Ο Δημήτρης Κολλάτος για την δραματική ζωή του

Ο ίδιος πριν από δύο χρόνια είχε πει σε συνεντεύξεις του μεταξύ άλλων τα εξής: «Ο γιος μου ο Αλκης ήταν αυτιστικό παιδί. Η Ελλάδα έχει πετάξει στον Καιάδα τα αυτιστικά παιδιά. Τον γιο μου, Άλκη, ουσιαστικά τον «σκότωσαν» οι ίδιοι οι γιατροί. Τα αυτιστικά παιδιά δεν χρειάζεται να γίνουν καλά (πολύ δύσκολα γίνονται). Ζουν όπως έχουν γεννηθεί αλλά σε πολύ καλές συνθήκες διαβίωσης. Τα παιδιά αυτά, λοιπόν, το κράτος θέλει να τα βάλει σε ιδρύματα. Αυτό -στην ουσία- τα σκοτώνει. Μαζί μέναμε. Ο Αλκης ήταν η ζωή μου ολόκληρη, η πνοή μου, ο αέρας μου, η συντροφιά μου. Με τον θάνατό του πικράθηκα πάρα πολύ. Δεν έκανε ζημιές, δεν πετούσε τα βιβλία και ας έχω χιλιάδες μέσα σε αυτό το σπίτι».

Για τον θάνατο του γιου του, ο ίδιος τόνισε: «Ο,τι πιο τραγικό. Είναι σκηνή από αρχαία τραγωδία. Τον έχω θάψει στην Αίγινα. Θέλω πριν πεθάνω να φτιάξω ένα εκκλησάκι και να τον θάψω στο κτήμα μου. Και εκεί δίπλα θέλω να με θάψουν και εμένα. Τον αγαπούσα πάρα πολύ τον ‘Αλκη. Με καταλάβαινε και τον καταλάβαινα».

Ο Δημήτρης Κολλάτος είχε ερωτηθεί και για το εάν αληθεύει ότι η γυναίκα του αυτοκτόνησε. Σε αυτό απάντησε: «Ναι, έτσι είναι η ιστορία. Αυτοκτόνησε γιατί δεν μπόρεσε να αντέξει τον ‘Αλκη και ότι έχει γεννήσει ένα αυτιστικό παιδί. Ήταν Γαλλίδα. Είχε αγοράσει ένα ρετιρέ και έμενε εδώ και χρόνια στην Αθήνα. Ερχόταν, λοιπόν, και έβλεπε τον Άλκη. Κάποια στιγμή πήγε στη βεράντα, πήδηξε και σκοτώθηκε».

Ο Άλκης πέθανε από ανακοπή το 2021  στο Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά, σε ηλικία 44 ετών. Η μητέρα. Αρλέτ Μπομόν, αυτοκτόνησε το 2017. Ο Κολλάτος είχε πει: «Ποτέ δεν είπα στην Αρλέτα ότι έχει την ευθύνη του παιδιού. Και ο άντρας και η γυναίκα έχουν την ίδια ευθύνη, όποιος αντέχει περισσότερο. Αυτοκτόνησε… Δεν άντεχε το παιδί, είχε φύγει από πριν και μετά είχε ενοχές. Της είχα πει να μην έχει ενοχές, εγώ είμαι πιο γαϊδούρι, αντέχω περισσότερο. Δεν κατηγόρησα ποτέ την Αρλέτα. Ακόμα πονάμε όλοι για την απώλεια της», είχε πει ο σκηνοθέτης το 2017.

Ο Δημήτρης Κολλάτος είχε γεννηθεί τον Ιούνιο του 1937 στην Αθήνα και 20χρονος έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή. Το 1959-1960 ίδρυσε το “Πειραματικό Θέατρο Τσέπης” ανεβάζοντας σε ένα υπόγειο της οδού Στουρνάρη έργα όπως η “Φαλακρή τραγουδίστρια” του Ιονέσκο και το “Τέλος του παιχνιδιού” του Σάμιουελ Μπέκετ. Σκηνοθέτησε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη με Ιφιγένεια τη Μαριέτα Ριάλδη και τον Οκτώβριο του 1961 ανέβασε την παράσταση στο Παρίσι στο Centre culturel με πρωταγωνιστές τους Arlette Baumann, Roger Jandly, Nicolas Ruffieux,M.-F. Bonte, F. Guiman. Το γαλλικό περιοδικό “L’Express” τη χαρακτήρισε “μία άνοιξη στο γαλλικό θέατρο”. Η Αρλέτ Μπωμάν έγινε σύζυγός του, από την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον ‘Αλκη, και η οποία πρωταγωνίστησε στις ταινίες του.

Το 1962 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους “Αθήνα Χι Ψι Ξι”, που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε η μεσαίου μήκους ταινία του “Ελιές” το 1964, που κι αυτή βραβεύτηκε. Το 1966 η μεγάλου μήκους ταινία του “Θάνατος του Αλέξανδρου” αν και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία, πήρε τρία βραβεία Κριτικών (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής) και γνώρισε όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική επιτυχία.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές, δημιουργώντας το “Θέατρο της Τέχνης” (Théatre de l’Art) στο Παρίσι. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το θεατρικό έργο του “Γυναίκα του Σωκράτη”, ένα μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Αρλέτ Μπωμάν που ανέβασε στο θέατρο Τέχνης. Η πρεμιέρα έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1973. Επιλέχτηκε ως καλύτερη παράσταση της χρονιάς, παρουσιάστηκε στο θέατρο των εθνών στις Βρυξέλλες και επαναλήφθηκε τον Ιανουάριο του 1975 και το Σεπτέμβριο του 1976. Γύρισε επίσης την ταινία “Συμπόσιο” (1972) με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία. Το 1974 ανέβασε το θεατρικό του έργο “Καλησπέρα κύριε Τσέχοφ” με συμπρωταγωνίστριες την Αρλέτ Μπωμάν και την Φανί Αρντάν.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1975, άρχισε να ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων που από πολλούς θεωρήθηκαν πως έχουν ως στόχο την πρόκληση (όπως τα “Σόδομα και Γόμορρα”) ή τον πολιτικοκοινωνικό ακτιβισμό και όχι την τέχνη, όπως οι “Οι εφοπλιστές”, “‘Αγιος Πρεβέζης” που έγινε και ταινία (1982), “Οι Γιατροί”. Κέρδισε ωστόσο τις συμπάθειες με τη μαχητική του στάση όσον αφορά τα δικαιώματα των αυτιστικών παιδιών, ορμώμενος από την προσωπική του εμπειρία με τον γιο του ‘Αλκη και τη δημιουργία ειδικού χώρου στην Αίγινα για τα αυτιστικά παιδιά.

Στην αυτοβιογραφική ταινία “Ζωή με τον ‘Αλκη” (1988) το ρόλο του αυτιστικού νεαρού έπαιξε ο άλλος του γιος, Αλέξανδρος Κολλάτος, που βραβεύτηκε με ειδική μνεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του αυτιστικού αδελφού του. Ο Αλέξανδρος έκτοτε έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. ‘Αλλη μια ταινία, “Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα” (1993), μιλά όχι μόνο για την εμπειρία ενός γονιού με αυτιστικό παιδί αλλά και για την αυτοκτονία της συζύγου του Αρλέτ Μπωμάν. Στην ταινία του “Αλέξανδρος και Αϊσέ” (1998), πάλι με πρωταγωνιστή τον γιο του Αλέξανδρο, προσεγγίζει το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία, ενώ με τη “Διαθήκη του ιερέα Ζαν Μεσλιέ” (2009) επιστρέφει στο θέμα της θρησκείας και τον ρόλο της εκκλησίας.

Το 1977 γύρισε τη μεσαίου μήκους “Η Γαλλία του Ζισκάρ”, μια κριτική ματιά στη Γαλλία της δεκαετίας του ’70. Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο δική του εκπομπή με τίτλο “Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία”. Το 1989 και ξανά το 2013 έθεσε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής. Το 2011 δημιούργησε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μια νέα μορφή πολιτικής παρέμβασης που οργάνωνε διάφορα “χάπενινγκ” διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, της παρέμβασης ξένων δυνάμεων στη χώρα κ.α. Το 2014 γύρισε την ταινία “Διόνυσος”, με θέμα την Ελλάδα της κρίσης που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Το 1993, στο 34ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου ΘεσΤο 1993, στο 34ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονεμήθηκε στον Κολλάτο ειδικό βραβείο για το θέμα της ταινίας του “Κόκκινο τριαντάφυλλο σου έκοψα”.