Η διαφορά ανάμεσα στον πολυάσχολο και στον παραγωγικό επιχειρηματία

Στο παρόν θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε τι μπορεί να προκαλέσει το συγκεντρωτικό – εν πολλοίς παρωχημένο – στυλ διοίκησης σε όποιον το υιοθετεί εξ ανάγκης ή λόγω χαρακτήρα πλήττοντας κι αυτή την επιχείρησή του. Μήπως οφείλεται στην αδυναμία (οικονομική ή οργανωτική) κατάλληλης στελέχωσης και την πολυδεξιότητα του μικρομεσαίου επιχειρηματία ή μάνατζερ, αλλά και στην ψευδαίσθηση πως διεκπεραιώνοντας ό,τι “πέφτει” μπροστά του μειώνει το κόστος λειτουργίας νομίζοντας πως ελέγχει τα πάντα;

Ενισχύεται, άραγε, από την κατίσχυση των πολιτικών έναντι των Νόμων (και του Συντάγματος, ενίοτε!) που ρυθμίζουν το καθεστώς του επιχειρείν κατά πως συμφέρει στην εκάστοτε εξουσία; Ή και από τα “placebo μέτρα ενίσχυσης” της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας ενός κράτους Φρανκενστάιν του οποίου “οι ανάγκες μεταβολισμού” του προσθέτουν βάρη αδιάλειπτα; Επηρεάζεται και από την εγχωρίως προβεβλημένη πολιτική κατά την οποία “το μεγάλο είναι ανθεκτικό” και “το μικρό δεν είναι όμορφο” (οι κατσαρίδες ούτε μεγάλες ούτε όμορφες είναι αλλά αντέχουν!) όπως διατείνονται οι οπαδοί μιας ολιγοπωλιακής της αγοράς;

Το βέβαιο είναι πως όλα τα παραπάνω, σωρευτικά ή διαζευκτικά, επιβαρύνουν απρόβλεπτα, κατά κανόνα, τη λειτουργία της επιχείρησής του εξωθώντας στο ρόλο του “πολυπύρηνου επεξεργαστή” – πράγμα αδύνατο – ενός τεράστιου όγκου πληροφοριών μιας πολυπαραγοντικής διαδικασίας λήψης και εφαρμογής αποφάσεων καθιστώντας τον, συνάμα, “έργω-αδύναμο” να διακρίνει αν όντας πολυάσχολος είναι και παραγωγικός. Και τούτο καθότι η πολυδιάσπαση της προσοχής και της ενέργειας τον συμπαρασύρει σε μια ασφυκτική καθημερινότητα το κυνήγι της οποίας εγκλωβίζει την προσοχή του στο κόστος των εκροών του ταμείου και καθόλου των εισροών που μπλοκάρονται λόγω πλημμελούς διαχείρισης και ημιτελών έργων ατέλειωτων ωρών εργασίας.

Πολυάσχολος ή παραγωγικός;

Οι πολλές δεξιότητες, ενώ παρέχουν την ευκαιρία στον επιχειρηματία να αντιληφθεί τις πραγματικές δυνατότητες των στελεχών και των ανταγωνιστών του, όχι μόνο επιβραδύνουν την ανταπόκρισή του στις πολλαπλές δουλειές του, αλλά και τον επιβαρύνουν με το πρόσθετο κόστος αλλαγής καθώς μεταπηδά από τη μία στην άλλη αυξάνοντας και τον κίνδυνο περισσότερων λαθών. Παγιδευμένος δε, στην προσπάθεια της παράλληλης επεξεργασίας αντί εντός ενός πλαισίου λογικής αλληλουχίας προτεραιοτήτων, αποδεσμεύοντας και τον απαραίτητο χρόνο για τούτο, οδηγείται στην προσωπική του εξουθένωση η οποία συνιστά σοβαρή αιτία κατάρρευσης του δημιουργήματός του.

Η δυνατότητα ανταπόκρισης με σχετική επάρκεια κατά την έναρξη ή και στα πρώιμα στάδια της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, λόγω των περιορισμένων διαστάσεών της ή και των οικονομικών του μεγεθών, προϋποθέτει την από μέρους του απόκτηση* των ελάχιστα αναγκαίων δεξιοτήτων λειτουργίας της επιχείρησής του. Η μικρή πολυπλοκότητα την οποία καλείται να διαχειριστεί κατά την περίοδο αυτή του επιτρέπει την ομαδοποίηση ομοειδών δραστηριοτήτων ικανών να πραγματοποιηθούν σε συγκεκριμένο χρόνο χωρίς την παρεμβολή “εμβοών”, οι οποίοι ανακύπτουν καθώς μεγαλώνει ο ίδιος αλλά και ο οργανισμός του οποίου ηγείται.

Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας “η πολλαπλή εργασία μεταξύ διαφορετικών μορφών μέσων είναι αναπόφευκτη” επιβάλλοντας, φυσικά, και την κατάλληλη εκπαίδευση για τούτο. Έστω και μέσω αυτής δεν αίρεται η αμφιβολία κατά πόσο είναι και παραμένει παραγωγική (αν τα αποτελέσματα συνάδουν προς τους στόχους με βέλτιστη χρήση των διαθέσιμων πόρων) όσο συνθετότερες γίνονται οι προς διεκπεραίωση δουλειές σ’ ένα οικονομικοπολιτικό περιβάλλον το οποίο καθίσταται ολοένα και πιο απρόβλεπτο.

Σε κάθε περίπτωση, ο υπερφορτωμένος δεν είναι και επιτυχημένος, αλλά και η πολυδεξιότητά του δεν αποτελεί τίτλο τιμής μα δυνητικό παράγοντα χαοτικής λειτουργίας καθώς η πολυεπεξεργασία προκαλεί σύγχυση πληροφοριών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, καθυστερεί τη λήψη αποφάσεων επιβραδύνοντας τις διαδικασίες και εκτρέποντας την εστίαση από τα σημαντικά και, συνάμα, επείγοντα.

Το νόημα της επιτυχίας για τον επιχειρηματία

Αντιδρώντας, με άλλα λόγια, σε οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του χωρίς να προνοεί αποφεύγοντας “όσα του τρώνε χρόνο και ενέργεια”, ή αναθέτοντάς τα σε άλλους καταλληλότερους ανεχόμενος τα λάθη τους, μειώνει την πιθανότητα να παραμείνει βιώσιμος καθώς η προσπάθεια να κάνει τα πάντα μόνος του δεν διασφαλίζει και το καλύτερο αποτέλεσμα διακυβεύοντας την ύπαρξής του.  Κάτι ανάλογο συμβαίνει όταν, διατηρώντας υποστελεχωμένη (ποσοτικά και ποιοτικά) την επιχείρησή του ένεκα μισθολογικού κόστους ή οργανωτικών αδυναμιών, επιφορτίζει του ανθρώπους του με πολλαπλά καθήκοντα είτε έχουν είτε δεν έχουν τις απαραίτητες δεξιότητες για να είναι παραγωγικοί.

Η ανάθεση καθηκόντων με τη δέουσα εξουσία και ευθύνη, αλλά και με βάση τις ικανότητες και δεξιότητες ανταπόκρισής τους στις απαιτήσεις της νέας θέσης, είναι βέβαιο ότι θα επιταχύνει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων συρρικνώνοντας την πιθανότητα λαθών και τους αδρανείς χρόνους τους οποίους συνεπάγεται η “ουρά των εκκρεμοτήτων” έξω από την πόρτα του γραφείου του. Το κόστος της ποιοτικής και άκρως απαραίτητης στελέχωσης σύντομα μπορεί να αποδειχθεί μικρότερο των βεβαιωμένων κερδών που ενισχύονται περεταίρω σε… βάρος των διαφυγόντων καθώς θα ενδιαφέρονται περισσότεροι για τη βιώσιμη πορεία της επιχείρησης και, κατ’ επέκταση, τη δική τους. Επιτυχία, λοιπόν, δεν σημαίνει πολυάσχολος αλλά παραγωγικός!

 

---

*Μέσω της σχετικής και πλούσιας βιβλιογραφίας, αλλά και σεμιναρίων επιμόρφωσης/κατάρτισης διαφόρων φορέων (π.χ. της ΔΥΠΑ, των επαγγελματικών οργανώσεων, ΚΕΚ κλπ.). Ως βιοτέχνης ξυλουργός παρακολούθησα ένα τέτοιο πρόγραμμα του πάλαι ποτέ ΕΟΜΜΕΧ επί προεδρίας της αείμνηστης Βάσως Παπανδρέου.