Έχει δεύτερη ευκαιρία ο Αλέξης Τσίπρας;

Καθώς οι περισσότεροι, ερμηνεύοντας τις πρόσφατες τοποθετήσεις του, εκτιμούν ότι θα το κάνει, το επόμενο ερώτημα ήταν: «Πότε; τον Σεπτέμβριο ή μήπως λίγο πριν τις εκλογές ή μήπως μετά;», για να μην διακινδυνεύσει μία ακόμη ήττα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι στενοί του συνεργάτες διέψευδαν τις φήμες. Οι συνομιλητές του πάλι τις επιβεβαίωσαν. Η πιο πρόσφατη φήμη είναι ότι θα αφήσει το καλοκαίρι να περάσει και μετά από τον Σεπτέμβριο θα αρχίσει τις περιοδείες. 

Ο Αλέξης Τσίπρας αυτή την φορά παραβρέθηκε στην έναρξη του 5ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στο προηγούμενο, επί ηγεσίας Κασσελάκη, δεν είχε εμφανιστεί, αλλά είχε κάνει μία μακροσκελή ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έθετε θέμα ηγεσίας και το είχε τινάξει στον αέρα. Τώρα, προτίμησε να κάνει την 2η Διεθνή Διάσκεψη του δικού του Ινστιτούτου δύο ημέρες πριν αρχίσει το Συνέδριο, αποδυναμώνοντάς  το εκ των πραγμάτων και διαμορφώνοντας το περιβάλλον του εσωκομματικού διαλόγου. Όπως έλεγε βουλευτής του κόμματος μεταξύ σοβαρού και αστείου “περιμένοντας την μεγάλη επιστροφή”. 

Κάπως έτσι το ερώτημα που τείνει να διαμορφωθεί είναι: Μπορεί ο Τσίπρας να ενώσει τον κατακερματισμένο χώρο, να συσπειρώσει τα «πολύμορφα κινήματα» (όπως ο ίδιος ανέφερε ενθυμούμενος το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης) και να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στο τέλμα (όπως επίσης είπε) της διακυβέρνησης Μητσοτάκη; 

Σενάρια επιστροφής

Σε δύο πρόσφατες παρεμβάσεις του, η πρώτη σε ημερίδα για το brain drain και η δεύτερη στην Διάσκεψη του δικού του Ινστιτούτου, ο  Τσίπρας είπε ότι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και ότι χρειάζεται ένα νέο πατριωτικό κίνημα που σε ορίζοντα πενταετίας θα ανατάξει την χώρα.

Για το μεν διεθνές περιβάλλον ανέπτυξε την θέση ότι ο κίνδυνος έρχεται από την ακροδεξιά που ενισχύεται από την άνοδο Τραμπ. Για την Ελλάδα ότι το πρόβλημα είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, την οποία ενέταξε στον αυταρχικό καπιταλισμό. Έθεσε δε το περίγραμμα της σύγχρονης ακροδεξιάς που αποδέχεται τις βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Αλλά μέχρι εκεί. Το δικό του πλαίσιο για την απάντηση στην άνοδο της Ακροδεξιάς είναι φτιαγμένο από τα κατάλοιπα της αμερικανικής δημοκρατικής ελίτ που ηττήθηκε στην Αμερική και της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας που υποχωρεί στην Ευρώπη.

Εν ολίγοις η απάντηση στην άνοδο Τραμπ και της Ακροδεξιάς είναι με την επιστροφή στο πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα που ηττήθηκε. Άλλως θα έπρεπε να ασκήσει κριτική στον Μπέρνι Σάντερς ο οποίος εσχάτως υποστηρίζει τον Ζελένσκι και τον πόλεμο στην Ουκρανία, αδιαφορώντας και για το ποιος προκάλεσε τον πόλεμο (το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των Δημοκρατικών) αλλά και κυρίως ενός πυρηνικού πολέμου. 

Στην κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ο Τσίπρας είναι πιο εύστοχος, αν και πολύ λίγο τον κατονομάζει. Η ρητορική του δεινότητα και η σκηνική του παρουσία δεν τον έχει εγκαταλείψει. Και είναι αυτή που εξακολουθεί να αγγίζει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι έτοιμα να τον ακολουθήσουν με ένα του νεύμα. 

Το Μαξίμου επιλέγει σαν αντίπαλο τον Τσίπρα

Ωστόσο αυτή είναι η επιφανειακή προσέγγιση. Ο Τσίπρας υπήρξε ο καλύτερος χορηγός του Κυριάκου Μητσοτάκη την περίοδο 2015-2019 που εδραιώθηκε σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και στην συνέχεια τον ενίσχυσε ως πρωθυπουργό με την δική του αντιπολιτευτική αστοχία την περίοδο 2019-2023. Μετά την συντριβή του με 17,8% παράτησε το κόμμα του, ίσως γιατί θύμωσε με τον Τσακαλώτο και την Αχτσιόγλου, στην τύχη του, ενισχύοντας την εκλογή Κασσελάκη, τον οποίο αποκαθήλωσε πριν κλείσει χρόνο στην ηγεσία.

Έκτοτε αποδυναμώνει τον Σωκράτη Φάμελλο, συντηρώντας την φημολογία για την επιστροφή του και με την κριτική του ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ωσάν να μην είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος. Οι δε παρεμβάσεις του σε ρόλο σχολιαστή της επικαιρότητας, της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης είναι από συμμετοχές σε συνέδρια και ημερίδες και εκτός Βουλής. Όπως είχαν προβλέψει πιο έμπειροι πολιτικοί από τον ίδιο από την Αμερική και την συναναστροφή του με την αμερικανική ελίτ γύρισε πιο συστημικός. 

Ακόμη και σχολιαστές που τον συμπαθούν εκτιμούν ότι με τις παρεμβάσεις του δίνει εξετάσεις στο εν Ελλάδι βαθύ σύστημα εξουσίας. Πληροφορίες θέλουν να έχει πράγματι αποδοχή από έναν κύκλο επιχειρηματιών που έχουν κυριολεκτικά απαυδήσει από την διαφθορά και την αλαζονεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Είναι όμως αυτό αρκετό; Ο Τσίπρας στην τελευταία του ομιλία μίλησε για ένα κύμα που θα πρέπει να δημιουργηθεί στην χώρα, ένα πατριωτικό κίνημα. Στην προηγούμενη άνοδό του το κύμα το είχε δημιουργήσει ο αντιμνημονιακός Σαμαράς. Ο ίδιος σερφάρισε, αριστοτεχνικά είναι η αλήθεια πάνω σε αυτό. Τώρα θα πρέπει να το δημιουργήσει ο ίδιος. Με πολιτικές πράξεις και όχι με τοποθετήσεις που θυμίζουν εκθέσεις ιδεών στο Χάρβαρντ. 

Δεν είναι δίχως σημασία ότι το Μέγαρο Μαξίμου δείχνει να τον επιλέγει σαν αντίπαλο. Μετά την ομιλία στο Ινστιτούτο όλα τα κορυφαία στελέχη του Μαξίμου βγήκαν στα Μέσα Ενημέρωσης για να του απαντήσουν. Το αντίθετο από ότι κάνουν με τον Αντώνη Σαμαρά που επιχειρούν να τον υποβαθμίζουν και να τον εξαφανίζουν. Ίσως ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον θεωρεί βολικό. Ίσως πάλι γιατί το αντι-τσιπρικό μένος συσπειρώνει ένα ποσοστό χαμηλού επιπέδου.