Η Ανάσταση που περιμένουμε και δεν έρχεται…

Το Σάββατο θα μπορούσε να ήταν η αγαπημένη μου ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, σε όλο το λειτουργικό ημερολόγιο. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, το “αγαπημένη” είναι λάθος λέξη. Δεν είναι ότι μου αρέσει αυτή η μέρα, όσο ότι την καταλαβαίνω. Είναι αναγνωρίσιμη, οικεία, βιωμένη. Και… πολλά υποσχόμενη ως προς την επόμενη. Την Κυριακή που αρχίζει με την Ανάσταση.

Αυτή η ημέρα, το Σάββατο που δεν μπορεί να ξέρει αν θα υπάρξει ποτέ Κυριακή, είναι η μέρα μέσα στην οποία ζούμε, όλοι μας, σήμερα και κάθε μέρα για όλη μας τη ζωή. Αυτό είναι το μόνο που μας δίνεται να γνωρίζουμε. Η Κυριακή του Πάσχα; Αυτή είναι αύριο, η μέρα μετά το Σάββατο. Ενδεχομένως και να μην φτάσουμε εκεί εγκαίρως. Μπορούμε να πιστεύουμε στην Κυριακή του Πάσχα, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά. Δεν μπορούμε να ξέρουμε μέχρι να βγούμε εκτός χρόνου. Εδώ, μέσα στον χρόνο, υπάρχει μόνο αυτή η ημέρα, το Σάββατο της άγνοιας.

Κάποια πράγματα που μπορούμε να ξέρουμε για το Σάββατο είναι ότι ο Ιησούς είναι νεκρός — ξεκινάμε από αυτό — και θαμμένος. Είπε πως, ο κόσμος είναι ανάποδα και χρειάζεται μια επανάσταση για να γυρίσει όρθιος, κι έτσι τον σταύρωσαν, επειδή διατάραξε την τάξη. Ήρθε και είπε πως η αγάπη είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη, κι έτσι η δύναμη τον σκότωσε.

«Και (τώρα) είναι Σάββατο, και ο Ιησούς είναι νεκρός, και όλοι θα πεθάνουμε, και όλα όσα σας είπα για εκείνον αποδεικνύονται μάταια, και όλα όσα στηρίχτηκα στη ζωή μου αποδεικνύονται μάταια. Η πίστη μας είναι μάταιη και είμαστε ακόμα αβοήθητοι στις αμαρτίες μας. Ο Ιησούς είναι νεκρός, και εμείς είμαστε οι πλέον αξιολύπητοι απ’ όλους».

Αυτή η τελευταία παράγραφος είναι παράφραση του Αποστόλου Παύλου. Αυτό που λέει, συγκεκριμένα, είναι: «εάν…» Αυτό που γράφει στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου είναι: «Εάν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε· και εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε το κήρυγμά μας είναι μάταιο και μάταιη είναι η πίστη σας. Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη και είστε ακόμη στις αμαρτίες σας. Τότε και όσοι πέθαναν εν Χριστώ χάθηκαν. Εάν σε τούτη τη ζωή μόνο ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε οι πιο αξιολύπητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Αλλά στην πραγματικότητα ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών…».

Αλλά αυτή είναι γλώσσα της Κυριακής, και βεβαιότητα της Κυριακής, και δεν έχει και πολύ νόημα το Σάββατο. Το Σάββατο, μπορούμε να ελπίζουμε ότι είναι αλήθεια, μπορεί ακόμη και να προσπαθήσουμε να πιστέψουμε πως είναι αλήθεια, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε “στην πραγματικότητα” ούτε με τον έναν, ούτε με τον άλλον τρόπο. Όχι τώρα. Όχι το Σάββατο.

H εξουσία πάντα νικά…

Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φαίνεται και πολύ πιθανό, γιατί (αυτό) το Σάββατο, είναι το μόνο που έχουμε γνωρίσει ποτέ. Χθες ήταν το ίδιο Σάββατο, και προχθές επίσης, και την προηγούμενη μέρα, και την άλλη προηγούμενη μέρα. Γιατί να περιμένουμε ότι το αύριο θα είναι διαφορετικό;

Σοβαρά τώρα, κοιτώντας γύρω μας. Φαίνεται να κληρονομούν οι πράοι τη γη; Φαίνεται να χορταίνουν εκείνοι που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη; Φαίνεται να λαμβάνουν έλεος οι ελεήμονες; Ο Ιησούς ήταν πράος, και ελεήμων, και διψασμένος για δικαιοσύνη και είδαμε πού οδηγήθηκε. Τον σκότωσαν. Η εξουσία νίκησε…

«Αν θέλεις μια εικόνα για το μέλλον», έγραψε ο Τζορτζ Όργουελ, «φαντάσου μια μπότα να συνθλίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα». «Αλλά στην πραγματικότητα», λέει ο Παύλος, όλα αλλάζουν την Κυριακή. Όταν έρθει η Κυριακή, η εξουσία χάνει. Όταν έρθει η Κυριακή, η αγάπη νικά, οι πράοι θα κληρονομήσουν, οι ελεήμονες θα ελεηθούν, και κανείς δεν θα πεινάσει ποτέ ξανά για δικαιοσύνη. Όταν έρθει η Κυριακή, όλα αλλάζουν. Αν ποτέ έρθει η Κυριακή…

Κι έτσι, γι’ αυτό ελπίζουμε για την Κυριακή, και γι’ αυτό ζούμε με την ελπίδα της Κυριακής. Παρόλο που δεν μπορούμε να ξέρουμε σίγουρα αν η Κυριακή θα έρθει ποτέ, και ακόμη κι αν το Σάββατο είναι το μόνο που μας προσφέρεται να δούμε.

Τι βάση έχουμε για να πιστεύουμε ή έστω να ελπίζουμε, ότι υπάρχει κάποια καμπύλη που να οδηγεί τον κόσμο προς τη δικαιοσύνη; Και αν υπήρχε, δεν θα έπρεπε αυτό να μας τρομάζει όλους; Και δεν έχουμε, κρίνοντας από τον κόσμο γύρω μας – ακόμη λιγότερους λόγους να πιστεύουμε ή έστω να ελπίζουμε πως υπάρχει κάποια καμπύλη που να οδηγεί προς το έλεος; Σοβαρά τώρα;