Οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί λαϊκιστές και το “αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ”

Λες και δεν είναι ο φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός, αλλά ο “μαρξισμός”, καλός ή κακός, παλαιός ή νέος, ή ο “σοσιαλισμός” (ποιος από όλους άραγε;) που περιγράφουν την ισχύουσα και επικυρίαρχη κοινωνική, πολιτική και  οικονομική παγκόσμια πραγματικότητα. Που είναι δηλαδή  συμβατές –ως θεωρίες και ως πρακτικές, είτε οικονομικές, είτε κοινωνιοπολιτικές– με την σημερινή επέκταση και τη διεθνοποίηση των αγορών, την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των πάντων, την όξυνση των ανισοτήτων, του καταναλωτισμού και των ιδιωτικών ανταγωνισμών στη σφαίρα ιδίως της διανομής του πλούτου, τη διόγκωση της κερδοφορίας και του πλουτισμού μέσω της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, την εξατομίκευση των πολιτών.

Λες και δεν είναι οι πασίγνωστοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι και στοχαστές, αλλά οι διάφοροι, καλοί ή κακοί, μαρξίζοντες αναλυτές, που επέκτειναν το κλασικό φιλελεύθερο σκεπτικό μέχρι το “αδιέξοδο Ανταμ Σμιθ” – σύμφωνα με την εύστοχη έκφραση του Ζ.Κ. Μισεά. Που προκρίνουν συνεπώς την πλήρη χειραφέτηση της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς από την πολιτική σφαίρα ή την οικονομική χειραγώγηση και την πολιτική καθυπόταξη  των εθνικών κρατών μέσω της διεθνοποιημένης ιδιωτικής εκμετάλλευσης του διογκωμένου δημοσίου χρέους τους.

Η ιδεολογική προσήλωση των φιλελεύθερων συντηρητικών στον φιλελευθερισμό, τους εμποδίζει όμως να αναγνωρίσουν στον  καθρέφτη της ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών, τα πολιτισμικώς αντισυνεκτικά και αποεθνοποιημένα κοινωνικά σύνολα, που οι ίδιοι επίμονα κατακρίνουν, ως δημοκρατικά ευαίσθητοι και συντηρητικοί πολίτες. Στα αποδυναμωμένα εθνικά κράτη, στις πολιτικές επικράτειες που φαίνονται σαν πολιτικώς και ιδεολογικώς χειραφετημένες από τις εθνικές συνειδήσεις του ιστορικά νεότερου δυτικού κόσμου, οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί δεν βλέπουν καθόλου τα απογυμνωμένα από κοινωνική ιστορία και πολιτικές παραδόσεις, είδωλα της ίδιας της δικιάς τους φιλελεύθερης κοσμοθεωρίας.

Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν – ή δεν μπορούν λόγω ιδεολογικού στραβισμού, ή κάποτε και πολιτικής μυωπίας – να αντιληφθούν ότι ο λεγόμενος γκλομπαλισμός, καθώς και οι πολύμορφες μετανεωτερικές και μετα-δημοκρατικές αποδομήσεις που οι ίδιοι ως  συντηρητικοί απεχθάνονται, αποτελούν ιστορικά τις ριζοσπαστικές προεκτάσεις του  φιλελεύθερου προοδευτισμού. Αυτός εδώ και μισό αιώνα απορρόφησε τις συνθηματολογίες των διαφόρων “Μάηδων 68”, μαζί με όλα τα ιδεολογικά και θεωρητικά υποπροϊόντα περί κοινωνίας και πολιτισμού της εκφυλισμένης πολιτικά και θεωρητικά, κοσμοπολίτικης Αριστεράς. Με αυτή τους τη μυωπία, οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί συμβάλλουν, λοιπόν, άθελά τους στο γνωστικό και πολιτικό χάος που χαρακτηρίζει τη μετανεωτερικότητα και τους αποδομισμούς της.

Οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί και η κοσμοπολίτικη Αριστερά 

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η εθνομηδενιστική και κοσμοπολίτικη Αριστερά του δικαιωματισμού και της “διαφορετικότητας”, στην οποία δικαίως αναφέρεται απαξιωτικά ο φιλελεύθερος συντηρητικός λαϊκισμός, έχει τόση σχέση φιλοσοφικά με τον μαρξισμό, πρακτικά με τον σοσιαλισμό και ηθικά-πολιτισμικά με την παραδοσιακή λαϊκή Αριστερά, όση ο Ζαμπέτας με τον Κομφούκιο!

Χωρίς πλέον τις παραδοσιακές αναφορές στις κοινωνικές αντιπαλότητες και στην ταξική πάλη, ή έστω στον οραματικό πολιτικό στόχο της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από τον λαό, ο δυναμισμός αυτής της γραφειοκρατικής και μικροαστικής μετα-σταλινικής Αριστεράς εκτονώθηκε προς το πολιτικά του αντίθετο. Δηλαδή, εκτονώθηκε προς την αποδοχή από τις δυτικές πληβειακές μάζες της πολιτικής θρησκείας του νομικού δικαιωματισμού. Αυτός ιδεολογικά και κοσμοθεωρητικά τις εξατομίκευε και τις κατακερμάτιζε, καθιστώντας τες κοινωνιο-ιδεολογικά ερείπια, πολιτικώς ηττημένα συλλογικά υποκείμενα του ιστορικού παρελθόντος.

Κατά συνέπεια, οι νέες “αριστερές” δυτικές χρηστοήθειες κινήθηκαν ιδεολογικά προς την καλλιέργεια του δικαιωματισμού και της αντισυνεκτικής, ταυτοτικής “διαφορετικότητας”, με την οποία βαυκαλίζεται από νηπιακής ηλικίας ο κάθε σημερινός “εγγράμματος και πληροφορημένος” δυτικός κοσμοπολίτης. Ο κάθε ταλαίπωρος, αλλά ναρκισσευόμενος “προοδευτικός” μικροαστός, εν δυνάμει κοινωνικά “διακεκριμένος” μέσα από τις διάφορες, λαϊφσταϊλάτες “διαφορετικότητές” του.

Παράλληλα, οι όποιοι μαρξιστογενείς διανοούμενοι εκφράζουν με τη ρητορική τους αυτή τη ριζοσπαστική Αριστερά των ατομικών νομικών δικαιωμάτων του “καθενός” στην καταναλωτική ευημερία, στην “ισότητα των ευκαιριών”, στην ψυχο-πολιτική –φαντασιακή έστω– “εξίσωση των συνθηκών” κοινωνικής διάκρισης και αυτοπραγμάτωσης στο αγοραίο παρόν, φροντίζουν πάντα να αποσιωπούν το σημαντικό: Την αναγκαστική σχέση της πραγματικής ταξικής πάλης με ένα ιστορικά συγκεκριμένο έδαφος διεξαγωγής των συλλογικών κοινωνικών αγώνων. Ένα έδαφος δηλαδή επί του οποίου καθίστανται εφικτές και οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες των εργαζομένων, των ανέργων, των α-έργων, των ημι-απασχολούμενων κλπ. με άλλα λαϊκά κοινωνικά στρώματα της ίδιας πολιτικής και πολιτισμικής κοινότητας.

Ο αναρχο-φιλελεύθερος ριζοσπαστισμός αυτών των δήθεν ή πρώην αριστερών, τους απαγορεύει, άλλωστε, να θυμηθούν ότι –όπως το είχε διαισθανθεί ο ουτοπιστής Βάλτερ Μπένζαμιν– το φρένο στην απότομη κατηφόρα προς τον γκρεμό, ενδεχομένως και η όπισθεν, είναι ένα αντανακλαστικό επιβίωσης. Σε ιστορικές περιόδους αναδίπλωσης των αγώνων για την ελευθερία, για την πολιτική και κοινωνική ισότητα, όπως είναι η σημερινή περίοδος, δηλαδή σε εποχές εξατομίκευσης των κοινωνιών και ταυτοτικής αποσύνθεσης των συλλογικών υποκειμένων, είναι επαναστατική πράξη η διατήρηση των συλλογικών ιστορικών συνειδήσεων, έστω  στο στοιχειώδες επίπεδο του πατριωτισμού και της κοινής λογικής. Το ίδιο και η συντήρηση των οποίων ιστορικών κεκτημένων, υλικών ή συμβολικών.