Υπόθεση Τριαντόπουλου: Η καταδολίευση μιας δημοκρατικής ιδέας

Σε μεταβατικό στάδιο η πρότασή μου προέκρινε την παραίτηση της Βουλής από τη δικαστική της αρμοδιότητα που παραβιάζει καταφανώς τις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος – τη νομική ισότητα όλων των πολιτών ενώπιον της Δικαιοσύνης και τη διάκριση των εξουσιών – και τη διαβίβαση της δικογραφίας κατ’ ευθείαν στη δικαστική αρχή, προκειμένου να ασχοληθεί με την όποια παραβατικότητα των φορέων της πολιτικής.

Πρότεινα δηλαδή όταν ο φάκελος του ανακριτή έφθανε στη Βουλή να παραπέμπεται κατ’ ευθείαν στο αρμόδιο δικαστήριο για την εκδίκαση της υπόθεσης. Κάποιοι υποκρινόμενοι ότι υπεραμύνονται του Συντάγματος της εκλόγιμης μοναρχίας παρακάμπτουν το γεγονός ότι η κομματοκρατία παραβιάζει συλλήβδην όλες στις διατάξεις του.

Από τότε πέρασαν πολλές δεκαετίες, επανέφερα πολλές φορές τη πρόταση δημοσίως, ουδείς όμως εκ των πολιτικών ή των συνταγματολόγων την υιοθέτησε. Και κανείς δεν την εισηγήθηκε κατά τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις του Συντάγματος. Μάλιστα όσο η διαφθορά και η διαπλοκή γιγαντώνονταν στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, τόσο οι παρακοιμώμενοι της εξουσίας συνταγματολόγοι συνέδραμαν την πολιτική τάξη να θωρακίσει έτι περαιτέρω την ασυλία της.

Πριν από όχι πολύ χρόνο γνωστός “επικαρπωτής” ιδεών, έντρομος ενώπιον της παλλαϊκής αντίδρασης του κοινωνικού σώματος στην προκλητική ιδιοποίηση του δημοσίου χώρου, έσπευσε να οικειοποιηθεί [ως δική του] την εν λόγω πρόταση, προκειμένου να προσφέρει υπηρεσία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη – και στο καθεστώς – με σκοπό την εκτόνωση της κοινωνικής αγανάκτησης που προκάλεσε το δυστύχημα των Τεμπών.

Η παρέμβασή του συνέβη λίγο μετά την επαναπροβολή στο διαδίκτυο από φίλους δύο τηλεοπτικών εκπομπών – της πρώιμης εποχής των μνημονίων/της πτώχευσης – στις οποίες επανάφερα το όλο ζήτημα, προσθέτοντας και την δυνατότητα της αναστολής του άρθρου 86 του Συντάγματος, λόγω των εκτάκτων συνθηκών που διήρχετο η χώρα. Η μία έγινε παρουσία του υπουργού Άδωνη Γεωργιάδη, η άλλη παρουσία του πρώην προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου.

Η πρόταση για απ’ ευθείας παραπομπή

Η κυβέρνηση ευθύς αμέσως έσπευσε να εναγκαλισθεί την “ιδέα” του “εν τέλει” και να παρακάμψει τη Βουλή – συγκεκριμένα την ευαγγελική αρχή της μη υπαγωγής του πολιτικού προσωπικού στη Δικαιοσύνη που αρμόζει στην εκλόγιμη μοναρχία – στο όνομα της διάκρισης των εξουσιών (sic).

Το ερώτημα, ωστόσο, που εγείρεται ευθύς αμέσως είναι: Αφού δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο προτάσεων και η κυβέρνηση υιοθέτησε στην πράξη την ιδέα μου, ποιος ο λόγος να το συζητάμε; Η διαφορά είναι θεμελιώδης. Η πρότασή μου εγγράφεται στην προοπτική της μεταβολής του πολιτικού καθεστώτος. Δεν προσφέρεται σε πολιτικά παίγνια. Όπως έχω υποδείξει, η παραβατική συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού πρέπει να παραπέμπεται ευθέως στην τακτική Δικαιοσύνη και όχι σε ειδικό δικαστήριο.

Ποιος αγνοεί ότι τα μέλη των ανώτατων δικαστικών αρχών διαθέτουν την καταρχήν ασθενέστερη έξωθεν καλή μαρτυρία, όπως ομολογούν πλείστες όσες αποφάσεις τους; Το είδαμε αυτό στην περίπτωση του υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου που απηλλάγη  μετ’ επαίνων επειδή ήταν “καλό παιδί”, μολονότι κατηγορούμενος για καταδολίευση του δημοσίου συμφέροντος.

Επιπλέον η πρόταση του δολιχοδρομιστή της εξουσίας εστίαζε στην εφάπαξ εφαρμογή της στην περίπτωση “Τριαντόπουλου”, όχι στη γενίκευσή της. Η πρότασή μου για την παραβατική συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού, συνοδεύεται επίσης από μια άλλη που προνοεί για τον έλεγχο των πολιτικών που ακολουθεί η κυβέρνηση (ή η αντιπολίτευση) η οποία δύναται να κριθεί βλαπτική στο δημόσιο συμφέρον ή καταφανώς αντίθετη προς την κοινωνική βούληση. Η οποία οφείλει να κρίνεται σε πρώτο βαθμό από ειδικό σώμα “ενόρκων”.

Στον αντίποδα, η πρόταση του “εν τέλει” απέβλεπε, στην παραχάραξη της ιδέας με την οικειοποίησή της (sic), και με πρόσημο την συγκυρία στη διάσωση της Νέας Δημοκρατίας – και εμμέσως του συνόλου της κομματοκρατίας – από το διασυρμό που θα προκαλούσε αναπόφευκτα το “μπάχαλο” της “ανακριτικής” κλπ.

Η πρότασή του, επομένως, αποτελεί τακτικό πολιτικό ελιγμό που αποβλέπει, όχι στην αποκατάσταση, αλλά στη διάσωση του εκφυλισμένου χαρακτήρα του πολιτικού καθεστώτος. Ως τακτική κίνηση αναμένεται να εξοφληθεί εφάπαξ με την εκπλήρωση του σκοπού της στην παρούσα συγκυρία.

Εν κατακλείδι, η επιλογή από την κυβέρνηση της παράκαμψης στης “ανακριτικής” της Βουλής όπως και η επιμονή της αντιπολίτευσης να την “αξιοποιήσει” πολιτικά δεν αποτάσσεται το διακύβευμα: Την διατήρηση της πολιτικής τάξης, με λουδοβίκειους όρους, υπεράνω του νόμου και την κατά σύστημα ιδιοποίηση του δημόσιου αγαθού, εν ολίγοις την χειραγώγηση της κοινωνίας. Εξού η εφαρμογή της εστιάζει στην συγκεκριμένη περίπτωση, όχι με σκοπό την καθιέρωσή της ως γενικού και απαράβατου κανόνα στην πολιτική ζωή της χώρας.