκ, τον Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν και τη Συρία.

Στόχος του Νετανιάχου είναι να κρατήσει τα εδάφη που κατέκτησε το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967, δημιουργώντας αυτό που αποκαλείται Μείζον Ισραήλ, και να αποτρέψει ένα παλαιστινιακό κράτος. Αυτή η επεκτατική πολιτική, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, έχει δημιουργήσει μαχητικές φιλοπαλαιστινιακές ομάδες, όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και οι Χούθι. Η μακροχρόνια πολιτική του Νετανιάχου είναι οι ΗΠΑ να ανατρέψουν ή να βοηθήσουν στην ανατροπή των κυβερνήσεων που υποστηρίζουν αυτές τις ομάδες αντίστασης.

Είναι απίστευτο ότι οι νεοσυντηρητικοί της Ουάσιγκτον και το λόμπι του Ισραήλ ένωσαν στην πραγματικότητα τις δυνάμεις τους για να πραγματοποιήσουν το καταστροφικό σχέδιο του Νετανιάχου για πολέμους σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ο Νετανιάχου ήταν ένας από τους κύριους υποστηρικτές του πολέμου στο Ιράκ. Ο πρώην αρχηγός της Διοίκησης της Πολεμικής Αεροπορίας Dennis Fritz περιέγραψε πρόσφατα λεπτομερώς τον μεγάλο ρόλο του λόμπι του Ισραήλ σε αυτόν τον πόλεμο. Το ίδιο έχει κάνει και ο Ilan Pappé. Στην πραγματικότητα, το λόμπι του Ισραήλ έχει υποστηρίξει πολέμους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ή με την υποστήριξη των ΗΠΑ σε όλη τη Μέση Ανατολή, αφήνοντας τις χώρες-στόχους σε ερείπια και τον προϋπολογισμό των ΗΠΑ βαθιά χρεωμένο.

Φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους

Εν τω μεταξύ, οι πόλεμοι και οι φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους, δεν έχουν προσφέρει καμία λύση για τις δυσκολίες της εργατικής τάξης των Αμερικανών. Όπως και σε άλλες χώρες υψηλού εισοδήματος, η απασχόληση στη μεταποίηση των ΗΠΑ μειώθηκε απότομα από τη δεκαετία του 1980 και μετά, καθώς οι εργάτες σε γραμμές συναρμολόγησης αντικαταστάθηκαν όλο και περισσότερο από ρομπότ και “έξυπνα συστήματα”. Η μείωση του μεριδίου της εργασίας στην αξία στις ΗΠΑ ήταν σημαντική και για άλλη μια φορά ήταν ένα φαινόμενο που μοιράζεται με άλλες χώρες υψηλού επιπέδου.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί εργαζόμενοι έχουν πληγεί ιδιαίτερα σκληρά. Εκτός από τις υποκείμενες παγκόσμιες τεχνολογικές τάσεις που πλήττουν τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς, οι Αμερικανοί εργαζόμενοι έχουν πληγεί από δεκαετίες αντι-συνδικαλιστικών πολιτικών, από την εκτίναξη των διδάκτρων και του κόστους υγειονομικής περίθαλψης και από άλλα αντεργατικά μέτρα. Στις χώρες υψηλού εισοδήματος της βόρειας Ευρώπης, η “κοινωνική κατανάλωση” (δημόσια χρηματοδοτούμενη υγειονομική περίθαλψη, δίδακτρα, στέγαση και άλλες δημόσια παρεχόμενες υπηρεσίες) και τα υψηλά επίπεδα συνδικαλισμού διατήρησαν αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για τους εργαζόμενους. Όχι όμως και στις ΗΠΑ.

Αλλά δεν τελειώνουμε εκεί. Η εκτόξευση του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης, που καθοδηγείται από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες υγείας, και η απουσία επαρκούς δημόσιας χρηματοδότησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις χαμηλού κόστους διαδικτυακές επιλογές, δημιούργησαν μια τσιμπίδα, συμπιέζοντας την εργατική τάξη ανάμεσα σε μειούμενους ή στάσιμους μισθούς από τη μια πλευρά και σε αυξανόμενο κόστος εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης από την άλλη. Ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι έκαναν πολλά πράγματα για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους.

Η βάση των ψηφοφόρων του Τραμπ είναι η εργατική τάξη, αλλά η βάση των δωρητών του είναι οι υπερπλούσιοι και τα λόμπι. Τι θα συμβεί λοιπόν στη συνέχεια; Περισσότερα από τα ίδια —πόλεμοι και φοροελαφρύνσεις— ή κάτι νέο και αληθινό για τους ψηφοφόρους; Η υποτιθέμενη απάντηση του Τραμπ είναι ένας εμπορικός πόλεμος με την Κίνα και η απέλαση των παράνομων ξένων εργατών, σε συνδυασμό με περισσότερες φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους.

Με άλλα λόγια, αντί να αντιμετωπίσει τις διαρθρωτικές προκλήσεις της διασφάλισης αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου για όλους και να αντιμετωπίσει ευθέως το συγκλονιστικό δημοσιονομικό έλλειμμα, οι απαντήσεις του Τραμπ στην προεκλογική εκστρατεία και στην πρώτη θητεία του ήταν να κατηγορήσει την Κίνα και τους μετανάστες για τους χαμηλούς μισθούς της εργατικής τάξης και τις σπάταλες δαπάνες για τα ελλείμματα.

Αυτό έπαιξε καλά προεκλογικά το 2016 και το 2024, αλλά δεν θα φέρει τα υποσχόμενα αποτελέσματα για τους εργαζόμενους μακροπρόθεσμα. Οι θέσεις εργασίας στη μεταποίηση δεν θα επιστρέψουν σε μεγάλους αριθμούς από την Κίνα, αφού ποτέ δεν πήγαν σε μεγάλους αριθμούς στην Κίνα. Ούτε οι απελάσεις θα κάνουν πολλά για να αυξήσουν το βιοτικό επίπεδο του μέσου Αμερικανού.

Αμερική: Τι μπορεί να κάνει ο Τραμπ

Αυτό δεν σημαίνει ότι λείπουν οι πραγματικές λύσεις. Κρύβονται σε κοινή θέα – αν ο Τραμπ τις επιλέξει, ενάντια στις ομάδες ειδικών συμφερόντων και τα ταξικά συμφέροντα των υποστηρικτών του Τραμπ. Αν ο Τραμπ επιλέξει πραγματικές λύσεις, θα επιτύχει μια εντυπωσιακά θετική πολιτική κληρονομιά για τις επόμενες δεκαετίες.

Η πρώτη είναι να αντιμετωπίσει το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Ο Τραμπ μπορεί να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία λέγοντας στον πρόεδρο Πούτιν και στον κόσμο ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ποτέ στην Ουκρανία. Μπορεί να τερματίσει τον κίνδυνο πολέμου με την Κίνα κάνοντας κρυστάλλινα σαφές ότι οι ΗΠΑ τηρούν την “Πολιτική της Μιας Κίνας” και ως εκ τούτου δεν θα αναμειχθούν στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας στέλνοντας οπλισμό στην Ταϊβάν παρά τις αντιρρήσεις του Πεκίνου και δεν θα υποστηρίξουν οποιαδήποτε προσπάθεια απόσχισης της Ταϊβάν.

Το δεύτερο είναι να αντιμετωπίσει το λόμπι του Ισραήλ λέγοντας στον Νετανιάχου ότι οι ΗΠΑ δεν θα πολεμούν πλέον τους πολέμους του Ισραήλ και ότι το Ισραήλ πρέπει να αποδεχθεί ένα κράτος της Παλαιστίνης που θα ζει ειρηνικά δίπλα στο Ισραήλ, όπως ζητά ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα. Αυτός είναι πράγματι ο μόνος δυνατός δρόμος προς την ειρήνη για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, και μάλιστα για τη Μέση Ανατολή εν γένει.

Ο τρίτος είναι να κλείσει το δημοσιονομικό έλλειμμα, εν μέρει με την περικοπή των σπάταλων δαπανών – κυρίως για πολέμους, εκατοντάδες άχρηστες στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό και τις ουρανομήκεις τιμές που πληρώνει η κυβέρνηση για φάρμακα και υγειονομική περίθαλψη – και εν μέρει με την αύξηση των κρατικών εσόδων. Η απλή επιβολή των νόμιμων φόρων με την πάταξη της παράνομης φοροδιαφυγής θα μπορούσε να συγκεντρώσει 625 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021, δηλαδή περίπου 2,6% του ΑΕΠ. Περισσότερα θα έπρεπε να συγκεντρωθούν από τη φορολόγηση των αλματωδών εισοδημάτων κεφαλαίου.

Η τέταρτη είναι μια πολιτική καινοτομίας (ή αλλιώς βιομηχανική πολιτική) που εξυπηρετεί το κοινό καλό. Ο Έλον Μασκ και οι φίλοι του στη Silicon Valley έχουν πετύχει καινοτομία πέρα από τις πιο τρελές προσδοκίες. Όλα τα εύσημα στη Silicon Valley που μας έφερε την ψηφιακή εποχή. Η ικανότητα καινοτομίας της Αμερικής είναι τεράστια και ισχυρή και την ζηλεύει η οικουμένη.

Τραμπ και καινοτομία

Η πρόκληση τώρα είναι η καινοτομία προς τι; Ο Μασκ έχει στραμμένο το βλέμμα του στον Άρη και πέρα από αυτόν. Συναρπαστικό, όμως υπάρχουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στη Γη που μπορούν και πρέπει να βοηθηθούν από την ψηφιακή επανάσταση εδώ και τώρα. Βασικός στόχος της βιομηχανικής πολιτικής του Τραμπ θα πρέπει να είναι να διασφαλίσει ότι η καινοτομία εξυπηρετεί το κοινό καλό, συμπεριλαμβανομένων των φτωχών, της εργατικής τάξης και του φυσικού περιβάλλοντος. Οι στόχοι του έθνους μας πρέπει να υπερβαίνουν τον πλούτο και τα οπλικά συστήματα.

Όπως ο Μασκ και οι συνάδελφοί του γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, η νέα τεχνητή νοημοσύνη και οι ψηφιακές τεχνολογίες μπορούν να εγκαινιάσουν μια εποχή χαμηλού κόστους, μηδενικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, χαμηλού κόστους υγειονομικής περίθαλψης, χαμηλού κόστους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χαμηλού κόστους κινητικότητας με ηλεκτρικό ρεύμα και άλλων αποδοτικοποιήσεων που βασίζονται στην τεχνητή νοημοσύνη και μπορούν να αυξήσουν το πραγματικό βιοτικό επίπεδο όλων των εργαζομένων. Κατά τη διαδικασία αυτή, η καινοτομία θα πρέπει να προάγει υψηλής ποιότητας θέσεις εργασίας – και όχι την ευκαιριακή απασχόληση (gig employment) που έχει οδηγήσει το βιοτικό επίπεδο σε κατακόρυφη πτώση και την επισφάλεια των εργαζομένων στα ύψη.

Ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν αντισταθεί σε αυτές τις τεχνολογίες στο παρελθόν. Κατά την πρώτη του θητεία, ο Τραμπ άφησε την Κίνα να αναλάβει την πρωτοκαθεδρία σε αυτές τις τεχνολογίες σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στόχος μας δεν είναι να σταματήσουμε τις καινοτομίες της Κίνας, αλλά να ωθήσουμε τις δικές μας. Πράγματι, όπως καταλαβαίνει η Silicon Valley, ενώ η Ουάσινγκτον όχι, η Κίνα είναι εδώ και καιρό και πρέπει να παραμείνει ο εταίρος της Αμερικής στο οικοσύστημα της καινοτομίας. Οι εξαιρετικά αποτελεσματικές και χαμηλού κόστους παραγωγικές εγκαταστάσεις της Κίνας, όπως το Gigafactory της Tesla στη Σαγκάη, θέτουν τις καινοτομίες της Silicon Valley σε παγκόσμια χρήση… όταν η Αμερική προσπαθεί.

Και τα τέσσερα αυτά βήματα είναι εφικτά για τον Τραμπ και θα δικαιολογούσαν τον εκλογικό του θρίαμβο και θα εξασφάλιζαν την κληρονομιά του για τις επόμενες δεκαετίες. Δεν περιμένω ρεαλιστικά η Ουάσινγκτον να υιοθετήσει αυτά τα απλά βήματα. Η αμερικανική πολιτική είναι σάπια εδώ και πάρα πολύ καιρό για να υπάρχει πραγματική αισιοδοξία από αυτή την άποψη, ωστόσο όλα αυτά τα τέσσερα βήματα είναι εφικτά και θα ωφελούσαν σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο τους ηγέτες της τεχνολογίας και της οικονομίας που υποστήριξαν την εκστρατεία του Τραμπ, αλλά και τη γενιά των δυσαρεστημένων εργαζομένων και νοικοκυριών, η ψήφος των οποίων έφερε τον Τραμπ πίσω στον Λευκό Οίκο.

 

---

 

Πηγή: commondreams

Μετάφραση Σωτήρης Μητραλέξης