Η υποκρισία ως μέγιστο πολιτικό εργαλείο στην εποχή μας!

Πώς φτάσαμε, αλήθεια, στο σημείο η υποκρισία να τιμάται ως σήμα κατατεθέν της πολιτικής ζωής; Ας εξετάσουμε τούτη την πνευματική και κοινωνική παρακμή, που απειλεί όχι μόνο τη δημοκρατία, αλλά την ίδια την ψυχή του έθνους μας. Η υποκρισία των πολιτικών δεν είναι τυχαίο φαινόμενο, αλλά σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης αξιών, που διαπερνά την κοινωνία και κορυφώνεται στους ασκούντες την εξουσία.

Κατά την αρχαία ελληνική σκέψη, ο πολιτικός λόγος οφείλει να υπηρετεί το κοινό καλό και να εμπνέεται από την αλήθεια. Σήμερα, ο λόγος αυτός έχει εκφυλιστεί σε ένα πολιτικό θέατρο, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και οι υποσχέσεις διαλύονται σαν καπνός. Οι πολιτικοί μας, με την ευφράδεια που χαρίζει η συνήθεια της εξαπάτησης, διακηρύσσουν την αφοσίωσή τους στον λαό, ενώ οι πράξεις τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων. Είναι μια αντίφαση που δεν κρύβεται πια, αλλά σχεδόν επιδεικνύεται με θράσος.

Άκρως ενδεικτική αυτού του φαινομένου είναι η ρητορική περί “κοινωνικής ευαισθησίας”. Οι πολιτικοί μας, με δακρύβρεχτες ομιλίες, ορκίζονται να υπερασπιστούν τους αδύναμους, να καταπολεμήσουν την ανισότητα, να προστατεύσουν το περιβάλλον. Την ίδια στιγμή, οι προϋπολογισμοί τους ευνοούν τους ισχυρούς, οι “πράσινες” πολιτικές τους καταλήγουν σε οικολογικές καταστροφές, και οι κοινωνικές τους παροχές μοιάζουν με ψίχουλα πεταμένα από το τραπέζι των προνομιούχων.

Η υποκρισία ως πολιτικό εργαλείο

Η υποκρισία τους δεν περιορίζεται στην απόκλιση λόγων και πράξεων, είναι η συνειδητή επιλογή να μετατρέψουν την πολιτική σε παιχνίδι εντυπώσεων, όπου η εικόνα υπερισχύει της ουσίας. Η φιλοσοφική διάσταση της υποκρισίας έγκειται στην αλλοτρίωση που επιφέρει. Όταν ο πολιτικός αποδέχεται την υποκρισία ως εργαλείο, δεν προδίδει μόνο τον λαό, αλλά και τον εαυτό του. Χάνει την επαφή με την ηθική του υπόσταση, μετατρεπόμενος σε καρικατούρα, σε έναν ηθοποιό που παίζει τον ίδιο ρόλο.

Και ο λαός, βλέποντας αυτή την παράσταση, απογοητεύεται, απομακρύνεται, ή, ακόμη χειρότερα, μιμείται την ίδια υποκρισία στην καθημερινότητά του. Έτσι, η πολιτική υποκρισία δεν είναι μόνο ατομική παθολογία, αλλά κοινωνική νόσος, που διαβρώνει τη συνοχή και την εμπιστοσύνη. Η υποκρισία, ως μέγιστη πολιτική αρετή της εποχής μας, αποκαλύπτει την απόσταση ανάμεσα στο ιδανικό της πολιτικής ως υπηρεσίας και στην πραγματικότητα της πολιτικής ως εξουσιαστικής τέχνης.

Αν θέλουμε να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια της δημόσιας ζωής, οφείλουμε να απορρίψουμε την υποκρισία και να απαιτήσουμε μια πολιτική που εμπνέεται από την αλήθεια και την ευθύνη. Ο δρόμος είναι δύσβατος, μα όχι άβατος. Ίσως, όπως θα έλεγε και ο Πλάτων, η σωτηρία της Πολιτείας να έρθει όταν οι πολίτες πάψουν να ανέχονται τους ψεύτικους καθρέφτες και αναζητήσουν το φως της αρετής. Μέχρι τότε, ας κρατήσουμε τουλάχιστον την εγρήγορση της συνείδησής μας, για να μην παρασυρθούμε από το θέατρο της υποκρισίας.