ΕΛΙΣΜΕ: Κάλεσμα για τη διεθνή αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας

Ο ελληνισμός κυριαρχούσε στα υψηλής γεωπολιτικής αξίας βόρεια παράλια της Μ. Ασίας τουλάχιστον από το 800 π.Χ. με αδιάκοπη παρουσία του. Κατά την Οθωμανική κυριαρχία σημαντικό μέρος των Ελλήνων εξισλαμίζεται και αποτελεί σήμερα την μεγάλη κοινότητα των κρυπτοχριστιανών. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες χριστιανοί του Πόντου έφθαναν τις 700.000

Οι Νεότουρκοι (από το 1908) απεφάσισαν ότι το «εθνικό τουρκικό κράτος» όφειλε να εκδιώξει τους μη Μουσουλμάνους και να καταστρέψει την ιστορική και πολιτισμική συνέχεια των Ελλήνων στην Ανατολή. Η γενοκτονία σχεδιάσθηκε από το τουρκικό κράτος και υλοποιήθηκε από το 1913 έως το 1923. Στο διάστημα αυτό οργανώνονται πογκρόμ, σφαγές και «τάγματα εργασίας», με χιλιάδες άρρενες Έλληνες άνω των 15 ετών σε πορείες «θανάτου» με σκληρή εργασία δίχως τροφή, νερό και εφόδια. Τα «τάγματα εργασίας», οι συστηματικές πυρπολήσεις χωριών, οι εκτελέσεις, διωγμοί, καταστροφές, βιασμοί και απαγχονισμοί έως το 1917 ξεσήκωσαν αντάρτικο στον Πόντο, ως απεγνωσμένη αντίδραση και ύστατη προσπάθεια αυτοάμυνας.

Στις 19 Μαϊου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ καταφθάνει στην Σαμψούντα, συσπειρώνει τους Τούρκους ατάκτους και ισχυροποιείται τόσο από τους Μπολσεβίκους όσο και από τους πρώην συμμάχους μας του Α’ΠΠ. Από το τέλος του 1921 έως τον Μάϊο του 1922 υλοποιείται το δεύτερο μεγάλο κύμα σφαγών, λεηλασιών και καταστροφών στον Πόντο. Οι ξένοι γνώριζαν και σιωπούσαν. Ειδικότερα οι Γερμανοί ανέλαβαν και ρόλο συμβούλου της Τουρκίας. Οι εναπομείναντες Έλληνες χριστιανοί έρχονται στην Ελλάδα βάσει του Συμφώνου περί ανταλλαγής πληθυσμών από το 1923 και συνέβαλαν καθοριστικά στην ανόρθωση του ελληνικού κράτους, ενώ μετείχαν και μετέχουν στο σύνολο των εθνικών αγώνων.

Η εθνική μνήμη είναι σημαντική, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητος απαιτεί την αναγνώρισή του τόσο από την σιωπηρή, μέχρι στιγμής, διεθνή κοινότητα όσο και από την Τουρκία. Το φετινό σχετικό μήνυμα του Πρωθυπουργού της χώρας, στο οποίο δεν κατονομάζεται η Τουρκία ως δράστης, αλλά και δεν διατυπώνεται σαφώς η εθνική σταθερή βούληση διεθνούς αναγνωρίσεως της γενοκτονίας, προκαλούν προβληματισμό αλλά και συγκριτική διάθεση με το προ πολλού αντίστοιχο επιτυχές εγχείρημα των Αρμενίων.

Η αλήθεια πρέπει να στηρίζεται σθεναρά άνευ εκπτώσεων, κυρίως όταν τα υφιστάμενα στοιχεία είναι επαρκή. Απομένει η πολιτική αποφασιστικότητα και εμμονή για την συστηματική ενημέρωση και πίεση της διεθνούς κοινότητος, ως ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες ψυχές των νεκρών μας και ως ελάχιστη αντίδραση στην ιστορική λήθη. Όσοι ξεχνούν την Ιστορία τους την ξαναζούν. Ο Πόντος υπάρχει και ζει στις ενδυμασίες, την ελληνική ποντιακή διάλεκτο, τις ξεριζωμένες εικόνες αγίων, την λύρα και τον πυρρίχιο χορό. Η γενοκτονία δεν αφορά τους Ποντίους αλλά το Έθνος των Ελλήνων.

Η ειρήνη αποτελεί επιδιωκτέο αγαθό αλλά όχι με τίμημα την υπονόμευση των επιγενομένων Ελλήνων. Από τον Θουκυδίδη έως σήμερα τα «ήρεμα νερά» δεν διασφαλίζονται με αποσιώπηση και μονομερή αποφυγή προκλήσεων, αλλά με εθνική αποτρεπτική ισχύ, πολιτική αποδόμηση κάθε παρανόμου προκλήσεως και προετοιμασία (υλική και ηθική) των Ελλήνων, όπως προασπίσουν την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδος και Κύπρου, ακόμη και με στρατιωτική σύγκρουση.