Μια ελεγεία για τον πολιτισμό της νηπιακής σκέψης!

Αυτή η ασθένεια, που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, έχει γίνει πια παγκόσμια, δείχνοντας τη θλιβερή ειρωνεία ενός κόσμου που, ενώ κατέκτησε το διάστημα, δεν μπορεί να βάλει σε τάξη ούτε τα βασικά του μυαλού του. Οι πολιτικοί ηγέτες, που θα έπρεπε να κρατάνε το τιμόνι με ευθύνη, έχουν γίνει πρωταγωνιστές σε ένα θέατρο του παραλόγου.

Από τις Βρυξέλλες μέχρι το Πεκίνο, οι αρχηγοί του κόσμου συμπεριφέρονται σαν παιδιά σε παιδική χαρά, πετώντας συνθήματα αντί να κάνουν τη δουλειά τους. Η κλιματική κρίση, οι πόλεμοι, η οικονομική ανασφάλεια αντιμετωπίζονται με την ελαφρότητα ενός TikTok βίντεο, αποδεικνύοντας ότι οι εξουσιαστές έχουν αντικαταστήσει την ευθύνη με την πολιτική επικοινωνία.

Στον χώρο του πολιτισμού, η παρακμή φτάνει σε επίπεδα οντολογικής τραγωδίας. Τα ιδρύματα τέχνης, που κάποτε ήταν φάροι δημιουργίας, έχουν μετατραπεί σε μηχανές ισοπέδωσης της σκέψης και της φιλοσοφίας, χρηματοδοτούμενα από πηγές με σκοπιμότητα, αλλά και λειτουργώντας με αδιαφάνεια. Καλλιτέχνες, παρασυρμένοι από τη γοητεία των επιχορηγήσεων και των κούφιων βραβεύσεων, υποτάσσουν τη δημιουργικότητά τους στις επιταγές των ιδρυμάτων, παράγοντας έργα που στερούνται βάθους και ουσίας.

Οι curators, οι νέοι αυτοκράτορες της τέχνης, υφαρπάζουν τη φωνή των δημιουργών, επιβάλλοντας το ιδεολογικό τους αφήγημα, ακόμη κι όταν τα έργα δεν είναι τίποτε περισσότερο από σωροί απορριμμάτων, καλυμμένοι με τον μανδύα του “νεοτερισμού”. Τα ΜΜΕ και οι ιστοσελίδες τέχνης, με λεξιλόγιο δανεισμένο από την κενότητα του ακαδημαϊκού θεωρητισμού, υμνούν αυτή τη μηδενιστική τέχνη, ενώ η ΕΕ και τα αμερικανικά ιδρύματα επιμένουν στην επιβολή ενός αφηγήματος πολιτικής ορθότητας, προάγοντας την απειθαρχία έναντι της δεξιότητας, την επιφανειακή “εκφραστικότητα” και την ισοπέδωση κάθε κατασταλαγμένης πολιτιστικής παράδοσης, εξαλείφοντας την έννοια της κουλτούρας.

Ο καθρέφτης της ανθρώπινης προδοσίας

Το θεσμικό αυτό οικοδόμημα, σε μια πρωτοφανή πράξη ιστορικής αμνησίας, δαιμονοποιεί την ανθρώπινη ιστορία και τον πολιτισμό που την εξέθρεψε, σαν η εξέλιξη του ανθρώπου να είναι παρά μόνο μια σειρά λαθών, άξια μόνο διαγραφής. Τα social media, στο μεταξύ, είναι οι μεγάλοι μαέστροι αυτής της πνευματικής κατρακύλας, περιορίζοντας τη σκέψη μας σε συσκευασία στιγμιαίας κατανάλωσης. Οι influencers, με περισσότερους ακολούθους από τον πληθυσμό μικρών κρατών, παριστάνουν τις αυθεντίες, κηρύσσοντας δόγματα, που οι οπαδοί τους καταπίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Η πολιτική ορθότητα, σαν σύγχρονη ιερά εξέταση, εφαρμόζοντας το δόγμα του cancel culture, τιμωρεί με κοινωνικό εξοστρακισμό όποιον τολμά να πει κάτι “λάθος”.

Κι όταν το χάος ξεσπάει στους δρόμους, η κατάσταση μεταρέπεται σε αρχαία τραγωδία. Οι θεσμοί, που θα έπρεπε να κρατάνε την κοινωνία όρθια, μοιάζουν με χαλασμένα παιχνίδια χωρίς μπαταρίες. Οι διαδηλωτές, οπλισμένοι με smartphones αντί για ιδέες, καταλαμβάνουν πόλεις, σπάνε και ποστάρουν το χάος live, ενώ οι αρχές κοιτάζουν σαστισμένες, δεμένες από τα πρωτόκολλα της πολιτικής ορθότητας. Σ’ αυτόν τον κόσμο, η ευθύνη θεωρείται ξεπερασμένη, η πειθαρχία καταπιεστική και η λύση σε όλα είναι ένα: το δικαίωμα στην οποιαδήποτε επιθυμία.

Και μέσα σε αυτό το παγκόσμιο νηπιαγωγείο, οι κριτικοί τέχνης αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστές της πιο ξεδιάντροπης υποκρισίας. Με λόγια δήθεν βαθυστόχαστα, συνδιαλέγονται με το σάπιο οικοδόμημα των ιδρυμάτων, γλείφοντας εκεί που φτύνουν για να μη βρεθούν άνεργοι. Προδίδουν την ίδια την τέχνη που υποτίθεται ότι υπηρετούν, υμνώντας σκουπίδια ντυμένα με “επαναστατικό” μανδύα, ενώ βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι τα έργα αυτά δεν αξίζουν ούτε το μελάνι της κριτικής τους. Αναιρώντας τον εαυτό τους, γίνονται οι πιο πιστοί υπηρέτες της νηπιακής σκέψης, πουλώντας φούμαρα για να κρατήσουν τη θέση τους στο πάρτι της παρακμής. Είναι η τελευταία πράξη μιας ιλαροτραγωδίας, όπου η τέχνη, αντί να ελευθερώνει, γίνεται ο καθρέφτης της ανθρώπινης προδοσίας.