Στη Συρία σφαγές, αλλά στην Αθήνα τον μακάριο ύπνο τους!

Μία ελληνορθόδοξη ενορία στην Συρία, ο Προφήτης Ηλίας της Δαμασκού, έγινε στόχος βομβιστικής επίθεσης. Δεκάδες οι νεκροί, δεκάδες οι τραυματίες. Η νέα Συρία, τώρα που έφυγε ο κακός Άσαντ και ήρθανε οι “καλοί” πρώην (θου Κύριε!) “μετριοπαθείς” τζιχαντιστές, αποδεικνύεται κάθε μέρα ως ένα χαοτικό φυτώριο βίας και τρομοκρατίας. Μία άγνωστη ομάδα, η “Σαράγια Ανσάρ αλ Σούνα” ανέλαβε την ευθύνη για το μακελειό, με τον Πατριάρχη Αντιοχείας να θέτει το καθεστώς της Δαμασκού υπό των ευθυνών του.

Ο Τούρκος χαίρεται διότι ύστερα από έναν περίπου αιώνα και αφού έστελνε όπλα μέχρι και στους τζιχαντιστές του ISIS (όπως μας θύμισε διεθνές δημοσίευμα) γυρίζει σαν επικυρίαρχος. Ο Ισραηλινός χαίρεται επίσης, κάθε φορά που ένας γείτονάς του μετατρέπεται σε failed state – ειδικά αφού το προηγούμενο καθεστώς λειτουργούσε ως ομφάλιος λώρος μεταξύ Ιράν και Χεζμπολάχ. Η άμυαλη Ευρώπη όμως, και η Ελλάδα, calm as a hindu cow που λένε και στα Γρεβενά, μπαίνουν για άλλη μία φορά στον ρόλο του κατευνασμού, χωρίς καν να σκέπτονται τα προβλήματα που επιφυλάσσει το μέλλον.

Η Ελλάδα ουσιαστικά σύρεται να κάνει κάποιες δηλώσεις συμπαράστασης. Άλλα κράτη περιμένουν πως και πως να εμφανιστεί στον περίγυρό τους ένας απορφανισμένος, έκθετος πληθυσμός, να κηρυχθούν αυτόκλητοι προστάτες του. Υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία… ανακάλυψης μειονοτήτων και πολλαπλών παρεμβάσεων μέσω πρεσβειών, ΜΚΟ και επιχειρήσεων. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη που έχει δικαιώματα και συγγένειες στην περιοχή, από την Βόρεια Ήπειρο ως τον Λίβανο και το Σινά, και τα βλέπει λίγο πολύ ως αγγαρεία, που την αποσπά από το ΕΣΠΑ και τους διαπληκτισμούς της Βουλής…

Οι Ρωμιοί της Συρίας, οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί που κρατάνε την τελευταία κληρονομιά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας σε μία μουσουλμανική θάλασσα (η Μέση Ανατολή ήταν σχεδόν τελείως χριστιανική πριν 1400 χρόνια, ενώ μέχρι πριν 100-150 υπήρχαν ακόμα πολύ μεγάλοι χριστιανικοί πληθυσμοί στην Τουρκία, το Ιράκ και αλλού), κραυγάζουν για βοήθεια.

Μέσα στην κόλαση του εμφυλίου πολέμου που κρατά από το 2011, απομακρύνονται σιγά-σιγά από τον παναραβισμό και γυρίζουν στην ελληνική, την αλεξανδρινή και τη βυζαντινή τους ρίζα, προσβλέπουν σε Ελλάδα και Κύπρο, ως μητέρες-πατρίδες. Η Κύπρος πρόσταξε τον πρέσβη της να σπεύσει αμέσως στο σημείο της σφαγής. Το μικρότερο από τα δύο ελληνικά κράτη – ίσως γιατί έχει αμεσότερη τη μνήμη της βαρβαρότητας – για άλλη μια φορά μοιάζει πιο ξύπνιο από τις ράθυμες Αθήνες.

Και τι να κάνουμε δηλαδή, ρωτάνε. Να κάνουμε πόλεμο, να στείλουμε στρατό στη Συρία; Τέτοιου τύπου ρητορικές ερωτήσεις επίτηδες πηγαίνουν το ερώτημα στα άκρα, για να δημιουργήσουν ψευδές δίλημμα: Αδράνεια ή αιματηρή σύγκρουση – με τελικό στόχο να δικαιολογήσουν την αποτυχία της πρώτης.

Τί να κάνει η Ελλάδα

Η Ελλάδα πρώτα-πρώτα είναι μη μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Έχει τη δυνατότητα να θέσει την ασφάλεια των Ρωμιών – και των άλλων Χριστιανών και των Αλαουιτών και γενικά των μειονοτήτων της Συρίας – στο ανώτατο φόρουμ της διεθνούς κοινότητας. Να ωθήσει τους μεγάλους παίκτες να λάβουν θέση, να υπάρξει μεγαλύτερη δημοσιοποίηση του δράματος. Και βέβαια από την θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουμε λόγο στις σχέσεις και τη βοήθεια που λαμβάνει η Συρία – εάν θέλει να δει λεφτά και διευκολύνσεις, πρέπει να συμμοφωρθεί, και να το δείξει με πράξεις.

Δεύτερον, σε μία χώρα όπου οι πάντες κραυγάζουν για την “ανάγκη περισσοτέρων μεταναστών και εργατικών χεριών”, με μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα την μετατροπή της χώρας σε μεσογειακό Πακιστάν, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο επαφής της Ελλάδας με τους Ρωμιούς της Μέσης Ανατολής, με προνομιακή δυνατότητα προσωρινής ή μονιμότερης μετοικεσίας τους στην Ελλάδα.

Αυτή η στρατηγική θα μπορούσε να καταλήξει στην αναγνώριση ενός καθεστώτος παραπλήσιο με τον ομογενών – μία μεγάλη στρατηγική ανάλογη με τον εναγκαλισμό όλων των μουσουλμάνων της Ευρώπης και της Ανατολής από τους Τούρκους. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται μία βάση, ένα καταφύγιο, όπως λειτουργεί για τους απανταχού Εβραίους το Ισραήλ.

Τρίτον, πόσοι άραγε θα κόστιζε η σύσταση ενός μόνιμου παρατηρητηρίου, για την ενημέρωση του κόσμου για τα προβλήματα των Ελληνορθοδόξων της ανατολής, την καταγραφή των κοινοτήτων τους, της οικονομικής και κοινωνικής τους κατάστασης, ένα δίκτυο επαφών και ανταλλαγών μεταξύ σχολείων, πολιτιστικών συλλόγων, επισκοπών και δημάρχων, ιατρικής βοήθειας κλπ. Στην ανάγκη, ο κλάδος του “δημόσιου πολιτισμού” και της “κοινωνίας των πολιτών” χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται για τόσες και τόσες βλακείες –
ας κοπεί κάτι, θα επιβιώσουμε.

Αλλά εδώ δεν τους νοιάζει η Βόρεια Ήπειρος (ή η ελληνική επαρχία), θα συγκινηθούν με την Συρία;