Η ξeνομανία ως εκδήλωση ιδεολογικής αποικιοποίησης

Το “Rebrain” μοιάζει με λαμπερό περιτύλιγμα σε ένα κουτί που, αν το ανοίξεις, το μόνο που θα βρεις είναι φρούδες ελπίδες. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι η προχειρότητα ή η ευκολία με την οποία εξαγγέλλονται τέτοια πυροτεχνήματα, αλλά η προκλητική αγγλική ονομασία του εγχειρήματος, που δηλώνει ξενομανία σε μια χώρα που υποτίθεται ότι τιμά τα μυαλά της. Η ξενομανία, αυτή η αχόρταγη λαχτάρα για ξένες λέξεις και ιδέες, δεν είναι απλή γλωσσική αβλεψία. Είναι το σημάδι μιας βαθύτερης λήθης, ενός λαού που γυρνώντας την πλάτη στην ουσία του, ψάχνει να ντυθεί με ξένα ρούχα.

Όταν η κυβέρνηση ονομάζει σχέδια με όρους όπως “rebrain”, “reshaping”, “smart governance”, ή “digital nomads”, δεν δείχνει μόνο πνευματική οκνηρία. Δείχνει μια ψυχή που ντρέπεται για τη γλώσσα της, την ιστορία της, την ταυτότητά της. Η ξενομανία, καρπός της σύγχρονης αποικιοκρατίας του νου, δεν είναι μόνο σύμπτωμα, είναι η ομολογία μιας πατρίδας, που αντί να αντλήσει δύναμη από μέσα της, χάνεται στον λαβύρινθο του μιμητισμού.

Είναι λογικό να διερωτάται κανείς: Πού οφείλεται άραγε αυτός ο πνευματικός εκφυλισμός; Η απάντηση, σίγουρα δεν μπορεί να δοθεί εύκολα, ωστόσο η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από ενδείξεις αυτής της κατρακύλας. Όπως για παράδειγμα η παιδεία, που σήμερα αποτελεί πεδίο μικροπολιτικής, με τις διαχρονικές συντεχνίες και τα κομματικά συμφέροντα να την πνίγουν. Τα σχολεία έχουν γίνει πεδία μάχης.

Η βία ανάμεσα στους μαθητές αντιμετωπίζεται με ανοχή, ενώ οι εκπαιδευτικοί, παγιδευμένοι σε αγκυλώσεις, είτε φοβούνται, είτε αδιαφορούν. Τα πανεπιστήμια, αντί να είναι φυτώρια ιδεών και επιστήμης, συχνά υφίστανται καταλήψεις και βανδαλισμούς που οι πρυτάνεις ανέχονται συνήθως από φόβο.

Ο αθλητισμός, που κάποτε δίδασκε ευγενή άμιλλα, έχει γίνει εστία υποκουλτούρας, με τα γήπεδα να έχουν μετατραπεί σε αρένες χουλιγκανισμού, όπου η βία βαφτίζεται “πάθος”. Οι διοικήσεις των ομάδων κλείνουν τα μάτια, ενώ οι νέοι μαθαίνουν να κραυγάζουν συνθήματα μίσους. Η Δικαιοσύνη, που θα έπρεπε να είναι φάρος του θεσμικού οικοδομήματος, δεν χάνει ευκαιρία να διαλύει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς, αφού ο νόμος καθημερινά λυγίζει μπροστά στους ισχυρούς, όταν ο μικροπαραβάτης συνθλίβεται.

Κομματισμός και ξενομανία

Τα κόμματα, που θα έπρεπε να είναι κυψέλες ιδεών και εθνικού οράματος έχουν γίνει κάστρα μικροπολιτικής και αριβισμού. Όπως μας έχει διδάξει η πολιτική μας ιστορία άλλωστε, αν κάποιος τολμήσει να κρίνει την ηγεσία, τον καλούν σε απολογία και αργά ή γρήγορα του δείχνουν την πόρτα εξόδου.

Η κομματική πειθαρχία, βαφτισμένη “ενότητα”, πνίγει κάθε φωνή αλλαγής, διαμορφώνοντας μια κουλτούρα, που δεν διαφέρει από τον οπαδισμό, συντηρώντας το χαμηλό επίπεδο πολιτικού πολιτισμού. Οι θέσεις στο Δημόσιο, οι συμβάσεις, οι επιδοτήσεις μοιράζονται με κριτήριο την κομματική ταυτότητα, αλλά και την κομματική υπακοή. Τα μέλη συμμετέχουν, εξασφαλίζοντας το “ψίχουλό” τους, ασχέτως αν αυτό το “ψίχουλο” τα κάνει συνενόχους στη διάλυση του κοινού μας σπιτιού.

Και ενώ αρετές, όπως η φιλοπατρία, η τιμιότητα και η εργατικότητα, έχουν απαξιωθεί, οι εθνομηδενιστές κηρύσσουν την περιφρόνηση της πατρίδας, δηλητηριάζοντας την ψυχή του λαού, ξεχνώντας ότι χωρίς ρίζες ο άνθρωπος είναι φτερό στον άνεμο. Μέσα λοιπόν σε αυτό το τοπίο της πνευματικής και αξιακής διολίσθησης, έρχεται η κυβέρνηση να μας μιλήσει για “Rebrain”, αναφερόμενη στην επιστροφή των νέων μας, που έφυγαν στα χρόνια της κρίσης στο εξωτερικό.

Η ξενομανία, όμως, δεν είναι τυχαία. Η γλώσσα δεν είναι μόνο εργαλείο, είναι η μνήμη μας, η ταυτότητά μας, ο δεσμός μας με τους προγόνους και τις γενιές που έρχονται. Η ξενομανία είναι η φυγή από τον εαυτό μας, η άρνηση να κοιτάξουμε μέσα μας για να βρούμε τη δύναμη της αναγέννησης. Η λύση δεν κρύβεται σε ξένες συνταγές, αλλά στην επιστροφή στις ρίζες μας, στην καλλιέργεια των αρετών, στην υπεράσπιση της γλώσσας μας, στην αγάπη για την πατρίδα ως ζωντανή ουσία. Αν συνεχίσουμε να μιμούμαστε, δεν θα χαθούμε μόνο ως έθνος, αλλά ως άνθρωποι που ξέχασαν το νόημα της ύπαρξής τους.