Αν η Mary Rose Tiburcio από τις Φιλιππίνες λεγόταν Μαρία Ιωάννου…

Εάν, λοιπόν, η Mary Rose Tiburcio από τις Φιλιππίνες και η κορούλα της, ήταν από την Κύπρο και λεγόταν Μαρία Ιωάννου ή Χαραλάμπους ή Γεωργίου και είχε εξαφανιστεί εδώ και ένα χρόνο, θα γινόταν το “σώσε” στην κυπριακή κοινωνία. Θα ερχόταν ο κόσμος ανάποδα, η Αστυνομία θα ήταν πιο συστηματική, τα ΜΜΕ θα έδιναν προσοχή, θα αναδείκνυαν το θέμα. Η περίπτωση της εξαφάνισης της Mary Rose και του παιδιού της, ήταν, όμως, διαφορετική. Βγήκε, καθηκόντως, τότε από την Αστυνομία μια ανακοίνωση με τη φωτογραφία της και μετά το απόλυτο σιωπητήριο. Μπήκε η υπόθεση στις μη εξιχνιασθείσες.

Εάν ήταν, όμως, κυπριακής καταγωγής; Τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Και το ενδιαφέρον της κοινωνίας και των αρμοδίων. Υπάρχει –πρέπει να το αναγνωρίσουμε– ένας αναπτυσσόμενος κοινωνικός ρατσισμός, που διαπιστώνεται στην καθημερινότητά μας. Διαπιστώνεται στη συμπεριφορά συμπολιτών μας προς τους ξένους, κυρίως εργαζόμενους. Μια συμπεριφορά που δείχνει αλαζονεία και ρατσισμό.

Πώς μπορεί η κοινωνία μιας χώρας, που δέχθηκε επίθεση, είναι θύμα πολέμου, να αναπτύσσει τέτοιες λογικές; Όταν μάλιστα, η ηγεσία μας έχει δεχθεί «συμβιβασμούς» που εξυπηρετούν τον εθνικισμό της άλλη πλευράς; Είμαστε μια χώρα, που οι πολίτες της τα πέτρινα χρόνια είχαν επιλέξει να μεταναστεύσουν, για μια καλύτερη ζωή. Τώρα, όμως,  στα χρόνια του λεγόμενου οικονομικού success story, της «φούσκας», είναι βυθισμένοι στη λήθη.

Τότε, δεκαετία του 1950 και 1960 και μετά την εισβολή του 1974, που έπαιρναν οι Κύπριοι τα καράβια του μισεμού για μια καλύτερη ζωή, αντιμετώπιζαν παρόμοιες συμπεριφορές. Ήταν οι ξένοι, οι δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι, των σκληρών επαγγελμάτων, που δεν επέλεγαν οι ντόπιοι. Αισθάνονταν, προφανώς, την κοινωνική αποξένωση, την απομόνωση.

Οι παππούδες και πατεράδες μας, βίωσαν όλα αυτά και κάποιοι απόγονοι στέκονται –φευ– σήμερα στην αντίπερα όχθη. Εκεί, λοιπόν, στην πλευρά των ξένων, που βρίσκονται στη χώρα μας, θα μπορούσαν νοερώς να αντικρύσουν και τις φιγούρες του πατέρα και του παππού. Αλλά δεν θέλουν να βλέπουν την πραγματικότητα, επιλέγουν να ζουν διαφορετικές, παραπλανητικές εικόνες. Ο νεοπλουτισμός, τα σύνδρομα του αδύνατου, βρίσκουν καταφύγιο στην ψεύτικη δύναμη που ασκείται ενίοτε στους αδύναμους.

Τα ΜΜΕ ούτε καν ασχολήθηκαν

Τότε που δηλώθηκε η εξαφάνιση της Mary Rose Tiburcio και της κόρης της, η Αστυνομία έκανε τα «ενδεικνυόμενα», τα ΜΜΕ ούτε καν ασχολήθηκαν. Όταν οι βροχές γέμισαν το φρεάτιο και η σορός της Mary βγήκε στην επιφάνεια, εντοπίστηκε. Βγήκε στην επιφάνεια και το έγκλημα. Ήταν τότε που ξύπνησαν και τα ΜΜΕ, όπως και οι αρμόδιοι. Στην αρχή, η σορός ήταν άγνωστης ταυτότητας, μετά σιγά-σιγά όταν άρχισε να διαφαίνεται πως ήταν ξένη, ακούστηκε από εδώ και από εκεί το ηθικά ανυπόφορο πως «δεν είναι δική μας».

Κάποιοι, μάλλον, θα ανακουφίστηκαν που δεν ήταν Κύπρια. «Οι δικοί μας και οι άλλοι», είναι ο διαχωρισμός που αναδεικνύει μια νοοτροπία καθαρά ρατσιστική. Οι δικοί μας έχουν όνομα, οικογένεια, ψυχή. Οι άλλοι, οι υπόλοιποι, τσουβαλιάζονται και αφήνονται στην αδιαφορία και την ανωνυμία. Τα φαινόμενα αυτά επιβεβαιώνουν αντιφάσεις και προσεγγίσεις που δεν εναρμονίζονται με την κοινωνική πραγματικότητα. Όταν ο ίδιος ο πολίτης βιώνει κοινωνική αδικία, εθνική αδικία, δεν είναι λογικό να αναπτύσσει νοοτροπίες που δείχνουν συμπτώματα πολιτισμικής κατάπτωσης και παρατεταμένης παρακμής.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν έλθει στη χώρα μας, από ανάγκη. Είναι άνθρωποι που τους έφερε η φτώχεια και ο πόνος στη χώρα μας. Είναι άνθρωποι που τους έφερε η θάλασσα, ο πόλεμος. Λένε, συχνά-πυκνά, πως δίνουμε μαθήματα ανθρωπισμού, αλλά αυτό πρέπει να ισχύει για όλους και για τα πάντα. Λένε πως η κυπριακή κοινωνία δείχνει την αλληλεγγύη της. Αυτή η αλληλεγγύη για να είναι πραγματική και όχι εντυπωσιοθηρική πρέπει να μην είναι επιλεκτική. Εάν, λοιπόν, η Mary ήταν Κύπρια, πολύ διαφορετικές θα ήταν οι αντιδράσεις και οι δράσεις.