“Σιωπηλές κραυγές”: Μία σπαρακτική παράσταση για το πραξικόπημα του 1974

Οι λέξεις του κειμένου και ο εκπληκτικός τρόπος ερμηνείας του Σωτήρη Τσόγκα στο πρώτο μέρος της παράστασης “Σιωπηλές κραυγές”, με τίτλο “Τα παπούτσια”, αποτελούν μια καταιγίδα από “σφαίρες” αλήθειας, οι οποίες κατακλύζουν τον θεατή. Θέμα του έργου είναι η αντιμετώπιση του ανθρώπου της τρίτης ηλικίας από την κοινωνία, όπου επικρατεί ο παραλογισμός του απόκληρου.

Ένας ηθοποιός που έδωσε όλη του τη ζωή στο θέατρο, στο τέλος της καριέρας του βιώνει την απόρριψη με αδυσώπητες συμπεριφορές, αφού δεν του εμπιστεύονται καν ούτε τον ρόλο ενός σκύλου. Η αγανάκτηση για τη μη αναγνώριση και τη λησμονιά της προσφοράς συγκινεί βαθιά τον θεατή. Πουθενά δεν χωρά πια, ούτε καν στα παπούτσια του, παρότι είναι δύο νούμερα μεγαλύτερα. Ένα σημαντικό έργο που χρησιμοποιεί τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική ένταση για να αποδείξει την ανθρώπινη εμπειρία και την αναζήτηση της αυτογνωσίας και της αποδοχής.

“Σιωπηλές κραυγές” μιας γυναίκας

Στο δεύτερο μέρος, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας η Μαίρη Ραζή ως Μαρία, σύμβολο κάθε αδικαίωτης μάνας που της σκότωσαν το παιδί της. Μόνο εκείνη ξέρει τι κόπο, τι πόνο, τι συμβιβασμούς έκανε για να το μεγαλώσει, να το μορφώσει και να το παραδώσει σε μια κοινωνία που δεν σέβεται ούτε καν την ίδια του τη ζωή.

Εκπληκτικό το έργο “Μανώλη…” του Γεωργίου Νεοφύτου. Μια γυναίκα μόνη, στερημένη, χήρα, με μοναδική συντροφιά τον γάτο της, τον Μανώλη. Με αυτόν μιλά και με αυτόν φιλονικεί, αφού οι γύρω της την θεωρούν τρελή. Απομονώθηκε απ’ όλους μετά τον άδικο κι άνανδρο σκοτωμό του γιου της, μπροστά στα μάτια της, στην ίδια τους την αυλή, από τους φασίστες στο πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974.

Με τις εκπληκτικές παύσεις κι εντάσεις στη φωνή της, η Μαίρη Ραζή καταφέρνει να καθηλώνει τον θεατή, να τον κάνει ν’ ανατριχιάζει από το βάρος της αδικίας που κουβαλά στην πλάτη της. Ατιμώρητος ο συνομήλικος του γιου της, φονιάς του, την κάνει να κοκκινίζει από ντροπή για την ύπαρξή του και μόνο. Τον βλέπει να ζει, να δουλεύει, ενώ το δικό της παιδί είναι στο χώμα από το χέρι του, δίχως ποτέ να τον πειράξει.

Τέλος, κάνει πρόβα για την πολυαναμενόμενη δίκη. Πετά τα μαύρα στη σκηνή και φορά το φόρεμα, το μοναδικό δώρο του γιου της. Το μυαλό της, σε δίκαιη παράκρουση, στήνει τη δίκη με μόνο ακροατή τον “Μανώλη”. Κορύφωση της άριστης ερμηνείας της ηθοποιού. «Κύριε πρόεδρε, κύριοι δικαστές, κατάφερα να ζήσω μόνο γι’ αυτή την ημέρα. Το μόνο που απαιτώ είναι δικαιοσύνη για τον άδικο χαμό του γιου μου». Δύο θύματα – σύμβολα των αδικημένων του κόσμου μας, εσαεί επίκαιρο.

Μένουν μόνο λίγες παραστάσεις. Μην το χάσετε!

Σιωπηλές Κραυγές

Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσόγκας.
Παίζουν: Σωτήρης Τσόγκας – Μαίρη Ραζή.
Προσαρμογή κειμένου: Σωτήρης Τσόγκας.
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Σωτήρης Τσόγκας.
Σκηνικά – Κοστούμια: Μιχάλης Σδούγκος.
Μουσική: Νίκος Χαριζάνος.