Όταν το πεζοδρόμιο γίνεται δρόμος!
04/05/2025
Υπήρχε μια εποχή που το πεζοδρόμιο ήταν άσυλο για τον πεζό. Μια λωρίδα γης, λίγων μέτρων, που έφευγες από τη βουή του δρόμου και περπατούσες αργά, ήρεμα, με το παιδί σου από το χέρι ή το κινητό στο αυτί. Σήμερα όμως, σε πολλές περιοχές της Αθήνας και όχι μόνο, αυτό το άσυλο έχει καταληφθεί από έναν νέο, ταχύ και συχνά ανεξέλεγκτο χρήστη: τον ντελιβερά στο μηχανάκι.
Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι καθημερινότητα. Μηχανάκια που ανεβαίνουν με φόρα στο πεζοδρόμιο, που ξεπροβάλλουν πίσω από κάδους και δέντρα, που περνούν ξυστά από ανθρώπους, μανάδες με καρότσια, ηλικιωμένους με μπαστούνι, ακόμα και παιδιά που πάνε σχολείο. Δεν κορνάρουν, δεν φρενάρουν – κάνουν σλάλομ ανάμεσα σε ανθρώπους. Αν σε χτυπήσουν; Δεν ξέρεις αν θα σε αφήσουν πίσω και θα συνεχίσουν την παραγγελία. Αν τους διαμαρτυρηθείς; Σπάνια θα σταματήσουν. Κι αν σταματήσουν, σπανιότερα θα ζητήσουν συγγνώμη. Και το πιο τραγικό; Δεν ανοίγει μύτη.
Δεν υπάρχει αστυνόμευση. Δεν υπάρχει έλεγχος, πρόστιμο. Δεν ενδιαφέρεται κανείς! Οι παραγγελίες είναι πολλές, ο χρόνος πιέζει, οι δρόμοι μπλοκαρισμένοι και ο ντελιβεράς επιλέγει το πεζοδρόμιο ως λύση ανάγκης – και κανείς δεν του λέει “όχι”. Αλλά το “όποιον πάρει ο χάρος” δεν μπορεί να είναι αποδεκτή συνθήκη για ένα κοινωνικό κράτος. Δεν γίνεται να αποδεχόμαστε ότι για να έρθει ο καφές μας ζεστός, θα πρέπει να παραχωρήσουμε και τα πεζοδρόμια στα μηχανάκια και κάποιον ίσως τον πάρουν σηκωτό.
Τι πρέπει να γίνει
1. Άμεση εφαρμογή προστίμων από την Τροχαία για κυκλοφορία μηχανής σε πεζοδρόμιο. Να μη χαρίζεται σε κανέναν.
2. Διακριτή ευθύνη των εργοδοτών: Οι πλατφόρμες και τα καταστήματα πρέπει να εκπαιδεύουν και να εποπτεύουν τους διανομείς τους. Αν δεν το κάνουν, συνυπεύθυνοι.
3. Δημιουργία “ζωνών παραλαβής”: Καθώς πολλές πολυκατοικίες δεν έχουν αριθμό ή κουδούνι, χρειάζεται οργάνωση στον δημόσιο χώρο, με σταντ ή μικρά σημεία παράδοσης έξω από πολυσύχναστα σημεία.
4. Καμπάνια ευαισθητοποίησης από τον Δήμο και τα ΜΜΕ: Μπορούμε να ανεχτούμε την καθυστέρηση στην παραγγελία. Όχι το να κινδυνεύει η ζωή μας.
5. Τεχνολογική παρακολούθηση της συμπεριφοράς: Όπως παρακολουθείται ο χρόνος παράδοσης, να αξιολογείται και η τήρηση κανόνων κυκλοφορίας.
Αγαπάμε τους ντελιβεράδες. Είναι σκληρά εργαζόμενοι, πολλοί σε άδικες συνθήκες, και αποτελούν πλέον κρίσιμο γρανάζι της καθημερινότητάς μας. Αλλά το δίκιο τους δεν τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν με τα δικαιώματα και τη ζωή των άλλων. Δεν φταίνε πάντα αυτοί – αλλά το σύστημα που τους έχει αφήσει ασύδοτους.
Γιατί το πεζοδρόμιο δεν είναι πίστα. Είναι καταφύγιο.
