“Οκτώ νουβέλες γυναικών”: Οκτώ μοναδικές ιστορίες

Κατά καιρούς, προέκυψαν τραγούδια που μελοποιήθηκαν από μεγάλους και λιγότερο γνωστούς συνθέτες και βιβλία διηγημάτων όπως αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε. Για την συγγραφή σίγουρα απαιτείται αρχικά ένα φυσικό ταλέντο και πάθος, μπορεί όμως να ενισχυθεί αυτό το ταλέντο από ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής, ώστε να προκύψει το απαραίτητο προσωπικό στιλ γραφής. Ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί στο εργαστήρι, μελετώντας και αναλύοντας τρόπους γραφής μεγάλων συγγραφέων. Η ανάλυση χαρακτήρων, η πλοκή, ο τρόπος χρήσης της γλώσσας, ώστε το αποτέλεσμα να είναι αντικειμενικά ορθό και θελκτικό για τον αναγνώστη.

Οι “Οκτώ νουβέλες γυναικών” γράφτηκαν κατά τη διάρκεια σεμιναρίου δημιουργικής γραφής της ομάδας “Συντεχνία”, περίοδος 2022-2023, υπό την εποπτεία του Πάνου Σταθόγιαννη. Οι κυρίες που παρουσιάζονται στο βιβλίο με αλφαβητική σειρά, είναι: Σοφία Ελευθερίου, Κωνσταντίνα Ζαγάρη, Κατερίνα Καράμπελα, Κατερίνα Μέτσιου, Ζαφειρούλα Παλαπουγιούκ, Άννα Πετρίδου, Μαρία Στυλιανάκη-Μαρινάκη και Νάγια Τσολάκου.

ΗΛΙΟΣ και ΓΙΑΣΕΜΙ της Σοφίας Ελευθερίου

Η νουβέλα της Ελευθερίου αριθμεί περίπου ενενήντα σελίδες, χωρισμένη σε 16 κεφάλαια με τίτλους. Όλα τα κεφάλαια φαίνεται ν’ αποτελούν κυρίως αυτοβιογραφικά κομμάτια με ηθογραφικά στοιχεία της επαρχίας που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Εμπειρίες, όνειρα και αναμνήσεις μιας γυναίκας που δεν τα βρήκε όλα εύκολα στην ζωή. Παιδικά χρόνια δύσκολα, όπως εξάλλου κι όλων των αντίστοιχων κοριτσιών που γεννήθηκαν σε τόπους και χρόνους δύσκολους.

Οι περιγραφές των χώρων που κινούνται και οι διάλογοι των ηρώων της, ρεαλιστικοί κι ακριβείς, με αρκετούς τοπικούς ιδιωματισμούς, που δεν δυσκολεύουν τον αναγνώστη. Περιγράφει τον αγώνα μιας μικρής που μεγαλώνει με έναν δύσκολο πατέρα, αφού έχει εξάρτηση από το αλκοόλ, τον οποίο κατάλαβε κι εκτίμησε μετά τον θάνατό του. Μητέρα σταθερή και συγκαταβατική, παππούς και γιαγιά με ουσιαστικό ρόλο στην οικογένεια της. Τα καταφέρνει τελικά, να σπουδάσει και να δημιουργήσει την προσωπικότητα που εκείνη διάλεξε.

Τα ΜΥΣΤΙΚΑ είναι ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ της Κωνσταντίνας Ζαγάρη

Περίπου ογδόντα πέντε σελίδες η νουβέλα της, χωρισμένη κι αυτή σε πρόλογο, πέντε κεφάλαια με επιμέρους τίτλους κι επίλογο. Η γραφή της Κωνσταντίνας Ζαγάρη ακριβής, με ροή, δίχως περιττά στολίσματα και σκληράδα όπου απαιτείται. Το ταλέντο στην βάση αναμφισβήτητο. Απαλή γραφή με σίγουρο χέρι, κερδίζει τον αναγνώστη. Το κείμενό της, αναφέρεται σε ένα μεγάλο μυστικό, όπου, μια ολόκληρη οικογένεια, διαμόρφωσε τον πυρήνα της πάνω σε ένα αδυσώπητο ψέμα. Ψέμα τόσο μεγάλο, που έκρυβε ακόμα και μια δολοφονία, η οποία καλύφτηκε με “ελαφρά τη καρδία” στο όνομα του έρωτα και του φόβου της κοινωνικής κατακραυγής.

Η ύπαρξη ενός τόσο σοβαρού μυστικού, δεν μπορεί να ξεφύγει πέραν της κύριας ηρωίδας, της γυναίκας συζύγου, ερωμένης, μάνας και του παράνομου εραστή της. Επειδή, όμως, τίποτα δεν μένει για πάντα κρυφό, το πρωταρχικό θύμα, η απατημένη και βαθιά προδομένη σύζυγος του εραστή και αδερφή του συζύγου, το αποκαλύπτει. Ήρθε η ώρα να πάρει εκδίκηση για το βάρος που κλήθηκε να κουβαλά, ροκανίζοντας τα θεμέλια της ύπαρξής της και καταδικάζοντάς την σε απόλυτη μοναξιά. Βρέθηκε η ευκαιρία να το ομολογήσει σε εκείνους που έπρεπε…

Νουβέλες: Ο ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟΣ της Κατερίνας Καράμπελα

Ογδόντα πέντε σελίδες κι αυτή η νουβέλα. Μια όμορφα δομημένη ιστορία, με πρωταγωνιστές παιδιά. Παρότι είναι γραμμένη σε τρίτο πρόσωπο, σε πολλά σημεία βγαίνει μπροστά η προσωπικότητα της γράφουσας σαν σε πρώτο πρόσωπο, με σιγουριά και συστολή συνάμα. Μια καθολικότητα προβάλει μέσα από το κείμενο, με ενδιαφέρουσες περιγραφές, κάνοντας τον αναγνώστη ν’ αναγνωρίζει και να θυμάται, πράγματα και καταστάσεις από την δική του παιδική ηλικία.

Μια πέτρα, στο παιχνίδι του πετροπόλεμου που δεν ήταν και εντελώς αθώος, έμελλε να προσγειωθεί στον κρόταφο ενός παιδιού, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Παρότι ήταν ατύχημα, αφού δεν υπήρχε πρόθεση να σκοτώσει το ένα παιδί το άλλο, σημάδεψε τις ζωές όλων τους για πάντα. Ένα απροσδόκητο τέλος του έργου, το κάνει ιδιαίτερα σημαντικό…

ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΕΣ της Κατερίνας Μέτσιου

Τριάντα δύο οι σελίδες αυτού του αφηγήματος. Μια προσπάθεια με αλληγορίες ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Αναφέρεται στην εξαφάνιση τεσσάρων γυναικών από το 2015 έως και το 2018. Γίνεται μια προσπάθεια από την γράφουσα, να συγκλίνει το κείμενό της με το παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας και τις εξαφανίσεις. Λίγο ωμή γραφή, δίχως ιδιαίτερη δομή, μπερδεύει κάπως τον αναγνώστη, αφού στην αλληγορία που δημιουργεί, ο λύκος, ο κυνηγός, οι κοκκινοσκουφίτσες και η γιαγιά, “αλληλοτρώγονται” μεταξύ τους, ενώ το χιόνι σκεπάζει τις αφίσες του εξαφανισμένου κοριτσιού.

Από το ΒΟΡΕΙΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ της Ζαφειρούλας Παλαπουγιούκ.

Εξήντα τρεις οι σελίδες αριθμεί αυτή η νουβέλα, χωρισμένη σε οκτώ κεφάλαια. Ευχάριστη και καλογραμμένη ιστορία με δομή κι ενδιαφέρον, εκτυλίσσετε στη Λέρο. Ένα μέρος με ιδιαιτερότητες αφού, επηρεάστηκε και ζυμώθηκε με άλλες κουλτούρες, αυτές των κατακτητών της. Πρόκειται για την ιστορία ενός ζητιάνου, με στρώμα χαρτόκουτα, προσκέφαλο αποφόρια και στην αγκαλιά του μια θήκη βιολιού.

Ο πατέρας ψαράς, όλη μέρα στη θάλασσα, η μάνα πάλευε να μεγαλώσει τα δύο παιδιά της με βοήθεια του βιολιστή γείτονά της, ο οποίος έκανε το αγόρι ν’ αγαπήσει πολύ το βιολί. Μέχρι που μια μέρα, η μάνα, έγειρε στον ώμο της μικρής κόρης της κι έφυγε από τη ζωή. Ο πατέρας έχασε τον κόσμο από την απώλειά της, προσπάθησε να πιαστεί από συγγενείς, μέχρι που ερωτεύτηκε μια μεγαλοκοπέλα που του άρεσε στα νιάτα του. Εκείνη, αγάπησε και στήριξε πολύ τα παιδιά του, σε αντίθεση με τις κακές μητριές των παραμυθιών.

Ο ήρωας μας έγινε καλός βιολιστής κι επιβίωνε από αυτό. Ερωτεύτηκε μια φίλη της αδερφής του. Ερωτεύτηκε αγιάτρευτα. Εκείνη παντρεύτηκε έναν ξενομερίτη, που την σκότωσε και σκοτώθηκε. Μετά την επίσκεψη στον τάφο της μητέρας και της αγαπημένης του, το μυαλό του χάθηκε για πάντα κι εκείνος από παντού.
Έμελλε, ο πατέρας του να σκύψει να δώσει ψηλά στον ζητιάνο…

ΜΑΥΡΟ ΤΣΑΙ της Άννας Πετρίδου

Σαράντα πέντε οι σελίδες αυτού του αφηγήματος, χωρισμένο με τίτλους σε μικρές ενότητες. Εδώ έχουμε μια ιστορία μετανάστευσης. Μια ιστορία δοσμένη με λεπτομέρειες που είναι ικανές να κρατήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μόλις δεκαέξι χρονών νέος, έφυγε από το νησί του ν’ ακολουθήσει τ’ αδέρφια του στην Αυστραλία, αφήνοντας πίσω μια μάνα ολομόναχη. Άλλαξε δουλειές και δουλειές, μέχρι που κατάφερε να κάνει δική του επιχείρηση, παντρεύτηκε και έκανε παιδιά.

Παρότι έγινε μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας, έζησε με πάθος ότι ήθελε στην ζωή του, εκείνη, στάθηκε ιδιαίτερα σκληρή μαζί του. Πρώτα έχασε την κόρη του, από τα χέρια του συζύγου της. Γύρισαν στο νησί με την γυναίκα του να γαληνέψει, παρότι είχε πια κινητικά προβλήματα σοβαρά. Στο χωριό εγκαταστάθηκε και ο μοναχογιός του. Γνώρισε μια γυναίκα που στάθηκε η αιτία να χάσει κι εκείνος τη ζωή του.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΕΛΑΓΙΕΣ κι ένα ΣΦΟΥΓΓΑΤΟ της Μαρίας Στυλιανάκη-Μαρινάκη

Σαράντα τέσσερις οι σελίδες. Ένα όμορφο κι ανάλαφρο αφήγημα, δοσμένο με σύγχρονο τρόπο, ευχάριστο για τον αναγνώστη. Βιωματικά στοιχεία έξυπνα δοσμένα δίχως υπερβολές και άχρηστες λεπτομέρειες. Η πορεία μιας φαρμακοποιού σε χωριό της Κρήτης, η Πελαγία, όπου στον μικρό αυτόν τόπο συνάντησε άλλες δύο συνονόματες. Χωρίς να έχουν τίποτα κοινό, η μια συμπλήρωνε και βοηθούσε την άλλη, κυρίως η φαρμακοποιός, όπου, δίχως να το επιδιώκει έγινε η εξομολόγος και η ψυχολόγος του χωριού.

Η Νταρντάνα Πελαγία, έφυγε από τη ζωή αποζητώντας την αγάπη, αφού έφαγε ένα σφουγγάτο με δηλητήριο, η φαρμακοποιός έφυγε από τον τόπο γιατί ερωτεύτηκε κι έκανε την οικογένεια της στην Αθήνα και η Πάνω Πελαγία, έσωσε να παντρευτεί στα εβδομήντα της, τον παράνομο ερωτά της.

ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΟ ΔΥΣΚΟΛΟ για ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ της Νάγιας Τσολάκου

Ενενήντα σελίδες η νουβέλα, χωρισμένη σε πρόλογο, οκτώ κεφάλαια κι επίλογο. Ένα έργο με εξαιρετικά μελετημένη γλώσσα και γραφή, σιγουριά, πολυπλοκότητα, σοβαρότητα κι ευαισθησία συνάμα. Η Τσολάκου, με αυτό το κείμενο και μόνο, δείχνει ξεκάθαρα πως έχει στόφα συγγραφέα. Η σκέψη της είναι βαθιά και η θεώρηση των πραγμάτων και των καταστάσεων πολυπρισματική. Κάθε πρότασή της είναι πιασμένη με λέξεις κατάλληλες σφαιρικά, δεν αφήνει ακίδες αδούλευτες να προεξέχουν, ούτε διακρίνεται βιασύνη και προχειρότητα στον λόγο της.

Καταπιάνεται με το θέμα των υπέργηρων γονιών που γίνονται βάρος στα παιδιά τους, όσο καλή διάθεση κι αν έχουν. Επίσης, κι εκείνοι δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι, καθώς, δεν μπορούν ν’ αποδεχτούν την “πτώση” τους. Αδέρφια, εγγόνια, κληρονομιές, όλα ανάκατα. Ένα κείμενο που ο αναγνώστης θέλει να το ξαναδιαβάσει, καθώς, είναι αρκετά πυκνό σε νοήματα και διαχείριση, με αποτέλεσμα τα οφέλη να είναι πολλά.