Όταν ο πόλεμος γίνεται viral και ο Τζολάνι φοράει κοστούμι…

Αυτό φαίνεται να είναι το παρόν σε μια ανθρωπότητα, που παραμιλά από τον καταναλωτισμό και δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις για την επόμενη ημέρα. Ζούμε ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Κάποτε, στα παλιά χρόνια, η μόνη λύση ήταν ο πόλεμος. Ο ισχυρός επιτίθετο στον αδύνατο και τον κέρδιζε. Κατακτούσε εδάφη. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μέσα σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου, οι συγκρούσεις γινόντουσαν διά αντιπροσώπων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Ο φόβος, όμως, ενός νέου γενικευμένου πολέμου, λειτούργησε για χρόνια αποτρεπτικά. Το τέλος του Ψυχρού πολέμου, επανέφερε στο προσκήνιο πολέμους και εμφυλίους. Κράτη διαλύθηκαν, σύνορα άλλαξαν.

Η Ευρώπη ήθελε να έχει μακριά της τις πολεμικές συγκρούσεις. Τα τελευταία χρόνια, οι πόλεμοι είναι έξω από την πόρτα της. Και εμμέσως συμμετέχει σε αυτούς. Χωρίς να έχει ενιαία πολιτική, ακολουθώντας συνήθως ντιρεκτίβες από την Ουάσινγκτον, αντιμετωπίζει τις εξελίξεις με κυνισμό. Αντιμετωπίζει τις εξελίξεις στη βάση “δικών της” συμφερόντων. Οι αμυντικές της βιομηχανίες πωλούν όπλα. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, ωστόσο, υποφέρουν από τις επιπτώσεις των συνεχιζόμενων πολέμων.

Ο τζιχαντιστής έβαλε… γραβάτα

Παρακολουθούμε στρατιωτικές συγκρούσεις σε απευθείας μεταδόσεις τηλεοπτικών σταθμών και από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η σκληρή πραγματικότητα του πολέμου γίνεται viral και… αχόρταγοι άνθρωποι, αυτοί κυρίως που είναι μακριά από το θέατρο των στρατιωτικών συγκρούσεων, πλάθουν ιστορίες για τα Likes. Αυτό το σκηνικό των αιματοχυσιών, του θανάτου, των καταστροφών βρίσκει πεδίο στον παραλογισμό των ΜΚΔ.

Αυτοί που αποφασίζουν, οι διαχειριστές, διαμορφωτές της γεωπολιτικής, επιλέγουν μια θανατηφόρα πρακτική. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή καθώς αποφαίνονται- φευ- πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος επικράτησης. Στριμώχνουν τη διπλωματία για να μην αποδώσει. Γιατί εάν αποδώσει το αποτέλεσμα δεν θα είναι, ενδεχομένως, αυτό που επιδιώκουν.

Οι δυνατοί γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Δεν υπάρχει λογική. Ο μέχρι πρόσφατα επικηρυγμένος για τρομοκρατία, αλ Τζολάνι, στη Συρία, έχει “πετάξει” τα στρατιωτικά, “έστρωσε” την γενειάδα του, έβαλε κοστούμι και κατέστη επίσημος συνομιλητής των ξένων. Οι δυτικοί “κρέμονται” από το στόμα του. Πήγε να τον δει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, για να τον ενημερώσει για το τι “πρέπει να γίνει με τους Κούρδους“. Αγκαλιάσθηκαν, φιλήθηκαν επιβεβαιώνοντας πως είναι παλιοί (καλοί) γνώριμοι. Το παράδειγμα του αλ Τζολάνι είναι η περίπτωση, το παραμύθι για την ακρίβεια, του κακού τζιχαντιστή, που βρήκε “τον σωστό δρόμο”. Είδε το φως το… αληθινό.

Είναι ο πόλεμος το μέλλον των ανθρώπων;

Σε όλα αυτά, τις αναλύσεις που αναδεικνύουν τα σημερινά δεδομένα και τις πραγματικότητες, εκείνες που αφορούν την διά στρατιωτικής επιλογής αναδιανομή ισχύος, μπαίνει στην εξίσωση και η ανθρώπινη διάσταση. Αυτή που αφορά στο τι διαδραματίζεται επί του εδάφους. Θάνατος και ισοπέδωση. Καταστροφές και εξαναγκασμός σε προσφυγοποίηση. Τα ζήσαμε- τα ζούμε- εμείς από πρώτο χέρι και μπορούμε να γνωρίζουμε τον πόνο και τη δυστυχία. Τι αφήνει κανείς πίσω του; Γη, περιουσίες, ανθρώπους, που σκοτώθηκαν και κάποιοι από αυτούς παραμένουν άθαφτοι ή σκεπασμένοι κάτω από τα χαλάσματα των ισοπεδωμένων κτιρίων.

Η διπλωματία του πολέμου έχει επικρατήσει και οι διάφορες εκκλήσεις για αποφυγή συγκρούσεων, για ειρήνη και σταθερότητα συνιστούν επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες, που γίνονται για το θεαθήναι. Ο αριθμός των νεκρών παραμένει στο τέλος στη σφαίρα της στατιστικής. Τις καταστροφές θα τις ανοικοδομήσουν οι εταιρίες εκείνων που προκάλεσαν ή ενθάρρυναν τον πόλεμο. Και η επόμενη ημέρα; Ποιό είναι το μέλλον; Οι πόλεμοι; Οι γενοκτονίες; Η κοινωνική διαίρεση; Μια διαίρεση που δεν έχει να κάνει μόνο με την κατανομή του πλούτου στους λίγους, που είναι διαχρονικό, αλλά και με τις ευρύτερες συμπεριφορές, σε γεωπολιτικό επίπεδο. Όλα να μπουν στην εξίσωση, βγαίνει το κέρδος.