ΝΑΤΟ: Οι υποτελείς προσκυνούν τον αυτοκράτορα Τραμπ

Όπως αναμένονταν πολλοί έγκυροι δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές ανά τον κόσμο σχολίασαν με εντελώς δεικτικό έως και σκωπτικό τρόπο το γεγονός αυτής της υπερπροσφοράς σχεδόν όλων των 31 μελών του ΝΑΤΟ προς το 32ο, τις ΗΠΑ, προκειμένου να διασφαλιστεί: Η παραμονή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και η υπόσχεση ότι αυτές θα σταθούν στο πλευρό της Ευρώπης, σε περίπτωση ρωσικής επίθεσης εναντίον της.

Σ΄ ένα από τα γνωστά αιχμηρά του σχόλια ο Γερμανός γερόλυκος της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής Όσκαρ Λαφοντέν επισημαίνει ότι το βασικό πρόβλημα με τους ανίκανους Ευρωπαίους “γλύφτες” πολιτικούς είναι ότι δεν κατανοούν ακόμα τη συνθήκη του ΝΑΤΟ. Γιατί διαφορετικά θα ήξεραν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρθηκαν από αυτήν εδώ και πολύ καιρό. Και αυτό γιατί κατά παράβαση του 1ου άρθρου της νατοϊκής συνθήκης που επιβεβαιώνει:

• Την αρχή της ειρηνικής διευθέτησης οποιαδήποτε διεθνούς διαμάχης στην οποία εμπλέκονται τα κράτη-μέλη.
• Τη μη συμβατότητα οποιαδήποτε απειλής βίας ή χρήση βίας με τους στόχους των Ηνωμένων Εθνών, η απειλή βίας και η χρήση βίας αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ –
  και μάλιστα με όλους τους προέδρους της. Τελευταίο παράδειγμα η επίθεση εναντίον του Ιράν, κατά παραβίαση κάθε έννοιας του διεθνούς δικαίου.

Φαίνεται όμως ότι οι σημερινοί μικρού βεληνεκούς Ευρωπαίοι πολιτικοί – και από τους μεγαλύτερους κόλακες της ιστορίας – δεν έχουν κατανοήσει ούτε και το πολυαναφερόμενο Άρθρο 5 όπου κατά λέξη αναφέρεται: «Τα Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πολλών εξ αυτών εν Ευρώπη ή Βόρειο Αμερική θέλει θεωρηθεί επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών, εν τη ασκήσει του υπό του άρθρου 51 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοαμύνης, θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη δια της αμέσου λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων Μερών, των μέτρων άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού.

Πάσα τοιαύτη ένοπλος επίθεσις ως και παν μέτρον λαμβανόμενον συνεπεία ταύτης θα φέρωνται αμέσως εις γνώσιν του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα μέτρα ταύτα θα λήξουν όταν το Συμβούλιον Ασφαλείας θα έχη λάβει τα αναγκαία μέτρα προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας».

ΝΑΤΟ: Η πραγματικότητα με το Άρθρο 5

Όποιος μπορεί να διαβάσει το Άρθρο 5, επισημαίνει ο Λαφοντέν, θα παρατηρήσει ότι κάθε συμβαλλόμενο μέρος είναι «εντελώς ελεύθερο να αποφασίσει αν θα προβεί σε στρατιωτική δράση ή όχι». Εδώ και δεκαετίες, ειδικοί εξωτερικής πολιτικής γνωρίζουν ότι η αμερικανική πυρηνική ασπίδα είναι μόνο στα χαρτιά επειδή κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα ρίσκαρε την καταστροφή της Νέας Υόρκης, της Ουάσινγκτον ή του Σαν Φρανσίσκο για να αποτρέψει την καταστροφή ευρωπαϊκών πόλεων.

Για τον Λαφοντέν είναι σαφές: Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη «δεν έχει καμία σχέση με τη γεωστρατηγική και την πολιτική ασφάλειας. Οι υποτελείς υποχρεώθηκαν να χαιρετίσουν το “καπέλο Γκέσλερ” και να αποτίσουν φόρο τιμής στην αμερικανική βιομηχανία όπλων».

Προφανώς υπάρχουν και κάποιοι, όπως ο Ισπανός πρωθυπουργός, που διαφωνούν με το υπέρογκο 5% του ΑΕΠ για την άμυνα. Στους πρόθυμους συγκαταλέγεται προφανώς – και αυτό μας αφορά – και φερόμενος ως “δεδομένος” κ. Μητσοτάκης της “ισχυρής Ελλάδας” κατά τον Γεραπετρίτη. Αλλά, και αυτό είναι το πολύ πιο σοβαρό, και οι Γερμανοί, με επικεφαλής τον καγκελάριο Μερτς και τον υπουργό άμυνας Πιστόριους. Καθώς αυτά τα δύο “κορυφαία μυαλά του νέου γερμανικού μιλιταρισμού” – και δύο από τα πιο αντιρωσικά πολιτικά πρόσωπα τουλάχιστον μεταπολεμικά – είναι που θα διαμορφώσουν την γερμανική πολιτική στα επόμενα χρόνια.

Μια προοπτική που σε βάθος χρόνου μοιάζει με απειλή, που όμοιά της δεν υπήρξε στην μεταπολεμική Ευρώπη. Πολύ περισσότερο που ο “επιχειρηματίας” Τραμπ δείχνει να το χαίρεται ως “ηγεμών” υποτελών χωρών, ενόψει βεβαίως και των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία.