Κριτική, Τεχνολογία και Συναίσθημα
08/03/2025
Στην μετανεωτερική εποχή είναι αστείο πανεπιστημιακοί διδάσκοντες (κυρίως περιφερειακών ιδρυμάτων) που ΔΕΝ είναι λογοτέχνες και κριτικολογούν με την χαρακτηριστική «ξύλινη γλώσσα» τους να συντάσσουν δυσνόητα για το μέσο θεατή κείμενα που τα βαφτίζουν «κριτική». Φυσικά, η επιδραστικότητά τους τείνει προς το μηδέν.
Ήδη από την δεκαετία τού 1990, με χρονοκαθυστέρηση επαρχιακού εμποροραφείου, εισήχθησαν βιαίως κι ακόπως ληγμένες πρωτοπορίες τής Εσπερίας και φόρεσαν αμέσως τον μανδύα τής Ψευδοεπιστήμης των «τα φαιά φορούντων».
Παραπομπές πάνω στις παραπομπές και άκριτη διακειμενικότητα. Όμως αυτή τη δουλειά την κάνουν ήδη τα ρομπότ!!! Έτσι χρειάστηκε και η Κριτική μία εκσυγχρονιστική αποδόμηση- αναδόμηση. Τέχνη χωρίς συναίσθημα είναι στείρα, σκέτη τεχνική. Λογοτεχνία χωρίς κοινό είναι… [συμπληρώστε το μόνοι σας].
Εαυτισμός και δοκησισοφία καλά κρατούν, περπατώντας αντάμα, ως αμφίβολης αντοχής δεκανίκια. Όταν δεν υπάρχει Ποίηση δεν νοείται μήτε η πεζογραφία μήτε ο δραματικός λόγος. Εάν ρίξουμε μια ματιά πίσω στην Ιστορία των πρόσφατων είκοσι και έξι αιώνων έμεινε και διασώθηκε ό,τι άγγιζε το παγκόσμιο θυμικό. Μεγάλοι κριτικοί ήταν εκείνοι που ανακάλυψαν και διαμόρφωσαν ρηξικέλευθους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες-λογοτέχνες.
Η άκρα εξειδίκευση που επέφερε η Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση πέρασε δυστυχώς στην φιλολογία και στη θεατρολογία. Όμως εάν σήμερα θέλουμε να διασωθούμε ως είδος, να επανασυμφιλιωθούμε με τη Φύση, να αποφύγουμε την οικολογική καταστροφή και να έχουμε τον επόμενο Αναγεννησιακό Πανανθρώπινο Πολιτισμό ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ θα πρέπει να επανεφεύρουμε την κατασυκοφαντημένη ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπινου όντος!!!
Κι αυτό μόνον όταν υπηρετείς την Υψηλή Ποίηση και πιστεύεις σε ουμανιστικά, φιλάνθρωπα, φιλόζωα, φυσιολατρικά ιδανικά μπορεί να επιτευχθεί…
Αλλιώς, όπως τρώμε τομάτες που δεν μυρίζουν… τοματίλα, θα καταναλώνουμε προϊόντα Επιστήμης και Τέχνης που θα αφήνουν τις ψυχές μας νηστικές και διψασμένες για Α-Λήθεια. Αυτά για την ώρα. Θα επανέλθω σε περισσότερο «επιστημονικό» επίπεδο, με όλους τους κανόνες τού ακαδημαϊκού σχολαστικισμού, που – αποδεδειγμένα – πολύ καλώς γνωρίζω.
Αιδώς Αργείοι!!! Προσπαθείτε να περάσετε το fake για γνήσιο. Όμως το αυθεντικό είναι τεχνούργημα από μόνο του, αφ’ εαυτού. Η Κάλλας που ανανέωσε την όπερα και την συνέδεσε με το αρχαίο δράμα υπερέβαινε εσκεμμένα τα εσκαμμένα και διατυμπάνιζε υγιώς αλαζονική: «όπου πηγαίνω τους κανόνες τούς φτιάχνω εγώ!!!».
Κι εκείνο το εγώ εμπεριείχε όλον τον πόνο του κόσμου. Χωρίς ενσυναίσθηση και οξυμένο κριτικό πνεύμα κανένα κείμενο δεν λέει τίποτα, ποτέ και σε κανέναν. Ευτυχώς που υπάρχει κι η ανακύκλωση τού Πανδαμάτορα Χρόνου.
Ας παραμείνουμε Άνθρωποι, μεγαλειωδώς ελεύθεροι μέχρι τέλους.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ευγνώμων για το δώρο τής ζωής και τού πολιτισμού…
