Πώς έληξε ο “πόλεμος των πουλερικών” μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης το 1963

Από το 1960, οι Αμερικανοί πτηνοτρόφοι υιοθετούν βιομηχανικές μεθόδους εκτροφής και παραγωγής πουλερικών, μετατρέποντας το τελικό προϊόν κρέατος και διάφορα συναφή παραπροϊόντα σε μαζικής παραγωγής εμπόρευμα, με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος.

Οι συνεχείς και οργανωμένες διαμαρτυρίες των Γάλλων και των Γερμανών πτηνοτρόφων που ακολουθούν ακόμα παραδοσιακές μεθόδους εκτροφής και προσπαθούν να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη για τον κίνδυνο της πλημμυρίδας των αμερικανικών πουλερικών που ήδη κατακλύζουν την Ευρώπη, υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις των χωρών τους να επιβάλλουν υψηλούς δασμούς στα εισαγόμενα από τις ΗΠΑ προϊόντα πτηνοτροφίας.

Τον γαλλο-γερμανικό άξονα ακολουθούν και τα υπόλοιπα μέλη της τότε Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, δηλαδή το Βέλγιο, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία, επιβάλλοντας πρόσθετο σταθερό δασμό της τάξης των ¢13,43 ανά λίβρα (δηλαδή 0,1343 δολάρια ανά 453,6 γραμμάρια), ελπίζοντας στην ενίσχυση των Ευρωπαίων πτηνοτρόφων και προσδοκώντας την ανάπτυξη μεγάλων μονάδων παραγωγής. Οι εισαγωγές πουλερικών από τις ΗΠΑ μειώνονται κατακόρυφα κατά 66%, με την ζημία για τους Ευρωπαίους να ανέρχεται σε μόλις $19 εκατομμύρια, αλλά για τους Αμερικανούς φθάνει σε $46 εκατομμύρια.

Οι αντιδράσεις των Αμερικανών πτηνοτρόφων της ανατολικής κυρίως ακτής, εξωθούν την αμερικανική κυβέρνηση σε αναζήτηση συναινετικής λύσης, με πρώτη κίνηση την υποβολή αιτήματος προς την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, με θέμα την τροποποίηση της δασμολογικής πολιτικής, σε μία περίοδο που οι ΗΠΑ ανησυχούν για την πιθανή κλιμάκωση του εμπορικού πολέμου, κυρίως λόγω του ότι το ισοζύγιο διεθνών πληρωμών της χώρας πάσχει από σοβαρά προβλήματα και ελλείμματα.

Οι Ευρωπαίοι απαντούν προτείνοντας μία μείωση της τάξης του 10% στους νέους δασμούς, πρόταση που απορρίπτεται από τους Αμερικανούς ως εντελώς ανεπαρκής, ενώ ταυτόχρονα απειλούν με την επιβολή δασμών συνολικού ύψους $46 εκατομμυρίων για την κάλυψη των ζημιών τους, προκαλώντας όμως την οργισμένη αντίδραση Γάλλων και Γερμανών.

Ο “πόλεμος των πουλερικών”

Τελικά το φθινόπωρο του 1963 οι ΗΠΑ συμφωνούν στην αποδοχή μίας επιτροπής διαιτησίας ειδικών εμπειρογνωμόνων υπό την αιγίδα της επιτροπής Γενικής Συμφωνίας Εμπορίου και Δασμών (General Agreement on Tariffs and Trade), που κοστολογεί την ζημία των Αμερικανών παραγωγών στο ύψος των $26 εκατομμυρίων (στην πραγματικότητα είναι τουλάχιστον διπλάσια).

Όμως η νέα κυβέρνηση Johnson απορρίπτει την συναινετική λύση και απαντά με αντίποινα ύψους σε πρώτη φάση $26 εκατομμυρίων, που πλήττουν τα γαλλικά οινικά προϊόντα και τα αντίστοιχα τυροκομικά που εισάγονται τότε μαζικά στις ΗΠΑ, το βιομηχανοποιημένο ολλανδικό άμυλο, όπως και τα επαγγελματικά οχήματα της Volkswagen.

Τελικά οι δύο πλευρές καταλήγουν σε ανακωχή για να αποφύγουν τα χειρότερα, διεκδικώντας και οι δύο τα τρόπαια της νίκης στον κωμικοτραγικό πόλεμο των πουλερικών, με τους Αμερικανούς να ισχυρίζονται πως τα αντίποινα έχουν φέρει αποτέλεσμα και τους Ευρωπαίους να προβάλλουν το γεγονός ότι οι ζημίες περιορίζονται δραστικά χάρη στην αποφασιστικότητα τους.