Εξαφάνιση ή ανάκαμψη της ιστορικής Αριστεράς;

Να φέρει δηλαδή ομαλά πολιτικοϊδεολογικά εις πέρας, αυτό που ο κοινωνικός μεταμορφισμός στα χρόνια που ακολούθησαν από το 1974 είχε διαμορφώσει ως νέο, αριστερής κοπής, κοινωνικό μεσόστρωμα. Αυτό, δεν έγινε αποδεκτό από μερίδα κομμουνιστών και αριστερών σοσιαλιστών, που κυριαρχούνταν από μιαν κατ’ επίφασιν επαναστατικότητα και οδήγησε στην διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα την δημιουργία (ενδεικτικά) του ΝΑΡ, της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, αλλά και αρκετών άλλων ενδιάμεσων κύκλων της αριστεράς που κρατούσαν επιφυλακτική ή και εχθρική στάση απέναντι στον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της σύντομης διακυβέρνησής του, αποτέλεσαν επιβεβαίωση της πραγματικότητας ότι το Κιβώτιο ήταν άδειο και η παρουσίαση του δράματος επί της σκηνής, έδειξε σε όλους μας ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός.

Η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς

Οι δομικές ανεπάρκειες που η Αριστερά έπρεπε να αντιμετωπίσει (και που δεν το έκανε όταν υπήρχαν κάποια περιθώρια), αποτελούσαν την αχίλλειό της πτέρνα, παίρνοντας κάτω από τους ασφυκτικούς πραγματικούς και χρονικούς όρους, τις διαστάσεις μιας ανίατης ασθένειας. Αυτή λοιπόν η προβληματική έως ανίατη περίπτωση, έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα σύνολο προβλημάτων που ήταν προφανές ότι την ξεπερνούσαν.

Αντί μιας προσπάθειας που θα έθετε σε συναγερμό τις κεραίες όλης της κοινωνίας για την συνεχώς βαθαίνουσα οικονομική εξάρτηση της χώρας, μιας λογικής που θα έβαζε φρένο στην ξέφρενη παροχολογία που ξεκίνησε την δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ και έσπασε όλα τα αρνητικά ρεκόρ, αντί της συνειδητοποίησης ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου ή του Πόντου αποτελούν αδιάσπαστα τμήματα του ελληνικού έθνους, αντί της συνειδητοποίησης της γεωπολιτικής μας ομηρίας, των ογκούμενων εθνικών κινδύνων και του σταθερά παρόντος τουρκικού αναθεωρητισμού.

Αντί της ανάδειξης και υπεράσπισης όλων όσων αποτελούσαν τίτλους τιμής και αξιακό της κώδικα (Εθνική Αντίσταση, υπεράσπιση εθνικού απελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο, υπεράσπιση απάντων των δημοκρατικών δικαιωμάτων, υπεράσπιση της αρχής ότι ελευθερία είναι το δικαίωμα του καθένα να σκέφτεται διαφορετικά, αντί της έμπρακτης επιβεβαίωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης στα υπαρκτά πεδία και της ενίσχυσης της πρωτοπόρας λογικής του 15% για την Παιδεία, αλλά – πάντα – στο πνεύμα του “πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα”).

Αντί της όρθωσης αναστήματος στο γενικευμένο μπάχαλο, της πρόταξης των αρχών και αξιών της αξιοκρατίας σε σχέση με το κυρίαρχο ρουσφέτι και την ρεμούλα, αντί της αναγνώρισης της αναγκαιότητας για μιαν εκπαιδευτική, πολιτιστική, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική θωράκιση της χώρας, η Αριστερά γενικώς και κυρίως η κυβερνητική Αριστερά, θεώρησαν σκόπιμο να καταργήσουν την ίδια την λογική, το απόλυτα εμφανές, αγνοώντας τα. Και το χειρότερο, να αποσυμπλέξουν την ηθική από την πολιτική.

Η μετάλλαξη

Έτσι, λοιπόν, αυτό που επικράτησε ήταν η αστόχαστη και βουλιμική λογική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής έναν κατεξοχήν ανεπαρκή ιδεολογικά και ημιμαθή πολιτικά ηγέτη, περιβαλλόμενο από ένα πλήθος, επίσης ημιμαθών καρεκλοκένταυρων, που εκβίασε τα πράγματα σηκώνοντας την σημαία του φτηνού λαϊκισμού, προσχωρώντας στο στρατόπεδο της ασύστολης παροχολογίας, παρά το γεγονός ότι τα γεγονότα βοούσαν ότι το μήνυμα που χρειαζόταν να δοθεί στον λαό ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλαδή ο δρόμος για την αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης ήταν αφάνταστα δύσκολος, ότι ήταν δρόμος που “απαιτούσε δάκρυα και αίμα”.

Σε κάθε περίπτωση και για το ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με το δοκιμασμένο παρελθόν όλων των κομμάτων που απαξίωσαν την κοινωνία, μπαίνοντας και αυτός πλησίστιος στον λιμένα των “παικτών του συστήματος”, δεν φταίει κανένας καπιταλισμός ή ιμπεριαλισμός. Η αποδεδειγμένα πολιτικά ανεπαρκής ηγετική ομάδα είχε εξαρχής έξω από τον πολιτικό της ορίζοντα κάτι τέτοιο, ανεξάρτητα από τον διανθισμένο και με αριστερές κορόνες πολιτικό της λόγο.

Σε τελευταία ανάλυση το βρίσκω “ταξικά ορθόν”, ότι έδρασε με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο, στον βαθμό που πάσχιζε  να εκφράσει τα νεόκοπα μεσοστρώματα, αντλώντας θέσεις, ιδέες και εμπειρία από τους μέχρι πρότινος κύριους εκφραστές της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, το σημιτικό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, την θέση των οποίων ζήλευε, ορεγόταν και εποφθαλμιούσε.

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ερήμην σημαντικού τμήματος μελών, στελεχών και ψηφοφόρων του, προσχώρησε στο στρατόπεδο του ιστορικού αναθεωρητισμού και της ντροπαλής έως πλήρους, απαξίωσης της ΕΑΜικής Εποποιίας. Υποβάθμιζε έως την εκμηδένιση τα εθνικά και τα γεωπολιτικά ζητήματα με το να έχει τοποθετήσει στα αζήτητα το υπ’ αριθμό ένα πρόβλημα της χώρας, αυτό δηλαδή που αφορά την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κρατικής μας κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο.

Έτσι έφτασε να ξεπουλά ανερυθρίαστα  (επαιρόμενη μάλιστα), το ζήτημα της Μακεδονίας, να υποτιμά θανάσιμα την σταθερά παρούσα τουρκική απειλή, να αντιλαμβάνεται το Κυπριακό σαν ένα “δυσάρεστο”, ξένο προς ημάς πρόβλημα, που…παραδόξως 3.000 χρόνια και πλέον μας ταλαιπωρεί και να υιοθετεί στο μεταναστευτικό, όπως ήδη αναφέρθηκα, μιαν αφόρητα ανεύθυνη και υποκριτική διεθνιστική -τάχα μου- στάση, ενώ – ταυτόχρονα – είχε και έχει ολοκληρωτικά προσχωρήσει στην λογική της πλήρους αποεθνικοποίησης, της κατάργησης των ελληνικών ταυτοτικών στοιχείων, την πλήρη υιοθέτηση της woke ατζέντας και ενός παράδοξου (;) ιδεολογικοπολιτικού ανταγωνισμού με την εξίσου αποεθνικοποιημένη δικαιωματική Δεξιά, που ένα αποτέλεσμά του είναι και η συγκρότηση και σταθερή πλέον παρουσία της νέας ή άκρας Δεξιάς στα πολιτικά μας δρώμενα.

Ασφαλώς αυτό που περιγράφω ως κυρίαρχη κατάσταση στους κόλπους της εμφανιζόμενης ως πλειοψηφικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως,  δηλαδή, ούτε αφορά, ούτε μπορεί να χρεωθεί και στην υπόλοιπη Αριστερά. Αυτήν, τουλάχιστον που δεν συμμετείχε του συμποσίου. Αυτό δεν θα ήταν απλώς άδικο. Θα ήταν, ακόμα χειρότερα, λάθος.

Εκείνο όμως που πρέπει να της χρεωθεί είναι, πλέον, της σε σημαντικό βαθμό μετάλλαξης και της ίδιας, η δομική της ανεπάρκεια να ερμηνεύσει τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις, η άρνησή της να ακολουθήσει ένα συνεπές, ρεαλιστικό, διαφορετικό από το κυρίαρχο μοντέλο πρόγραμμα και η παντελής αδυναμία της να υπερβεί την μεταφυσική των επαναστατικών της ονειρώξεων και βεβαιοτήτων, συνειδητοποιώντας την ανάγκη της δημιουργίας αξιόπιστων εργαλείων που θα ενισχύουν το ρεύμα αμφισβήτησης για το καλώς έχειν των πραγμάτων.

Ο Νεοφιλελευθερισμός και τα δίδυμα

Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και αποτελεί πλέον γεγονός ότι ανεξάρτητα από τον βαθμό παραδοχής και την επιχειρηματολογία, το σύνολο, σχεδόν, της Ελληνικής Αριστεράς εισπράττει την σημερινή κατάσταση ως έναν καταστροφικό σεισμό διαρκείας που εδώ και χρόνια αφήνει εξακολουθητικά ερείπια.

Σε αυτό το πρωτοφανές δράμα, οι ρόλοι – προφανώς – δεν είναι ίδιοι. Πρωταγωνιστής από την δεκαετία του 1970 είναι ο Νεοφιλελευθερισμός και συμπρωταγωνιστές από την δεκαετία του 1990 είναι οι δίδυμες κόρες του, Νέα Τάξη και Παγκοσμιοποίηση. Είναι όλα αυτά, μαζί και με άλλα (βαθιές κλιματικές αλλαγές, αλλά και κρίσιμες γεωπολιτικές ανακατατάξεις) που συνιστούν τις ποικίλες ανατροπές που είχαν προ πολλού ξεκινήσει στις σχέσεις παραγωγής – εργασίας και που επέβαλαν σε ολόκληρους κλάδους το προβάδισμα της πνευματικής απέναντι στην χειρονακτική εργασία με αποκορύφωμα την τεχνητή νοημοσύνη.

Αυτό είναι το μείζον, το παγκόσμιο πρόβλημα θα έλεγα. Αλλά το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε γι’ αυτό, αλλά για να εντοπίσει και να περιγράψει τον ρόλο της Ιστορικής Αριστεράς μέσα σε αυτό. Και στο σημείο αυτό είμαι κατηγορηματικός. Η Ιστορική Αριστερά, ανεξάρτητα από τους αντικειμενικούς λόγους, είναι απολύτως υπεύθυνη για την κατάστασή της. Επιβεβαίωση αυτού είναι ότι ούτε όλη η Αριστερά και ούτε – κυρίως – όλοι οι αριστεροί βάπτισαν το ψάρι κρέας, υποτιμώντας αφόρητα την νοημοσύνη μας.

Το διαζύγιό της με την αλήθεια και την ηθική ήταν σε όλους γνωστό, κυκλοφορούσε από πόρτα σε πόρτα. Δεν αποτελεί, λοιπόν, υπόθεση εργασίας ότι η συγκεκριμένη Ιστορική Ελληνική Αριστερά έφθασε στον πάτο του βαρελιού, ότι ο «εξευτελισμός της είναι τέλειος». Είναι, φρονώ, σαφές ότι όχι μόνον «δεν μπόρεσε να κάνει τη ζωή της όπως ήθελε», αλλά την «εξευτέλισε» κι όλας.

Θα εξαφανιστεί ως ιστορικό υποκείμενο ή θα αντιδράσει; Το γάντι βρίσκεται στο πάτωμα. Θα βρεθεί, άραγε, κάποιος να το σηκώσει; Άδηλον. Οφείλει πάντως η ίδια να γνωρίζει ότι το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε, ούτε προβλέπεται προσεχώς και αυτό είναι το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος.