Με τον Champion Jack Dupree στη Βουδαπέστη…

Μικρός το δέμας, όμως νευρώδης και γυμνασμένος, διακρίθηκε μεταξύ άλλων έφηβος ων και στην πυγμαχία!. Τούτο ουδόλως εμπόδισε κατά πως φαίνεται τα ταλαιπωρημένα του δάχτυλα να επιδοθούν σε αλησμόνητα ταξίδια στα πλήκτρα του πιάνου. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά εκ του σύνεγγυς το 1990 στη Βουδαπέστη, σ’ ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια του σερβιρίσματος του πρωινού. Ανταμώσαμε με φίλους, παλιούς γνώριμους, αλλοεθνείς άγνωστους, όλοι μουσικοί, με την περιέργεια και την προσμονή ζωγραφισμένη στα μάτια, με την αδελφοσύνη που επιβάλλουν ο κοινός στόχος και η ενασχόληση με την τέχνη να μας καλεί σε κοινό τραπέζι ν’ αφουγκραστούμε τους πόθους, τα πάθη, τις αγωνίες και τις χαρές, τις ζωές μας.

Εκείνο το πρωί ήταν που ο κύριος Dupree αποκάλυψε ένα ακόμη ταλέντο του εις επήκοον όλων, αυτό του θυμόσοφου, γαρνιρισμένο με μυρωδιές βάλτων της Λουιζιάνα, γεύση γκάμπο Νέας Ορλεάνης και μια ιδέα μπαχαρικό βουντού, έτσι, για να τσιμπάει στη γλώσσα και ν’ ανεβάζει τους παλμούς! Κατέβαινα τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο καφέ του ξενοδοχείου με θολό βλέμμα και ασταθή γόνατα –βλέπετε 14 ώρες οδήγησης έχουν κάποιο κόστος– οραματιζόμενος κούπες που αχνίζουν και γράφουν ευκρινώς: “καφεΐνη”, όταν μες στη ζαλάδα μου αντίκρισα τους πρώτους θαρραλέους της ημέρας μαζεμένους γύρω από μια παλιά μεγάλη πολυθρόνα που κάπνιζε. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης με οδήγησε πρώτα να προμηθευτώ καυτό καφεζούμι και κατόπιν να πλησιάσω τους συγκεντρωμένους. Ήσαν όλοι όρθιοι, νέοι και λευκοί, γύρω από την πολυθρόνα που εξακολουθούσε να καπνίζει.

Ο Dupree σχεδόν δε φαινόταν, χωμένος στην αγκαλιά της φιλόξενης μπερζέρας, έμοιαζε όμως ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Στο ένα του χέρι κρατούσε ένα ποτήρι μπράντι, ενώ στα δάχτυλα του άλλου του χεριού αναπαύονταν ένα ευμέγεθες αναμμένο πούρο. Κοιτούσε και άκουγε με ενδιαφέρον, καθώς τα χέρια του με αργές κινήσεις πλησίαζαν εναλλάξ το στόμα του –γουλιά μπράντι, τζούρα πούρο– και μόνο κατά διαστήματα υπήρχαν παύσεις στις τελετουργικές αυτές κινήσεις για να σχολιάσει κάτι υπομειδιώντας.

Ο θυμόσοφος Dupree

Ο καφές με τόνωσε αρκετά, όμως περισσότερο η ζέση μου να γνωρίσω τον άνδρα με συνέφερε σχεδόν παντελώς και γρήγορα βρέθηκα μαζί με τους υπόλοιπους να γελάω, να ρωτάω και να μοιράζομαι. Κάποια στιγμή ένας από την παρέα απευθύνεται στον Dupree και τον ρωτάει: πες μας Champion, πως και τα καταφέρνεις έτσι; Εννοώ, κοίταξε μας, είμαστε όλοι πιτσιρικάδες, θα μπορούσαμε να είμαστε εγγόνια σου (λάβετε υπ’ όψη πως τότε ήταν πάνω από 80 χρονών) και κατεβαίνουμε πρωί με τη τσίμπλα στο μάτι γυρεύοντας απεγνωσμένα καφέ, τα κόκκαλα μας πονάνε και συ βρίσκεσαι ήδη εδώ ακμαίος, ευδιάθετος και μάλιστα πίνοντας κονιάκ και καπνίζοντας! Πως;

Ο Dupree μας ατένισε για λίγο σιωπηλός καθώς κρεμόμαστε απ’ τα χείλη του, κατόπιν χαμογέλασε κι ερμήνευσε: «Βλέπω κόσμο να γυμνάζεται, να προσέχει τι τρώει και πόσο κοιμάται, να κόβει το ένα και να κόβει το άλλο και ξάφνου χωρίς λόγο να πέφτει κάτω και να πεθαίνει». Well, I’m gonna die of something! [Ε λοιπόν, εγώ θα ’χω αιτία όταν πεθάνω]. Ο γηραλέος πιανίστας φάνηκε ν’ απολαμβάνει τα δυνατά γέλια θαυμασμού κι επιδοκιμασίας που κατέκλυσαν το χώρο και βουλιάζοντας βαθύτερα στο κάθισμά του επιδόθηκε εκ νέου στην αναζήτηση αιτίας.

Θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση το κλείσιμο εκείνου του φεστιβάλ την τρίτη και τελική βραδιά, όταν με τους Blues Wire συνοδέψαμε στη σκηνή τον κύριο Dupree μιας και έμελλε να είναι η τελευταία φορά που τον αντίκρισα. Και μια σκέψη της στιγμής: Η Βουδαπέστη το 1990 στα μάτια μου έμοιαζε με “ξεπεσμένη” πλην όμως αξιοπρεπή αριστοκράτισσα. Πανέμορφη αλλά και απεριποίητη, ζωντανή αλλά και κουρασμένη, φωτεινή αλλά και γκρίζα. Με κάποιο τρόπο, ο υπερήλιξ πιανίστας με το μαύρο χρώμα στο δέρμα, τα φτερά που στόλιζαν το στήθος του και την προσήλωση στο βλέμμα φάνταζε εκείνο το βράδυ ιδανικός της καβαλιέρος…