Η διπλή στρατηγική της Άγκυρας στο Κουρδικό

Η πολιτική της Άγκυρας απέναντι στους Κούρδους αντικατοπτρίζει μια διττή στρατηγική, με κεντρικό άξονα τους πολιτικούς στόχους του προέδρου Ερντογάν: Η πρόταση του Μπαχτσελί για απελευθέρωση του ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, με αντάλλαγμα τη διάλυση του PKK και την εγκατάλειψη της βίας, σηματοδοτεί μια θεαματική αλλαγή στάσης. Ο Οτσαλάν, που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης από το 1999, φέρεται να εξέφρασε τη διάθεση να στηρίξει μια τέτοια προσέγγιση.

Αυτή η νέα στρατηγική φαίνεται να εξυπηρετεί τα πολιτικά σχέδια του Ερντογάν, ο οποίος αναζητά τρόπους για να εξασφαλίσει μια νέα θητεία μετά το 2028. Αυτό θα απαιτούσε είτε συνταγματική αναθεώρηση, είτε πρόωρες εκλογές, για τις οποίες η “Κυβερνητική Συμμαχία” χρειάζεται επιπλέον 45 βουλευτές.
Οι 57 έδρες του DEM είναι κρίσιμες σε αυτή την εξίσωση, καθιστώντας την προσέγγιση με τους Κούρδους ζήτημα πολιτικής επιβίωσης για τον Ερντογάν.

Η “αντίφαση” της Άγκυρας

Επιπλέον, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) έχει χάσει σημαντική υποστήριξη από τους Κούρδους ψηφοφόρους, οι οποίοι αποτελούν το 15-20% του πληθυσμού. Η μεταστροφή αυτή στοχεύει στη μείωση της πολιτικής φθοράς, ιδίως μετά τις δημοτικές εκλογές του 2023, όπου πολλοί Κούρδοι ψήφισαν την αντιπολίτευση.

Ωστόσο, ενώ η Άγκυρα επιχειρεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τον κουρδικό πληθυσμό στο εσωτερικό, στη Συρία ακολουθεί μια διαφορετική πολιτική. Η υποστήριξη της Τουρκίας προς πολιτοφυλακές που μάχονται κατά των Κούρδων και η αντιμετώπιση των κουρδικών δυνάμεων ως απειλή για την εθνική ασφάλεια, δείχνουν τη στρατηγική “αντίφαση”.

Αυτή η διπλή προσέγγιση, επικεντρωμένη στις πολιτικές φιλοδοξίες του Ερντογάν, αποκαλύπτει την πολυπλοκότητα και τις προκλήσεις της τουρκικής πολιτικής απέναντι στους Κούρδους, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.