Κρίση πολιτισμού η κρίση της ΕΕ κ. Ντράγκι…

Ως εκ τούτου δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα προβλεπόμενα από την οικονομική θεωρία της ευημερίας στους “πολίτες” της. Χωρίς πολιτική ένωση, δεν μπορεί να υπάρχει στην πράξη πολιτική ισότητα στην ΕΕ, κάτι που πρέπει να διορθωθεί άμεσα αφού το ανύπαρκτο Ευρωπαϊκό κράτος σήμερα, συνιστά πλέον υπαρξιακό πρόβλημα για την ΕΕ. Δεν είναι απλά θεσμικό κενό. Είναι υπαρξιακή ανάγκη ακόμα και για το ίδιο το “Ευρω-Ιερατείο” να ακούσει τους λαούς της ΕΕ που ζητούν Δημοκρατία. Αυτή, ας μην ξεχνιόμαστε, είναι συνώνυμη της καθολικής ελευθερίας, δηλ., ατομικής και κοινωνικής και πολιτικής.

Σήμερα η ατομική ελευθερία έχει εκφυλιστεί σε ιδιωτική απόλαυση, ενώ ταυτόχρονα και όχι παράδοξα στην ψηφιακή εποχή μας δεν υπάρχει ιδιωτικότητα. Τα εξηγεί αναλυτικά χρόνια τώρα ο Καθηγητής Γ. Κοντογιώργης, αλλά πού να ακούσουν οι διεθνώς ιδεοληπτικοί συνάδελφοί μας που αδιαφορούν ή αγνοούν για τα ιστορικά γεγονότα γενικά, και του Ελληνικού Κοσμοσυστήματος ειδικά. Σήμερα στη δύση είμαστε “ατελείς πολίτες” στην “εκλόγιμη μοναρχία” (καθεστώς προ-Σόλωνα) που μας κυβερνάει. Δεν υπάρχει ούτε καν αντιπροσωπευτικό σύστημα με “απλούς πολίτες”. Είμαστε καταναλωτές ή χρήστες τεχνοσυστημάτων.

Οι πολίτες ζητούν ελευθερία

Στην παραπάνω απουσία “στρατηγικής” πολιτικής ενοποίησης του “οικονομικού χώρου” της ΕΕ, η πρόσφατη απόφαση για επανεξοπλισμό της θα μπορούσε να σημαίνει κάποια αφύπνιση της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Το θέμα της ασφάλειας που προϋποθέτει καταρχήν ενιαία διπλωματία έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί από την γέννηση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων το 1957 και ανεξάρτητα του ΝΑΤΟ. Εντούτοις, από 20-1-2025 υπό την πίεση του “Τραμπισμού” και της νέας διεθνούς τάξης που η ισχύς της επιβάλλει, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες (περιλαμβανομένου και του λεγόμενου “πνευματικού κόσμου” στον οποίο ανήκω…) αποδεικνυόμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Αν είχαμε αναλάβει τις ευθύνες μας, δεν θα είχαν τολμήσει το απονενοημένο με την απαγόρευση των πολιτικών δικαιωμάτων στην Λεπέν από το Γαλλικό δικαστήριο. Πού ακούστηκε στην Ευρώπη, η λεγόμενη “Δημοκρατία” να έχει ανάγκη δικαστικές παρεμβάσεις για να αποκλείσει “φασίζοντα” πολιτικά μορφώματα; Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα “γιατί οι δημοκρατικοί πολίτες να τα ψηφίσουν;” Η δημοκρατία ξαφνικά φοβάται “λαϊκιστές” και ακροδεξιούς; Αλλού προφανώς είναι το πρόβλημα, και το κακό για τις άρχουσες ελίτ είναι ότι οι λαοί τις έχουν καταλάβει ή βαρεθεί πλέον.

Έτσι, στην τεράστια γεωπολιτική κρίση που διανύουμε, με διακύβευμα την οικονομική ισχύ, είναι ευκαιρία οι κοινωνίες της ΕΕ να οργανωθούν σε “δήμους” χρησιμοποιώντας τα ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα, παρεμβαίνοντας συστηματικά στην Πολιτική (όχι για πολιτικές), μέσω “δημοσκοπήσεων”, έτσι ώστε σε πρώτη φάση να μετακινηθούμε προς την “αντιπροσώπευση” (πολίτες-εντολείς, πολιτευτές-εντολοδόχοι άμεσα ανακλητοί) και σε δεύτερη φάση προς την δημοκρατία (Κοντογιώργης, 2006-2021).

Ο στόχος πρέπει να είναι η θέσπιση δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας. Η κοινωνική οργάνωση αλλάζει όταν οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν. Σήμερα φαίνεται στην δύση (ΕΕ και ΗΠΑ) ότι οι λαοί επιδιώκουν την συμμετοχή τους στο πολιτικό σύστημα λήψης αποφάσεων. Δηλαδή θέλουν να βγουν από την ιδιωτεία, και δείχνουν ότι θα αναλάβουν τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να μην παραμείνουν «… δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…» που έλεγε ο Βάρναλης.

Κρίσης της κοινωνίας της αγοράς

Κοντολογίς, το βαθύτερο πρόβλημα της δύσης είναι κοινωνιο-οντολογικό. Αναφέρομαι στην “κρίση του πολιτισμικού μας παραδείγματος” της λεγόμενης “α-κοινωνίας της αγοράς”, που καλλιέργησε δύο τέρατα, αφενός την τοκογλυφική πλουτοκρατία, βλ. “χρηματιστικοποίηση των οικονομιών” και τον σύγχρονο μεταμοντέρνο μηδενισμό. Τα αναλύουν σε βάθος και πράγματι μας φωτίζουν, κορυφαίοι σύγχρονοι στοχαστές όπως ο δικός μας Θεόδωρος Ζιάκας.

Ως οικονομολόγος, νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει βάσιμη οικονομική ανάλυση, ειδικά για διεθνή ολοκλήρωση όπως στην ΕΕ, χωρίς διεπιστημονική προσέγγιση. Καταρχήν, δεν υπάρχει επιστήμη (έννοιες + λογική + παρατήρηση), χωρίς φιλοσοφική θεμελίωση που νοηματοδοτεί τις έννοιες. Δεν υπαινίσσομαι φυσικά εκφυλισμούς σε “ιδεολογίες”. Κατά συνέπεια, η μεγάλη εικόνα για την κοινωνική ευημερία στην οποία στοχεύουν, έστω κατά δήλωση, οι οικονομικές πολιτικές των κυβερνώντων προϋποθέτει καταρχάς ανθρωπολογική ανάλυση.

Το δυτικό μας νεωτερικό πολιτισμικό παράδειγμα-πολιτισμός, με επιτομή τις αρχές του Διαφωτισμού (βλ. Θεός=0, Κοινότητα=0, Άτομο+Επιστήμη=+άπειρο), άντεξε ως την δεκαετία του ’70 περίπου (Μάης ’68). Τότε, με τον μοντέρνο μηδενισμό, ζήσαμε την κατάρρευση του Συλλογικού υποκειμένου με την κατάτμησή του σε άσχετα άτομα, και υποκατάστατο θέσμισης κοινωνικών σχέσεων τα “κοινωνικά συμβόλαια” πχ., συντάγματα.

Δυστυχώς, δεν φαίνεται ότι η παρακμή μας να “έπιασε πάτο” με τον σύγχρονο (από την δεκαετία του ’80) μεταμοντέρνο μηδενισμό (… διαφωτισμός + άτομο=0. Σήμερα βιώνουμε την διάλυση του Ατόμου σε στοιχειώδη σωματίδια, ψυχόρμητα και ένστικτα που απαιτούν ικανοποίηση στο παρόν που μόνο αυτό υπάρχει ως χρόνος… Αυτά εκφράστηκαν περιεκτικά από τον σπουδαίο Παναγιώτη Κονδύλη με την ρήση «η κατανάλωση έγινε αξία και οι αξίες καταναλωτικά αγαθά». Σήμερα, με την αποδομητική φιλοσοφία δεν υπάρχει διάκριση καλού-κακού, αλήθειας-ψεύδους, ταυτότητας- μη-ταυτότητας.

Ενδεικτικό αποκορύφωμα αυτής της παρακμής του μεταμοντέρνου παραδείγματος των δυτικών κοινωνιών μας είναι η αμφισβήτηση της ίδιας της επιστημονικής αλήθειας, της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια με την επιβολή της woke “πολιτικής ορθότητας”. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται το γεγονός της υποχρέωσης σε παραίτηση της Carole Hooven, καθηγήτριας εξελικτικής βιολόγου στο Harvard; Δεν μιλάω για τον γενικευμένη παράνοια ότι τα αμερικανικά πανεπιστήμια έγιναν ξαφνικά κέντρα “αντισημιτισμού” και διώκονται άπαντες οι “ομιλούντες σχετικά”. Τύφλα να έχουν οι ισλαμοφασίστες… Αυτή είναι η “δημοκρατία” μας, συνώνυμη της καθολικής ελευθερίας; Και όλα αυτά υπό την απειλή του εισοδηματικού περιορισμού αν όχι αποκλεισμού;

Η αληθινά ελληνική διέξοδος

Ο κάποτε Ελληνικός κόσμος βίωσε ευτυχία στον δημόσιο χώρο. Ευδαιμονία το έλεγαν ή α-λήθεια, ό,τι μένει δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει, επομένως “δημιουργία” = έργο για το δήμο. Οι ιδιοτελείς μπορεί να παραβλέπουν αυτήν την Ιστορία, ξεκινώντας αυθαίρετα από την αναγέννηση ή τον διαφωτισμό. Η νεολαία όμως δεν νομίζω. Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιδιώκουν την αυθυπέρβαση του εγώ τους για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, με βάση “πρότυπα” δημιουργικότητας, όχι ποσότητας αλλά ποιότητας, … των λίγων αλλά εκλεκτών αξιών, όπως η Φιλία-εκτός ή η Αριστοτελική Εντελέχεια-εντός τους.

Τα “οικονομικά μέσα” θεωρούνται αναγκαία για την χρησιμοθηρία αλλά καταφανώς όχι για να «αληθεύει ο βίος»… Αυτά είναι που “ξέχασε” η ανελλήνιστη πολιτεία να διδάξει στα σχολειά μας. Οι νέοι όμως τα ψάχνουν και τα βρίσκουν, γι’ αυτό απαιτούν την αλλαγή του πολιτικού συστήματος προς την δημοκρατία, για να ανακάμψει ο παρηκμασμένος πολιτισμός – οργανισμός μας. Δεν αντέχεται πλέον αυτός ο μεταμοντέρνος τρόπος του βίου (πολιτισμός), της επιφάνειας, της “δήθεν συμπεριφοράς”, της ιδιωτείας…

Γι’ αυτό, επειδή είναι υπαρξιακή ανάγκη η “κοινωνική επαλήθευση της γνώσης” (ως κριτήριο κριτικής σκέψης), θα αλλάξει οπωσδήποτε αυτό το παράδειγμα της “κοινωνίας της αγοράς”, του όλα αγοράζονται και πωλούνται… (βλ. χρηματιστικοποίηση). Οι νέοι πάλι θα πρωτοστατήσουν και είναι ευθύνη μας να τους στηρίξουμε στην αναζήτηση του “πραγματικού” που ποθούν και όχι του φαντασιώδους που διαφημίζεται. Ζούμε συγκλονιστική μεταβατική περίοδο.