“Better Man”: Μία ταινία για την άνοδο και την πτώση του Ρόμπι Γουίλιαμς

Το “Better Man” σίγουρα δεν είναι μια συμβατική βιογραφική ταινία αν και προβλέπω να προκαλεί κάποιες γκρίνιες αντίστοιχες με αυτές των “Bohemian Rhapsody” και “Rocketman”, επειδή όμως σε αντίθεση με τον ήπιο χαρακτήρα τους, εδώ έχουμε μια άκρως ιδιόρρυθμη προσέγγιση. Ο Ρόμπι Γουίλιαμς είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς καλλιτέχνες της δικής μου γενιάς, αυτής των Millennials.

Αντίθετα με τις περσόνες των Freddie Mercury και Elton John για τους οποίους ήδη είχαμε συμφωνήσει για την αξία και την αποδοχή τους, ο Γούλιαμς εξελισσόταν παράλληλα με εμάς, με την καλλιτεχνική του πορεία να γνωρίζει έντονα ύψη και βάθη, τη στιγμή που κι εμείς περνούσαμε από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και μετέπειτα στην ενηλικίωση. Ηταν ένας τραγουδιστής που, άσχετα με τις φάσεις τις οποίες περνούσαμε και άλλοτε μας τον έκαναν συμπαθή ή αντιπαθητικό, η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσαμε με τίποτα να αποφύγουμε. Αυτή η αμφιλεγόμενη ανταπόκρισή του είναι το κομβικό υπόβαθρο που χαρακτηρίζει θεματικά την ταινία.

Ο Ρόμπι Γουίλιαμς φαινόταν πάντα να διψά να βρίσκεται και στις δύο πλευρές του νομίσματος, να είναι ταυτόχρονα αγαπητός αλλά και να μην κρύβει τις δυσάρεστες εκφάνσεις του χαρακτήρα του, με τους στίχους του “Come Undone” – τραγούδι που έχει τη δική του εξέχουσα θέση στην ταινία – να σκιαγραφεί καθόλου διακριτικά την προσωπικότητά του. Ο σκηνοθέτης Michael Gracey μοιάζει εδώ ο τέλειος συνεργάτης, με την εμπειρία του στα ποπ βιντεοκλίπ και το μιούζικαλ “The Greatest Showman”, που βάζει σκοπό να ανακατασκευάσει το είδος της μουσικής βιογραφίας, οπτικοποιώντας κυριολεκτικά τη δήλωση του Γουίλιαμς πως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ένιωθε σαν εκπαιδευμένος πίθηκος.

Δεν ειδωλοποιεί ούτε συγχωρεί τον Γουίλιαμς

Και στο “Better Man” αποδεικνύει πως οι καινοτόμες ιδέες των βιντεοκλίπ μπορούν να λειτουργήσουν και στη μεγάλη κλίμακα μιας ταινίας, προχωρώντας σε μια θεαματική μίξη τραγουδιών και μονταζιακών σεκάνς με φιλόδοξα οπτικά εφέ όπου περισσότερο από την παρουσίαση των γεγονότων μετράει η συναισθηματική εντύπωση γύρω από την απήχηση τους, τόσο για το πώς την αντιλήφθηκε το κοινό όσο και για το αντίκτυπο που είχε στον ίδιο τον Γουίλιαμς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η οπτική μετουσίωση ολόκληρης της θητείας του στους Take That με μια ευφορική χορογραφία του “Rock DJ” στη Regent Street με εκατοντάδες χορευτές και μια καταιγιστική ακολουθία περιεχομένου.

Σεναριακά, η ταινία αξιοποιεί χαρακτηριστικές φράσεις-κλειδιά από κομβικούς χαρακτήρες-δορυφόρους για να σχηματίσει το περιεχόμενο των σεκάνς της και ξεφαντώνει οπτικά με την ιδέα του να μοιράζεται υπερβολικά πολλά στοιχεία γύρω από την ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή του. Επίσης, μεταφέρει εξαιρετικά καλά την αίσθηση της britpop των ‘90s-’00s, με την χαρακτηριστική της τάση για απολογισμό και την ερμηνεία της έννοιας της φήμης, υπό το παράδοξο πρίσμα της γλυκόπικρης ταπεινότητας, όλα αυτά με το περιτύλιγμα του “όλα είναι σόου”.

Είναι μια ταινία που ενδεχομένως άθελά της να είναι η απόλυτη ταινία εποχής για την περίοδο με την οποία ασχολείται. Τα τραγούδια που χρησιμοποιούνται δεν ανταποκρίνονται στο ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα γεγονότων και κυκλοφορίας αλλά αυτός ο αναχρονισμός εντείνει την αίσθηση ότι η σκιαγράφηση του πρωταγωνιστή δεν μπορεί να προκληθεί απομονώνοντας τα περιστατικά, παρά μόνο σαν μια εμπειρία ολότητας.

Η διαρκής αναζήτηση της αποδοχής είναι το στοιχείο που ωθεί πραγματικά την ταινία και αυτό σημαίνει πως οι διαπροσωπικές στιγμές ανάμεσα στα μουσικοχορευτικά νούμερα δεν είναι καθόλου ήπιες, βλέποντας κυρίως έναν Γούλιαμς με έντονες και συχνά δυσάρεστες αντιδράσεις στις σχέσεις του με τους γύρω του.

Ο Ρόμπι Γουίλιαμς του “Better Man” είναι γεμάτος αδυναμίες, τις οποίες η ταινία ποτέ δεν ειδωλοποιεί ούτε συγχωρεί, τον βλέπουμε να περνάει από τα στάδια της καριέρας του χωρίς αυταπάτες για το τι τον οδηγεί, είναι ανοιχτός, ειλικρινής, αλαζονικός, αναιδής και χαρισματικός. Και εν τέλει τον πιστεύεις, ξεχνώντας από πολύ νωρίς ότι δεν βλέπεις το πρόσωπο του Γουίλιαμς αλλά ενός πιθήκου. Είναι μια καθαρά προσωπική ταινία που πολύ συχνά πονάει, και αυτό δίνει τη βαρύτητα στην ψυχαγωγία που θέλει να προσφέρει. “So need your love, so fuck you all”, πράγματι.

Σκηνοθεσία: Michael Gracey
Σενάριο: Simon Gleeson, Oliver Cole, Michael Gracey
Πρωταγωνιστούν: Robbie Williams, Steve Pemberton, Alison Steadman, Damon Herriman, Raechelle Banno, Anthony Hayes, Kate Mulvany, Frazer Hadfield

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy