Βιώνοντας την Θεία Γέννηση με την πίστη…

Με δεδομένα αυτά, επόμενο είναι να ερμηνεύονται τελεολογικά απ’ τους ορθολογιστές όλα τα μεταφυσικά φαινόμενα. Να ερμηνεύονται, δηλαδή, με βάση τη φιλοσοφική ιδέα ότι τα πράγματα έχουν σκοπούς και αιτίες, τα οποία ερμηνεύονται (στα θέματα Τέχνης, Πολιτισμού και Θρησκείας) με περιορισμένα (από τον υποκειμενισμό) αντικειμενικά κριτήρια, φαντασία και γνώση του αντικειμένου.

Κριτήρια που δεν αφορούν το χριστεπώνυμο πλήθος, το οποίο πλησιάζει με πίστη την περιοχή του ”ακτίστου” και με καλλιέργεια ψυχής, ώστε να γίνει πρόσφορος (επωφελής) ο ”αγιασμός του ανθρώπου” (μέσω της Εκκλησίας). Να γίνει πρόσφορος ο εξαγνισμός του, η κλήση του στην αγιότητα και τη μέθεξή του με τον ”Πατέρα, Παντοκράτορα, τον ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων” (όπως λέει το Σύμβολο της Πίστεώς μας), γιατί ”Τοῦτο γάρ ἐστί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ἡμῶν», όπως λέει ο μεγάλος απόστολος των εθνών Παύλος (Α΄ Θεσ. δ΄, 3).

Ως εκ τούτου, με βάση την πίστη, τον εξαγνισμό και τη μέθεξη, ο πιστός εν Χριστώ άνθρωπος ερμηνεύει και κατανοεί τον Άγιο Τριαδικό Θεό, τη Γέννηση του Χριστού, την Τριαδική Θεοφάνεια και την Ανάστασή του. Ερμηνεύει ειδικά τη Θεία Γέννηση σαν δυνατότητα που εκχωρεί ο Θεός σε αυτόν, ώστε να συμφιλιωθεί με Εκείνον και με τον πλησίον. Να βάλει νέες προτεραιότητες στη ζωή του, να προσεγγίσει με καθαρή κσρδιά, υπακοή και ταπείνωση την (απροσπέλαστη απ’ τη λογική) σύλληψη εκ Πνεύματος Αγίου της Παρθένου Μαρίας και ”τη Γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού”, όπως λέει η Αγία Γραφή.

Ο φορέας, δηλαδή, του Θείου Λόγου, που – από κοινού με την Εκκλησία (Οίκο Θεού και ”ταμειούχο της χάριτός Του”) – καλλιεργούν την πίστη στο ποίμνιό τους αποκαλύπτοντάς του έναν νέο κόσμο, απ’ όπου απουσιάζουν οι λογικές αποδείξεις αποδοχής της Θείας Παρουσίας και ευεργεσίας, γιατί καλύπτονται με την εμπιστοσύνη του χριστιανού στον Θεό. Εμπιστοσύνη που καθιστά άτρωτη από πειρασμούς την πίστη του.

Άτρωτη απ’ τη λογική εξασφάλιση ή τα ψυχολογικά άλλοθι στην πορεία ζωής του. Σε αυτό συντείνει, άλλωστε, η σημασία της γιορτής της Γέννησης του Χριστού, η οποία αποτελεί ”τομή” στην ανθρώπινη ιστορία. Για να τιμήσει μάλιστα αυτήν την ”τομή” (τη Θεία Γέννηση, δηλαδή), η Εκκλησία όρισε ως αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από τη Γέννηση του Χριστού, το χωρίον (απόσπασμα) του γενεαλογικού δέντρου Του.

Μαρτυρία πίστεως

Είναι μια μαρτυρία πίστεως, για να μάθει το ”ποίμνιο” ότι η υπόσχεση του Θεού περί σωτηρίας του κόσμου ”εκ σπέρματος Δαυίδ” ήταν καταγεγραμμένη στην Παλαιά Διαθήκη και αποτελούσε μέρος του προαιώνιου Σχεδίου Εκείνου για τη σωτηρία και τη λύτρωση του κόσμου. Σχεδίου, όπου πρωτοστατούσαν η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου προς τον Θεό, με χαρακτηριστικότερα όλων παραδείγματα αυτά του Αβραάμ, της Σάρας και του γιου τους Ισαάκ, καθώς και άλλα με πρωταγωνιστές τον Νώε, διάφορους Κριτές, Προφήτες ή απλούς ανθρώπους οι οποίοι περνούν – ως μάρτυρες της χριστιανικής πίστης – στις σελίδες της Καινής Διαθήκης. Της χριστιανικής πίστης που έχει την απαρχή της στην Ενσάρκωση και Γέννηση του Ιησού, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με τη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με βιολογική συγγένεια, αλλά με πνευματική, εκ Θεοῦ συγγένεια.

Γι’ αυτό, ας μην θεωρούν ”σκάνδαλο” κάποιοι λογικοκρατούμενοι της εποχής μας τη Γέννηση του Χριστού με βάση τελεολογικά κριτήρια, όπως προείπα. Στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ το βρέφος που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία ήταν ο απεσταλμένος στους ανθρώπους ”Υιός του Θεού”! Ο ”Υιός του Θεού” που έγινε άνθρωπος, για να γίνουμε εμείς ”υἱοί τοῦ Θεοῦ κατά χάρη”. Κοινώς, για τη σωτηρία μας.

Όταν ακούμε λοιπόν τις καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν, πρέπει να τις ερμηνεύουμε σαν κάλεσμα μέθεξης (συμμετοχής) στο μυστήριο της ενσάρκωσης του Θεανθρώπου. Ένα μυστήριο που καταρρίπτει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της ύλης, απ’ τη στιγμή που Εκείνος επέλεξε να γεννηθεί σ’ έναν στάβλο και όχι μέσα στα πλούτη και την αρχοντιά. Δείγμα αγάπης, ταπεινότητας, και σεβασμού στον απλό, αυθεντικό, φυσικό άνθρωπο ο οποίος γίνεται ένα με τη φύση και, ζώντας σε πνεύμα ελευθερίας, νιώθει την ανάγκη να προσεγγίσει με απλότητα και πνεύμα μετάνοιας τον Θεό.

Έτσι εξηγείται γιατί ήρθαν να προσκυνήσουν το εν σπαργάνοις Θείο Βρέφος όχι μόνο οι διάσημοι μάγοι/αστρονόμοι της εποχής (Μελχιόρ, Γασπάρ και Βαλτάσαρ) με πανάκριβα δώρα (χρυσός, λιβάνι και σμύρνα) ακολουθώντας το αστέρι της Βηθλεέμ, αλλά και φτωχοί ποιμένες. Ενώ στη σύντομη πορεία του επί της γης έρχονταν να συναντήσουν τον Ιησού/διδάσκαλο τελώνες και πόρνες με πίστη και ανιδιοτέλεια (Ζακχαίος, Κυρηναίος, Χαναναία, Σαμαρείτις…).

Μέσα σε πνεύμα μετάνοιας, την ίδια προσέγγιση κάνουν και σήμερα όσοι γιορτάζουν κάθε Χριστούγεννα τη Θεία Γέννηση με όπλο την πίστη τους και όχι τη λογική τους. Γιορτάζουν τη Γέννηση του Χριστού ψάλλοντας το ”Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί Γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία”. Γιορτάζουν τη Σάρκωση του Υιού του Θεού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η Λύτρωση του ανθρώπου. Γιορτάζουν τη γέννηση του Λόγου που έγινε αιτία αιώνιας ζωής μεταφέροντας το μήνυμα ότι η Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο τεκμηριώθηκε με τη Γέννηση του Υιού Του, η οποία έγινε μέσα σε έσχατη ταπείνωση σκορπίζοντας την ελπίδα ότι η αγάπη και η ανθρωπιά έχουν για προσάναμμα τους φτωχούς του σύμπαντος κόσμου…