Οι επτά πληγές του 2024

Οι θεσμοί μετεωρίζονται ανάμεσα στη γραφειοκρατική αδράνεια και τη διευρυνόμενη διαφθορά. Η κοινωνία βραχυκυκλώνεται ανάμεσα στη φτώχεια των μη-εχόντων και τη μαύρη επιβίωση των εχόντων “κονέ”. Ο πολίτης ταλανίζεται ανάμεσα στα δικαιώματα που περιστέλλονται και τις υποχρεώσεις που δεν δέχεται να έχει.

Δεν γνωρίζω αν όλα τα παραπάνω είναι συμπτώματα της “κακιστοκρατίας” [Πολ Κρούγκαν] ή εγγενές χαρακτηριστικό του αυτοαναφορικού κι αυτοκαταστρεφόμενου “περιούσιου ελληνικού λαού”, ο οποίος κινείται άναρχα ανάμεσα στους εθνικούς μύθους, τη λογική της νεωτερικότητας και τις αλήθειες της πραγματικότητας.

Οι επτά πληγές της πολιτικής

Στο πλαίσιο αυτό θα θίξω συνοπτικά επτά τρέχοντα ζητήματα:

1. Τάσσομαι εδώ και πολύ καιρό υπέρ της μίας θητείας [ώστε να μη δημιουργούνται ατυχείς συγκρίσεις] του/της Προέδρου της Δημοκρατίας και κατ’ εξαίρεσιν δεύτερης για ειδικούς λόγους. Όλοι οι Έλληνες είναι κατ’ αρχήν άξιοι να αναλάβουν το ανώτατο αξίωμα, όχι γιατί σε κάποια περίπτωση έδειξαν αρετή, αλλά γιατί όλη τους η ζωή ήταν υποδειγματική, έντιμη, συνεπής και εκ-δηλωτική των απόψεων και φρονημάτων τους.
2. Αν η Αντι-πολίτευση σημαίνει ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ, τότε καταργείται η κοινο-βουλευτική διαντίδραση και η διασικασία αποκτά μαθηματική ή διασπαστική χροιά. Αν η συναίνεση για το κοινό καλό είναι πολιτική ντροπή ,τότε μπαίνουμε και πάλι στη λογική “των κυβερνήσεων προδοτών”.
3. Τα κόμματα της Αριστεράς πολτοποιούν την ιδεολογία που [υποτίθεται ότι] αγωνίζονται για να κυριαρχήσει, διαφοροποιούμενοι μεταξύ τους για ψυχολογικούς λόγους και δημιουργώντας συνεχώς εχθρούς για να μην αναγκαστούν να κάνουν αυτοκριτική.
4. Τα κόμματα της Πέραν-Δεξιάς σε μεγάλο βαθμό εξ-υπηρετούν πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που χρηματοδοτούνται από νέους ολιγάρχες.
5. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να αφήνει θολούρα αν η όλη κοινοβουλευτική του στάση καλλιεργεί κάποιου είδους ιδεοληψία ή μία ξεπερασμένη τακτική διχασμών.
6. Οι [λεγόμενες, κατ’ ευφημισμόν] “κοινωνίες των πολιτών” σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν σαν “κοινότητες πωλητών” και σε άλλες σαν δεκανίκια ορισμένων πολιτικών.
7. Τέλος το πολιτικό φαινόμενο της σημερινής ΝΔ χρήζει ειδικής ανάλυσης: Η κυβέρνηση ελέγχεται από τον Μητσοτάκη, η ψυχή του κόμματος ανήκει στον Καραμανλή, το λαϊκόδεξιό ακροατήριο πιστεύει στο Σαμαρά και η κεντρώα εκδοχή κινείται ανάμεσα στον Πιερρακάκη και την Κεραμέως. Κάτι προφανώς επωάζεται, σε συνεργασία με άλλους εκπεπτωκότας άλλων χώρων.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ζούμε στην εποχή των διφορούμενων πολιτικών λόγων κι εξαγγελιών, της ασταθούς σταθερότητας του ΠΑΣΟΚ, της εσωτερικής ανισορροπίας των κομμάτων της όλης Αριστεράς και των καιροφυλακτούντων πάσης φύσεως αρπακτικών του οικονομικού κατεστημένου να “τα πάρουν όλα”.

Ανασυγκροτήσεις, επανασυγκολλήσεις ακραίων, μεσαίων και περιθωριοποιημένων πολιτικών, οι οποίοι επεξεργάζονται, συνεργάζονται και κατά βάθος απεργάζονται μέτρα κατά των αντιπάλων τους, με βαθύτερο στόχο την Παλινόρθωση,δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το 2025.

Σε κάθε περίπτωση έχουμε περάσει και χειρότερα, κι όσο ζούμε ελπίζουμε. Καλά Χριστούγεννα.

Το ταξίδι στην Ελλάδα είναι η έξοδος απ’ το πένθος και η είσοδος στη μελαγχολία.

Βασίλης Λαδάς, Σινέ Σκάλες