Έλον και Άλις: Πολύς θόρυβος για το τίποτα;

Όπως αναμένονταν, οι “κατήγοροι” του ιδιόμορφου Αμερικανού μεγιστάνα προέρχονταν από το γερμανικό “σύμπλεγμα πολιτικής- οικονομίας-δημοσιογραφίας”. Καθόλου τυχαίο που όλο αυτό το ισχυρό “σύμπλεγμα” λησμόνησε ότι ανάλογες παρεμβάσεις έγιναν παλιότερα και από άλλους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους, όπως ο Τζωρτζ Σόρος και ο Μπιλ Γκέιτς, με ευνοούμενους κόμματα του γερμανικού “δημοκρατικού τόξου” (CDU-SPD-Πράσινοι-FDP), ενώ είναι γνωστό ότι και οι ίδιοι Γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν παρέμβει πολλές φορές στις εκλογές άλλων χωρών.

Πρώτο “παράπτωμα” του Μασκ ήταν το κατ΄ αντιπαράθεση Gast-άρθρο του ιδιοκτήτη της Tesla και της πλατφόρμας X στην συντηρητική εφημερίδα “die WELT”, όπου εμφανίστηκε ως καλοπροαίρετος υποστηριχτής του κόμματος AfD, προκαλώντας από αμηχανία έως και μεγάλο εκνευρισμό, ακόμα και φόβο στα καθεστωτικά πράγματα της Γερμανίας.

Ίλον και Έλον σε ζωντανή μετάδοση

Και τώρα, ήρθε η πολυδιαφημιζόμενη χθεσινοβραδινή ζωντανή μετάδοση συνομιλίας του στο δικό του δίκτυο Χ με την Άλις Βάιντελ (υποψήφια καγκελάριος του AfD) που πολλοί προεξοφλούσαν πως θα ταρακουνούσε ακόμα περισσότερο το προεκλογικό τοπίο, κύριο γνώρισμα του οποίου είναι ακόμα το “πύρινο τείχος” (Brandmauer) του “δημοκρατικού τόξου” απέναντι στο, εν τω μεταξύ, “εν μέρη ακροδεξιό” AfD.

Το γεγονός και μόνο πάντως ότι εκτός από γερμανικές υπηρεσίας και άλλοι 150 υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα παρακολουθούσαν την συνομιλία, μήπως και εντοπίσουν παραβιάσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στα λεγόμενα των δύο συνομιλητών στο Χ, είναι από μόνο του σοβαρό ζήτημα ελέγχου της ελευθερίας έκφρασης γνώμης και παρέμβασης στον γερμανικό προεκλογικό αγώνα, αλλά και ένδειξη της μεγάλης καχυποψίας που υπάρχει στις ελίτ απέναντι στον συνειδητό και όχι χειραγωγούμενο πολίτη-ψηφοφόρο.

Τελικά, το συμπέρασμα από τον διάλογο Μασκ-Βάιντελ όσον αφορά στον προεκλογικό αγώνα ενόψει της 23ης Φεβρουαρίου, ημέρας των γερμανικών εκλογών, είναι όντως “πολύς θόρυβος για κάτι το φυσιολογικό ή για το τίποτα”! Επρόκειτο για μια χαλαρή έως και συμπαθητική κουβέντα, βεβαίως όχι και τόσο ανιδιοτελή, ένα “πολύχρωμο ποτ πουρί”, χωρίς τις αναμενόμενες γκρίνιες, με στοιχεία αυθορμητισμού, ακόμα και χαμόγελα και αρμονικής αλληλοκατανόησης δυο ομονοούντων (σε όσα συζητήθηκαν) και αναγνωρισμένων προσωπικοτήτων, που προδήλως είναι δυσαρεστημένες με αυτά που συμβαίνουν στις χώρες τους και θέλουν την “αλλαγή”.

Αυτός που έδινε όμως τον τόνο στην κουβέντα ήταν ο Μασκ και όχι η Βάιντελ, ο βασικός στόχος της οποίας ήταν η παρουσίαση του AfD μέσω της πλατφόρμας στο ευρύτερο διεθνές κοινό – και δη του αμερικανικού – και όχι τόσο μια υψηλής ρητορικής προεκλογική καμπάνια του – κατά την Βάιντελ – “ελευθεριακού-συντηρητικού” κόμματος που ηγείται. (Ένας πολιτικός χαρακτηρισμός εν πολλοίς άγνωστος προς το παρόν στην Ευρώπη, όχι όμως και στην Αμερική).

Ανούσιες κουβέντες

Η κα Βάιντελ αναφέρθηκε συνοπτικά, αποφεύγοντας “στραβοπατήματα”, μερικές φορές σχεδόν υποτονικά για όσους γνωρίζουν την ρητορική της δεινότητα, σε αναγνωρισμένα απ΄ όλους προβλήματα της ασθμαίνουσας βιομηχανικής Γερμανίας του 21ου αιώνα: Καταστροφική ενεργειακή μετάβαση, υψηλοί φόροι, παράνομη μετανάστευση, γενικευμένη ανασφάλεια, ραγδαία γεωπολιτική υποβάθμιση, γιγαντιαία γραφειοκρατία, σταθερός παραγκωνισμός της παιδείας, συνεχιζόμενη ύφεση, λανθάνων αντισημιτισμός, αποθέωση της πολιτικής υποκρισίας, περιορισμός της ελευθερία του λόγου. Με τον Μασκ να υπερθεματίζει και με άλλες δυσάρεστες πραγματικότητες, όπως “η κοινωνική ασθένεια του σοσιαλιστικού Wokismus” και η “προπαγάνδα των Gender”.

Όσοι περίμεναν “παρεκτροπές” και “ατοπήματα” και των δύο απογοητεύτηκαν, γι αυτό και σήμερα όλοι αυτοί μιλούν για “ανούσιες” και “βαρετές κουβέντες”, αλλά και για “χαμένο χρόνο”. Το ίδιο και για τα “υπαρξιακά” ερωτήματα της Βάιγκελ του τύπου “Θεός ή τύχη;” ή “ποιος ο σκοπός της ζωής;” τα οποία αντιμετωπίστηκαν από τους δυο συνομιλητές μέσα από μια “φιλοσοφία της περιέργειας”, χωρίς κανείς τους να δίνει μια σαφή απάντηση, κλίνοντας και οι δυο περισσότερο προς τον ιδιόμορφο αγνωστικισμό και στη “γνώση του σύμπαντος”, που προφανώς και δεν θα ικανοποιεί πολλούς από τους “ελευθεριακούς- συντηρητικούς” οπαδούς τους ή ακόμα και τον “θεοσεβή” Τραμπ.

Κοινές απόψεις στον 75λεπτο διάλογο υπήρξαν όμως στα φλέγοντα γεωπολιτικά ζητήματα, τόσο για το σύνθετο ζήτημα της Μέσης Ανατολής, τη Γάζα και το Ισραήλ, «η ασφαλής ύπαρξη του οποίου είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά με παράλληλη ευημερία και ειδικά μέτρα για όλη την Παλαιστίνη», όσο και για τον πόλεμο στην Ουκρανία που «όσο περισσότερο κρατάει, τόσο χειρότερα για την Ουκρανία», ευελπιστώντας και οι δύο στην παρέμβαση Τραμπ.

Και ο Χίτλερ στην κουβέντα τους

Ίσως το πιο παράδοξο για όσους παρακολούθησαν τον μετριοπαθή διάλογο Μασκ-Βάιντελ δεν ήταν τόσο οι φουτουριστικές-ουτοπικές αναφορές του Μασκ στα σχέδιά του για τον εποικισμό του Άρη με ένα εκατομμύριο ανθρώπους, όσο η επιλογή της Βάιντελ να αναφερθεί στον Χίτλερ, γεγονός που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις σε όλο το κομματικό φάσμα της Γερμανίας. Για την Βάιντελ ο «κρατιστής και αντικαπιταλιστής» Χίτλερ «δεν ήταν συντηρητικός, δεν ήταν φιλελεύθερος. Ήταν ο τύπος του κομμουνιστή, σοσιαλιστή», ενώ το AfD «είναι ακριβώς το αντίθετο» από την πολιτική των εθνικοσοσιαλιστών που προωθούσε μαζί με τον έλεγχο όλων των πτυχών της ζωής και την ελεγχόμενη οικονομία της αγοράς, με ασφυκτική κρατική επιρροή και υψηλούς φόρους.

Σίγουρα πρόκειται για έναν τουλάχιστον αμφιλεγόμενο ισχυρισμό, ιδιαίτερα για την Αριστερά, που μπορεί να εντάσσεται άνετα στη λογική του σημερινού “ελευθεριακού συντηρητικού κόσμου”, όμως δίνει την ευκαιρία στους πολιτικούς της αντιπάλους να τη θεωρήσουν τουλάχιστον ανιστόρητη. Έτσι, για τον Όσκαρ Λαφοντέν, τα όσα είπε χθες η υποψήφιος καγκελάριος της Γερμανίας Βάιντελ για τον “κομμουνιστή”-εθνικοσοσιαλιστή Χίτλερ δεν ήταν ένα συνηθισμένο «ολίσθημα εν τη ρύμη του λόγου». Επισημαίνοντας ότι «ένας πολιτικός που δεν γνωρίζει ότι ο Χίτλερ είχε φυλακίσει και δολοφονήσει τους κομμουνιστές στη φυλακή και ότι ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε τη Γερμανία από τον φασισμό του Χίτλερ δεν είναι ικανός να κατέχει κυβερνητικό αξίωμα στη Γερμανία».

Εν κατακλείδι, ο σημαντικότερος κοινός παρονομαστής και των δύο συνομιλητών ήταν τα προβλήματα «της ελευθερία του λόγου σαν θεμέλιο της δημοκρατίας», με την δημοκρατία να αποτελεί και ένα πεδίο «ανταγωνισμού ιδεών». Και αυτός ο ελεύθερος ανταγωνισμός των ιδεών δεν είναι πλέον και τόσο αυτονόητος στην εποχή της μεταδημοκρατίας, ακόμα και στις δυτικές κοινωνίες. Και αυτό πρέπει να μας προβληματίζει και όχι αν “περίεργοι τύποι” σαν τον ισχυρό διεθνή παράγοντα Μασκ παίρνουν θέση για την γερμανική πολιτική ζωή ή αν η Βάιντελ προσπαθεί να πείσει, πολλές φορές με περιορισμούς, ότι ο Χίτλερ ήταν «κομμουνιστής-σοσιαλιστής» και όχι «εθνικο-σοσιαλιστής».