Η παιδική χαρά είναι… Αριστερά

Όπου να ‘ναι έρχονται και αυτά. Οι φάκελοι διακινούνται ήδη. Η κυβέρνηση είναι ακόμα ζωντανή, γιατί κρατιέται από την έλλειψη εναλλακτικής ηγεσίας. Εάν βρισκόταν ένας ή μία αρχηγός –οποιουδήποτε κόμματος– που θα είχε τις προδιαγραφές να γίνει πρωθυπουργός, η ΝΔ θα είχε ήδη καταρρεύσει. Συνεπώς, την ευθύνη για ό,τι συμβεί την επόμενη μέρα δεν την έχει η κυβέρνηση. Αυτή έπαιξε όπως έπαιξε και συνεχίζει να παίζει όπως παίζει. Όποιος θέλει την ψηφίζει.

Την ευθύνη που δεν υπάρχει μία άλλη πρόταση την έχουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μια ολόκληρη χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο, γιατί δεν υπάρχει μια άλλη παράταξη, ένα άλλο κόμμα να κυβερνήσει. Ο καθένας τρέχει το μαγαζάκι του. Με τους δικούς του. Για την πάρτη του!

Εάν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν ανατρέψει τον φυσικό αρχηγό τους, σήμερα θα ξέραμε τον επόμενο πρωθυπουργό. Εάν δεν τον υπονόμευαν κάθε μέρα, όλοι αυτοί τους οποίους ανέδειξε. Εάν δεν έπαιζαν το παιχνίδι του συστήματος που ελέγχει την εξουσία, με αντάλλαγμα λίγα λεπτά δημοσιότητας. Εάν δεν προσφέρονταν απλόχερα ως περιεχόμενο στην ατζέντα του αντιπάλου. Από μέσα έπεσε το κάστρο.

Εάν το ΠΑΣΟΚ είχε έναν κανονικό αρχηγό, επίσης θα γνωρίζαμε τον επόμενο πρωθυπουργό. Εάν δεν εμφανίζονταν ουρανοκατέβατοι υποψήφιοι για να αλλοιώσουν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Εάν δεν γίνονταν περίεργες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που βολεύουν μόνο τη ΝΔ. Εάν ο παρακομματικός μηχανισμός δεν είχε πλαστογραφήσει την αληθινή βούληση των μελών. Εάν όλα αυτά ήταν γνωστά, εάν γίνονταν σήμερα εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού, το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως διαφορετικό.

Αριστερά soft και light

Εάν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας και του ΠΑΣΟΚ ο Γερουλάνος, σήμερα όλα θα ήταν αλλιώς. Αντ΄ αυτών, έγιναν αρχηγοί άλλοι. Στον ΣΥΡΙΖΑ, στο Κίνημα Δημοκρατίας, στο Μέρα 25, στη ΛΑΕ, στη Νέα Αριστερά και στη διαχρονική εσωκομματική αντιπολίτευση όλων, την “Ομπρέλα”! Χώρια το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς, αντί για την αντιπολίτευση της πλάκας, ο κόσμος προτιμάει τη Ζωή. Αυτή είναι η μόνη που ξεχωρίζει, η μόνη που δεν έχει καμία ευθύνη. Μαγκιά της. Soft Αριστερά εξ ορισμού δεν υπάρχει. Και ΠΑΣΟΚ και light δεν γίνεται!

Πως να κερδίσει η προοδευτική παράταξη την εξουσία με τόση κρυμμένη φιλοδοξία; Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. «Το λούμπεν προλεταριάτο, αυτό το παθητικό προϊόν σαπίλας των πιο χαμηλών στρωμάτων της παλιάς κοινωνίας, παρασέρνεται εδώ κι εκεί στο κίνημα από την προλεταριακή επανάσταση, όμως απ’ τις συνθήκες της ζωής του είναι πάντα πρόθυμο να πουληθεί για αντιδραστικές ενέργειες», έλεγε ο Μαρξ. Χωρίς να λαμβάνονται σε αυτή την εξίσωση υπόψη το ΚΚΕ, ο “Κόσμος”, οι Οικολόγοι Πράσινοι, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΜΛ-ΚΚΕ, το ΚΚΕ-ΜΛ, η ΟΚΔΕ και η ΟΑΚΚΕ, που έχουν τη δική τους διακριτή κοσμοθεωρία. Ο προοδευτικός χώρος φυλλοροεί.

Η δημιουργία Λαϊκού Μετώπου, όπως στη Γαλλία, μοιάζει αδύνατη. Τα κόμματα της προοδευτικής παράταξης, όπως είναι σήμερα, δεν έχουν τις προσωπικότητες να εκφράσουν το μεγάλο και το σημαντικό. Το ιστορικό πλεονέκτημά τους χάθηκε. Όπως έκαψαν, με ευθύνη τους, και την απλή αναλογική. Ούτε διαθέτουν την κατάρτιση να διαμορφώσουν την ατζέντα. Περιορίζονται στο μικρό και το ασήμαντο. Παίζουν στην έδρα του αντιπάλου.

Όλα τα κόμματα της προοδευτικής παράταξης μαζί ετοιμάζονται να χαρίσουν στον Κυριάκο για τρίτη φορά την εξουσία. Το ξέρουν ότι πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή. Γι’ αυτό και δεν τολμούν να ζητήσουν εκλογές. Ποιο αρνί ζητάει να έρθει το Πάσχα; Οι επόμενες εκλογές θα είναι πρόωρες και δεν θα αργήσουν. Αυτή τη φορά δεν θα προκηρυχθούν για την αντιμετώπιση ενός εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας, όπως είθισται. Για πρώτη φορά, οι εθνικές εκλογές θα προκηρυχθούν από τον πρωθυπουργό με κριτήριο τη διάλυση της αντιπολίτευσης. Το διακύβευμα είναι ήδη γνωστό: “Μητσοτάκης ή χάος;” Η αντιπολίτευση το καθιστά αυτονόητο. Η παιδική χαρά είναι Αριστερά.