Η τύχη της Ελλάδας δουλεύει, αλλά η Αθήνα καθεύδει…

Μέσα σε διάστημα ελάχιστων εβδομάδων, η Ευρωπαϊκή Ένωση κυκλοφόρησε επίσημο χάρτη με τις ΑΟΖ των κρατών-μελών της, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος, σύμφωνα ακριβώς με τα όσα προβλέπει το διεθνές δίκαιο για τα δικαιώματά μας. Μετά, η πόρτα του Λευκού Οίκου άνοιξε για τον Πρόεδρο της Κύπρου και συζητείται ανοικτά πλέον η προοπτική ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ.

Η ExxonMobil ανακοίνωσε ότι προβαίνει άμεσα σε γεωτρήσεις στην Κύπρο και ακολούθως στην Ελλάδα για την εξαγωγή υδρογονανθράκων. Εν τω μεταξύ, οι προτάσεις του νεοεκλεγέντα πρόεδρου των ΗΠΑ κ. Τραμπ για την στελέχωση του υπουργικού συμβουλίου του περιλαμβάνουν πρόσωπα που έχουν ξεχωρίσει στο παρελθόν ως φίλοι της Ελλάδας και επικριτές της Τουρκίας. 

Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς την τελευταία φορά που το διεθνές κλίμα ήταν τόσο ευμενές για την Ελλάδα και την Κύπρο. Η λογική λέει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να σπεύσει να αδράξει την ευκαιρία, να αξιοποιήσει την ευνοϊκή αυτή συγκυρία και να προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της. Δυστυχώς, αντ’ αυτού δείχνει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να “κλωτσήσει” την τύχη της και να δημιουργήσει  αμφιβολίες ανάμεσα σε φίλους και συμμάχους για την βούλησή της να αναλάβει τον ρόλο για τον οποίο την προορίζουν. 

Η εμμονή στον ελληνοτουρκικό διάλογο

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την εμμονή της κυβέρνησης να αναγάγει τον εμφανώς άγονο διάλογο με την Τουρκία σε φετίχ, παρά την αποδεδειγμένη απροθυμία της Άγκυρας να διαπραγματευτεί ειλικρινά και με σεβασμό για το διεθνές δίκαιο; Εδώ και ένα χρόνο, με την λεγόμενη “διακήρυξη των Αθηνών”, το μόνο που δείχνει να πετυχαίνει η ελληνική κυβέρνηση είναι η πρόσκαιρη εξασφάλιση “ήρεμων νερών” στο Αιγαίο έναντι υποχωρήσεων που αποδυναμώνουν την διεθνή εικόνα της και την διαπραγματευτική θέση της προϊόντος του χρόνου. Εν τω μεταξύ, η τουρκική κυβέρνηση φροντίζει να σέρνει την ελληνική όλο και περισσότερο σε έναν ολισθηρό δρόμο που οδηγεί στην απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων, ίσως δε και κυριαρχίας. 

Ο πανούργος Τούρκος υπουργός Εξωτερικών κ. Φιντάν φροντίζει να εκθέτει τον Έλληνα ομόλογό του με κάθε ευκαιρία, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις διαβεβαιώσεις που μοιράζει ο τελευταίος στην ελληνική πολιτική σκηνή ότι δεν συζητούνται θέματα που άπτονται των “κόκκινων γραμμών” που έχει θέσει η χώρα και ότι αναγνωρίζει μία και μοναδική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών που θα μπορούσε να παραπεμφθεί στην κρίση διεθνούς δικαστηρίου, την υφαλοκρηπίδα και τα όσα σχετίζονται με αυτήν (ΑΟΖ, θαλάσσιες ζώνες).

Αντιθέτως, ο κ. Φιντάν φροντίζει να διευρύνει συνεχώς το πλαίσιο συζήτησης, κάνοντας εγγραφές για μελλοντικές διαπραγματεύσεις, όπου οι αδέξιοι χειρισμοί των κ.κ. Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη θα έχουν δημιουργήσει προηγούμενο και θα χαντακώνουν τους διαδόχους τους. Παράλληλα με τον κ. Φιντάν, υπάρχουν οι εμπρηστικές δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας, ο οποίος αμφισβητεί ανοικτά την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο Πέλαγος ή τις κατά καιρούς προσβλητικές αναφορές του Προέδρου Ερντογάν. 

Κι ενώ η Τουρκία παίζει το παιγνίδι της με την Ελλάδα, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο ώστε να μειώσει τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας στο όπλο της πολεμικής αεροπορίας, διευρύνει την ισχύ της στα υπόλοιπα όπλα, ώστε όταν αποφασίσει πάλι ότι η περίοδος των “ήρεμων νερών” έχει φτάσει στο τέλος της, ο κλύδωνας που θα ξεσπάσει να αποτελέσει πραγματική απειλή για την Αθήνα. Με την τακτική της, η Τουρκία έχει φροντίσει να αποκαλύψει την αχίλλειο πτέρνα της ελλαδικής πολιτικής σκηνής, την αβουλία να υπερασπιστεί τις διακηρυγμένες πάγιες θέσεις της.

Ακόμη κι αν δεν καταλήξουν σε κάποια άμεση συμφωνία Αθήνα και Άγκυρα, πράγμα ευκταίο δεδομένης της διαπραγματευτικής αβελτηρίας του κ. Γεραπετρίτη, η Τουρκία θα έχει κερδίσει αυτόν τον γύρο, καταφέρνοντας είτε να διευρύνει την ατζέντα των θεμάτων προς διαπραγμάτευση είτε να παρουσιάσει την Αθήνα ως υπαίτια για μια μελλοντική διακοπή των συνομιλιών εάν εγκαταλείψει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων λόγω των μαξιμαλιστικών θέσεων της Άγκυρας. 

Η Ελλάδα δεν χρησιμοποιεί τα δυνατά της χαρτιά

Και ενώ η Ελλάδα αρνείται μέχρι στιγμής να χρησιμοποιήσει τα ισχυρά χαρτιά που αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου, οι εξελίξεις τρέχουν και είναι δυσμενείς για την Τουρκία. Στην νέα κυβέρνηση Τραμπ υπάρχουν άνθρωποι σε επιτελικές θέσεις που υποστηρίζουν την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Επίσης, η προοπτική αυτή μοιάζει με μονόδρομο και για το Ισραήλ, που αποτελεί τον υπ’ αριθμό ένα σύμμαχο των ΗΠΑ και του Προέδρου Τραμπ και θεωρεί ότι η εξέλιξη αυτή αποτελεί εγγύηση για την μακροπρόθεσμη ασφάλειά της.

Παράλληλα, το αναμενόμενο τέλος του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας θα απομειώσει έτι περαιτέρω την στρατηγική αξία της Τουρκίας, η οποία παραείναι μεγάλη και προβληματική για να υπάρχει υπό την σημερινή της μορφή, αλλά παραείναι μικρή για να επηρεάσει καθοριστικά την βούληση των Μεγάλων Δυνάμεων. 

Οι εξελίξεις μοιάζουν να έχουν τεθεί σε τροχιά και να μην επιδέχονται αλλαγές. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι τι θα γίνει εάν η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να πυροβολεί τα πόδια της; Θα δοθεί ο ρόλος που προορίζεται για την Ελλάδα σε άλλους πιο πρόθυμους γείτονες ή θα αντικατασταθεί η παρούσα ηγεσία με ανθρώπους λιγότερο ευθυνόφοβους και έτοιμους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; 

Ο χρόνος και οι εξελίξεις θα δείξουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τακτική της σημερινής κυβέρνησης δεν αποδίδει και θα καταδικαστεί αργά ή γρήγορα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Το ξέπλυμα της Τουρκίας βρίσκεται σε αναντιστοιχία με την φορά των πραγμάτων. Άλλωστε, με την παροχή υποστήριξης που προσφέρει τόσο στην Χαμάς, όσο και στους τζιχαντιστές που ετοιμάζονται και πάλι να πυροδοτήσουν την κατάσταση στην Συρία για να προλάβουν τις εξελίξεις με το εκκολαπτόμενο Κουρδιστάν, η Άγκυρα βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την νέα αμερικανική κυβέρνηση. 

Είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να κλείνει τα μάτια της μπροστά στην ιστορική ευκαιρία που προέκυψε. Όμως, όπως λέει το τραγούδι, «όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία» και όταν επιτέλους ξυπνήσει τα πράγματα θα είναι πλέον αργά γι’ αυτήν. Ελπίζουμε, όμως, όχι για τον Ελληνισμό…