Η Ουκρανία, ο Τραμπ και οι Ευρωπαίοι κομπάρσοι…

Όπως είπε και ο Τραμπ για τον πόλεμο στην Ουκρανία «χωρίς εμένα και τον Πούτιν δεν γίνεται τίποτα». Δεν είναι αλαζονεία. Είναι η πραγματικότητα, που δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν οι Ευρωπαίοι, αλλά υποχρεώθηκαν να το κάνουν. Πρώτο βήμα είναι ότι ο Ζελένσκι πήγε στην Κωνσταντινούπολη, με την ουρά στα σκέλια, ενώ “απαιτούσε” να πάει και ο Πούτιν. Συμφωνίες για διαδικαστικά και θέματα ουσίας είναι προφανές ότι έχουν ήδη γίνει μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Το αποκαλύπτουν λόγια του Τραμπ, αν διαβαστούν χωρίς παρωπίδες.

Οι τρεις κομπάρσοι θέλουν να ανασυγκροτηθεί ο υπό κατάρρευση ουκρανικός στρατός και να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι δεν είναι φιλοπόλεμη η Δύση, αλλά οι Ρώσοι. Η απάντηση, χοντροκομμένη, ήρθε από τον Μεντβέντεφ, πρώην πρόεδρο της Ρωσίας, σε ρόλο άξεστου Ρώσου χωριάτη, που σύστησε στους Δυτικούς «να βάλουν στον πισινό τους τις προτάσεις τους». Όπου και να τις βάλουν οι ευρωπαϊκές ελίτ τις προτάσεις τους, από πουθενά δεν βγαίνει το συμπέρασμα, έστω έμμεσα, ότι έχουν ελπίδες να κερδίσουν αυτή την παρτίδα, ούτε στο στρατηγικό, ούτε στο τακτικό επίπεδο, ούτε καν στο παιχνίδι των εντυπώσεων, δηλαδή στην Κοινή Γνώμη των χωρών τους. Σ’ αυτό το αποφασιστικό πεδίο έχουν ήδη υποστεί σοβαρές ήττες π.χ. Ρουμανία, Ιταλία.

Η Ρωσία δεν απομονώθηκε, αντιθέτως, κερδίζει, χωρίς όπως φαίνεται να επιδιώκει την συντριπτική ήττα των Ουκρανών. Θέλει να γίνουν αποδεκτοί οι όροι που θα κατοχυρώνουν την ασφάλειά της. Θέλει επίσης να αποδυναμώσει την προπαγάνδα της Δύσης, ότι η Ρωσία είναι ακόρεστος κατακτητής, που μετά το Κίεβο θα απειλήσει το Παρίσι και το Βερολίνο και εν μέρει τουλάχιστον το έχει πετύχει, όπως υποδεικνύουν τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία και στην Ρουμανία και οι αντιδράσεις στη Γερμανία με το AfD, αλλά και ο φόβος ενώπιον της Λεπέν στην Γαλλία.

Το “κόμμα του πολέμου”

Η κρίσιμη, αποφασιστική μάχη, που δίνει το “κόμμα του πολέμου” εντός των ΗΠΑ και στην Ευρώπη, εναντίον του “φιλορώσου Τραμπ” συνεχίζεται με κάθε τρόπο, αλλά χωρίς ορατές πιθανότητες επιτυχίας. Ο Τραμπ, με την συμφωνία για τα ορυκτά της Ουκρανίας και τα 4 τρισ. της συμφωνίας με τους Σαουδάραβες, αποδεικνύει στους Αμερικάνους ότι η πολιτική του φέρνει κέρδη. Με την Ρωσία να μην είναι αντίπαλος, αλλά μάλλον φίλη με τις ΗΠΑ, Αμερικάνοι και Ρώσοι κερδίζουν. Οι Ευρωπαίοι (Γάλλοι, Γερμανοί και Άγγλοι) μοιράζονται τις πίπες του πολέμου σε πλήρη ευφορία.

Τελικά η μόνη σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι αυτή που βλέπει ψυχρά την πραγματικότητα. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, πολύ πριν από την έναρξη του πολέμου, έχουν προκαλέσει –ή μάλλον, πιο σωστά, έχουν επιταχύνει– βαθιές αναστατώσεις, μεταβολές και αποδοκιμασίες της πολιτικής που εφάρμοσαν. Με ορατό αποτέλεσμα να δημιουργείται και να βαθαίνει ταχέως το χάσμα αυτών των ευρω-ελίτ με τον κόσμο, που αργά, αλλά σταθερά, διευρύνεται και σταθεροποιείται.

Σαν παρένθεση: Αυτό, κανονικά, θα ήταν αρνητικό για την Ελλάδα και την κατευναστική πολιτική Μητσοτάκη. Μόνο που η θέση και ακεραιότητα της χώρας δεν εξαρτώνται από τη θέληση των κυβερνήσεων αλλά, ως γνωστόν, και κατά σειρά προτεραιότητας, εξαρτώνται από τον ξένο παράγοντα και τους εσωτερικούς οικονομικά (άρα και πολιτικά) ισχυρούς παίκτες, όπως επιβεβαιώνουν απροσδόκητα συνοικέσια των έσχατων ημερών.

Συμπερασματικά, με την διαφαινόμενη ήττα στην Ουκρανία φάνηκε ότι η απόλυτη νίκη επί των κομμουνιστών (και ευρωκομμουνιστών) στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) κατέληξε σε ρήγμα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, αναμενόμενη τιμωρία των ελίτ για την αλαζονεία τους και την συνεπαγόμενη τυφλότητά τους. Οι ελίτ απομονώθηκαν στα “ρετιρέ”. Κυριολεκτικά: Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Με άλλα λόγια οι κυρίαρχες ελίτ μόνες τους, με τα χεράκια τους, σκάβουν μεθοδικά τον λάκκο τους.