Μπορούν να επιστραφούν εδάφη που κατακτήθηκαν με πόλεμο;

Γιατί υπάρχουν στην ιστορία περιπτώσεις κατά τις οποίες ο κατακτητής, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα, τις τοπικές και τις ευρύτερες διεθνείς συγκυρίες και το κόστος της συνέχισης της κατοχής εδαφών, αποχώρησε, αποσύρθηκε. Ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αναγκάσθηκαν να αποχωρήσουν από χώρες, που είχαν εισβάλει, όπως είναι το Βιετνάμ. Αποχώρησαν από χώρες, που είχαν επιβάλλει διά αντιπροσώπων την παρουσία τους. Αποχώρησαν από χώρες και οι πάλαι ποτέ αποικιοκρατικές δυνάμεις.

Στην περίπτωση της Κύπρου, ο κατοχικός στρατός κατέχει ένα μεγάλο τμήμα των εδαφών της χώρας μας από το 1974 και εντεύθεν. Όλα αυτά τα χρόνια η Τουρκία υλοποιεί ένα σχέδιο τουρκοποίησης των εδαφών. Μετέφερε εποίκους (που θεωρούν κάποιοι ότι έχουν δικαιώματα ενώ ως γνωστό ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου), δημιούργησε ένα κρατικό μόρφωμα τοποθετώντας κάθε φορά κι έναν γκαουλάιτερ για “επόπτη”, έστησε υποδομές και ξεκίνησε να εδραιώνει την παρουσία της. Παράλληλα, συστηματικές είναι μεθοδεύσεις για αναβάθμιση του παράνομου καθεστώτος, της αποσχιστικής οντότητας.

Να μη γίνει κανονικότητα ο κατακτητής

Όλα αυτά τείνουν να γίνουν “κανονικότητα” καθώς αυτό εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της κατοχικής δύναμης. Να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Παράλληλα αναπτύσσει ένα αφήγημα σύμφωνα με το οποίο πέρασαν πενήντα ένα χρόνια από τότε, δημιουργήθηκαν (επιβλήθηκαν για την ακρίβεια) τετελεσμένα, γεννήθηκαν άνθρωποι ενώ έκτοτε “δεν έσπασε μύτη”, πλην κάποιων “μεμονωμένων” περιπτώσεων, που κατά τους ίδιους “προκλήθηκαν” για να συμβούν.

Πώς, όμως, βλέπουν την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό; Με παρουσία τουρκικών στρατευμάτων; Με τουρκικές εγγυήσεις; Με ρυθμίσεις, που θα επιτρέπουν στην Άγκυρα να ελέγχει την Κύπρο; Αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος της κατοχικής πλευράς. Το τουρκικό παιχνίδι ελέγχου του νησιού, με σύμμαχο το χρόνο και με την ανοχή πολλών τρίτων, κατάφερε να αναδείξει μια άλλη “πραγματικότητα”.

Και φθάσαμε- φευ- στο σημείο, η Άγκυρα αλλά και οι διάφοροι τρίτοι ( αλλά και “δικοί μας”), να στοχοποιούν την ελληνική πλευρά στην Κύπρο. Να διατυπώνονται “ανεξάρτητες” και “αντικειμενικές” απόψεις από τους διάφορους διεθνείς παίκτες, ότι δεν μπορούν- κατά την άποψη τους- οι Έλληνες Κύπριοι να έχουν απαιτήσεις μετά από τόσα χρόνια. Και για να ενισχύσουν αυτό το αφήγημα, το οποίο ρίχνει νερό στο μύλο της προπαγάνδας και των επιχειρημάτων της κατοχικής δύναμης, επικαλούνται, διά της δαιμονοποίησης των Ελλήνων της Κύπρου, τις δήθεν χαμένες ευκαιρίες, τις προσφερόμενες “λύσεις”, τις οποίες “κλώτσησε” η δική μας πλευρά. Είναι η λογική σύμφωνα με την οποία ό,τι προτείνεται πρέπει να γίνεται αποδεκτό επειδή χάσαμε τον πόλεμο το 1974. Και γιατί να δεχθούμε οτιδήποτε διαιωνίζει την τουρκική παρουσία και θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε νέες περιπέτειες; Επειδή είμαστε ο αδύνατος κρίκος;

Πάλι οι δήθεν “χαμένες ευκαιρίες”

Περιλαμβάνουν δε στις “χαμένες ευκαιρίες” και το σχέδιο Ανάν (το λένε τούτο και κάποιοι στο εσωτερικό). Αυτή είναι η δημοκρατία τους. Ρωτήθηκε ο κυπριακός λαός να αποδεχθεί ή να απορρίψει το σχέδιο σε δημοψήφισμα και τούτο έγινε. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα έκανε ό,τι ήταν δυνατό να γίνει για να ψηφιστεί. Απορρίφθηκε δημοκρατικά. Και η αντίδρασή τους δεν ήταν και δεν είναι μέχρι σήμερα δημοκρατική. Δείχνει δε τούτο ότι στόχος τους ήταν να υιοθετηθεί ένα σχέδιο που δεν το ήθελαν οι πολίτες.

Εάν πραγματικά θέλουμε λύση (όχι την όποια λύση) πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και η ιστορία και τα δικαιώματα των λαών. Για να αντέξει μια συμφωνία στην Κύπρο, πρέπει να εξυπηρετεί τους Κυπρίους. Κι αυτό μπορεί να γίνει χωρίς κατοχικό στρατό, χωρίς να συμμετέχει ο κατακτητής στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Αυτό σημαίνει χωρίς εγγυήσεις.

Το “δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την Τουρκία, επειδή με πόλεμο κέρδισε εδάφη”, σημαίνει ότι θα υπάρξει προσαρμογή στις επιδιώξεις της Άγκυρας. Αυτό μπορεί τους διάφορους τρίτους, αν και θα έπρεπε ειδικά τους εταίρους μας στην Ε.Ε, να μην τους ενδιαφέρει. Εμάς, όμως, μας ενδιαφέρει. Με την ίδια λογική, το Ισραήλ θα παραμείνει εσαεί κατακτητής σε παλαιστινιακά εδάφη, οι Ρώσοι στην Ουκρανία και οι Γάλλοι, οι Βρετανοί δεν θα εγκατέλειπαν ποτέ τις αποικίες. Όπως και οι ΗΠΑ το Βιετνάμ.