“Φοβού τους… Τραμπ και δώρα φέροντας”

Η νέα τακτική είναι διά της ισοπέδωσης η επιβολή λύσεων, που θα εξυπηρετεί πρωτίστως τις ΗΠΑ και το αμερικανικό κεφάλαιο. Αλλά και το διεθνές κεφάλαιο, το οποίο εξυπηρετεί τις Ηνωμένες Πολιτείες. «Φοβού τους… Τραμπ και δώρα φέροντας», λοιπόν. Ή το καλύτερο είναι να μην ασχοληθεί μαζί μας ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτό, ωστόσο, αργά ή γρήγορα θα γίνει. Οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί τύπου «ψεκάστε, σκουπίσετε, τελειώσετε», αφορούν όλα τα μεγάλα και τα μικρά ζητήματα. Κανένα ζήτημα, που ενδεχομένως να ενοχλεί, να εμποδίζει τους σχεδιασμούς θα επιλύεται.

Φόβος και τρόμος να μην ασχοληθεί μαζί μας με τη λογική του αρχιεργολάβου, του υπερνομάρχη, του πλανήτη. Να μην ασχοληθεί με την Ελλάδα και την Κύπρο για να δώσει «λύσεις» στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά.

Πρέπει να σημειωθεί πως τα συμφέροντα και οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ δεν αλλάζουν. Εκείνο που αλλάζει είναι η τακτική, η μεθοδολογία και ο βαθμός κυνικότητας.

Εκείνο που είπε ο πάλαι ποτέ υπουργό Εξωτερικών Κίσινγκερ στον τότε Πρόεδρο Φορντ, στις 13 Αυγούστου 1974 δεν απέχει πολύ από αυτά που Ντόναλντ Τραμπ λέει σήμερα. Στις 13 Αυγούστου είχε επέλθει η ολοκληρωτική κορύφωση της τουρκικής προέλασης στην Κύπρο, λίγο πριν την κατάληψη των εδαφών, που σήμερα κατέχει η κατοχική Τουρκία. Ο δεύτερος Αττίλας. Σε συνομιλία του με τον Πρόεδρο Φορντ, λοιπόν, ο Κίσινγκερ λέει ότι «δεν βλέπει κανέναν Αμερικανικό λόγο γιατί οι Τούρκοι να μην πάρουν το 1/3 της Κύπρου»!

Οι ιδέες του Τραμπ

Ο κυνισμός του Τραμπ προσαρμόζεται στα σημερινά δεδομένα. Δεν απέχει από εκείνο του Κίσινγκερ. Δεν απέχει και πολύ και από τον συγκαλυμμένο κυνισμό του προκάτοχού του. Ρίχνει την ιδέα ότι μπορεί να αγοράσει τη Γάζα και να την μετατρέψει σε Ριβιέρα της Ανατολικής Μεσογείου. Δηλώνει ότι ο Ζελένσκι, τον οποίον ενεθάρρυναν να συγκρουστεί με τη Ρωσία, είναι ένας μέτριος ηθοποιός και ένας δικτάτορας. Τον ισοπεδώνει επί προσωπικού μπροστά στα τηλεοπτικά κανάλια, ζωντανά, και μετά τον καλεί σε συμβιβασμό με τον Πούτιν. Να δώσει τον πλούτο της χώρας του στις ΗΠΑ.

Τι σημαίνει ο αλά Τραμπ κυνισμός; Να ακρωτηριαστεί εδαφικά η Ουκρανία. Ο Αμερικανός Πρόεδρος είδε και τον λογαριασμό από την αμερικανική βοήθεια προς το Κίεβο και τον έστειλε στον Ζελένσκι για να πληρώσει. «Μα ήταν βοήθεια προσπάθησε να ψελλίσει» ο Ουκρανός Πρόεδρος, ο οποίος ζητά διασφαλιστεί ( προσωπικώς) για να παραιτηθεί.

Η… ειρήνη του Τραμπ θα επιτευχθεί με αλλαγή συνόρων; Αυτό δεν μπορεί παρά να τρομάζει όσους έχουν να κάνουν με άλλα ανοικτά μέτωπα. Όπως είναι το δικό μας, στην Κύπρο. Όπως είναι και η υπνώτουσσα Αθήνα με τον Μητσοτάκη, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει «τη σωστή πλευρά της ιστορίας». Είναι προφανές από τις πρώτες κινήσεις του Αμερικανού Προέδρου πως τα εδάφη που καταλαμβάνονται με πόλεμο, θα «ευλογούνται» από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα και να παραμένουν στον κατακτητή.

Ο Τραμπ δεν λέει κουβέντες του καφενείου. Λέει αυτά που προωθεί διαχρονικά η Ουάσιγκτον δίνοντας ένα προσωπικό στυλ. Όπως προσωπικό στυλ είναι η κόμμωση του. Όπως προσωπικό στυλ είναι και ο τρόπος που παρουσιάζει την εσωτερική του πολιτική.
Στο Μεσανατολικό, ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει διαφορετική στάση από το Ουκρανικό. Δεν αναζητά τον τερματισμό του πολέμου, δεν σκέφτεται όλους τους αμάχους. Δεν σκέφτεται ποσώς τους Παλαιστίνιους. Σχεδιάζει και προωθεί πολιτικές ως να μην υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί, οι Παλαιστίνιοι.

Οι πολιτικές, γεωπολιτικές και οικονομικές, θα επιβάλλονται διά πυρός και σιδήρου. Και στο πλαίσιο αυτό, όσοι δεν ακολουθούν θα είναι απέναντι. Είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χωρίς όρια και κανόνες λειτουργίας, που ανασυγκροτείται για να αντιμετωπίσει την κρίση που διανύει. Όπως παλιά. Η διαφορά πως τώρα η νέα κυβέρνηση δεν ασχολείται με τα προσχήματα.

Η Κύπρος και ο Τραμπ

Η Κύπρος τρέμει με το ενδεχόμενο ο Τραμπ στην προσπάθεια του να χρησιμοποιήσει τον Ερντογάν για την περιοχή (φτάνει το δεχθεί τούτο ο Νετανιάχου) θα του κάνει δώρα. Συνηθισμένος ο Ερντογάν σε αυτά, θα επιχειρήσει να εδραιώσει τη θέση του στη Συρία, τη Λιβύη, θα τελειώσει με το κουρδικό και στην Κύπρο. Ο έλεγχος του νησιού με ή χωρίς συμφωνία, αποτελεί διαχρονικό στόχο καθώς θεωρεί πως του προσφέρει στρατηγικό βάθος. Όπως βλέπει και το Ισραήλ την Κύπρο και την Ελλάδα, ως διέξοδος για να αποκτήσει στρατηγικό βάθος.

Η Τουρκία δεν θέλει κανένα άλλο να έχει έλεγχο του νησιού. Γι αυτό και με την ανοχή της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, προωθεί τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές του. Εκείνο που έκπαλαι προωθούσε για τη δημιουργία δυο ζωνών στο νησί, τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, έχει γίνει- φευ- σημαία για την πλειοψηφία της ελληνοκυπριακής ηγεσίας.

Οι γεωπολιτικές ηγεσίες, με δεδομένη την πολιτική Τραμπ, θα πρέπει να προβληματίσει την Αθήνα και τη Λευκωσία και θα πρέπει να δράσουν τώρα. Κυρίως όταν η κατοχική Τουρκία σπεύδει να για να καταστεί μέρος της νέας αρχιτεκτονικής άμυνας και ασφάλειας.