Ποιος και πως κατάργησε τον ΟΕΚ

Ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ), ένας ιστορικός θεσμός 70 ετών, με σημαντικά αποτελέσματα στην εξασφάλιση στέγης σε εκατοντάδες χιλιάδες δικαιούχους εργαζόμενους από το 1954 (τότε ιδρύθηκε), έχει εξελιχθεί ήδη από το 1980 σε μεγαλύτερο πολιτικο-κομματικό και οικονομικό άγος όλων των εποχών για ψηφοθηρικούς λόγους!

Αυτό το άγος μού θύμισαν τα τελευταία ρεπορτάζ που εμφανίζουν “συνεπείς δανειολήπτες του ΟΕΚ” να χάνουν την έκπτωση της τελικής οφειλής τους, η οποία ρυθμίστηκε με την υπ΄ αριθμόν 52246/3173/26-1-18 απόφαση της τότε αρμόδιας υπουργού Έφης Αχτσιόγλου (επί ΣΥΡΙΖΑ) , της τελευταίας “ψυχόπονης” υπουργού με την οποία (τί άλλο;) “κουρεύτηκαν” οφειλές δανειοληπτών του πολύπαθου ΟΕΚ.

Κάπως έτσι άρχισε και το τέλος του ΟΕΚ ήδη από τις αρχές του 1980, όπως προκύπτει από συνεχή άρθρα μου στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” και στα “Νέα” μετά το 1975, τα οποία όλα συγκεντρώθηκαν στο ογκώδες βιβλίο μου “Αυτή είναι η Ελλάς, τα οκτώ μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα μετά τη μεταπολίτευση”, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις “Ελληνικά Γράμματα” το 2000. Ένα από τα οκτώ αυτά οικονομικά εγκλήματα ήταν κι εκείνο της ψηφοθηρικής αξιοποίησης ενός ιστορικού και με μεγάλη προσφορά στον τομέα της κοινωνικής κατοικίας έως τότε ΟΚΕ.

Συγκεκριμένα, στο έβδομο κεφάλαιο υπό τον τίτλο “Τα άγος των χρεών προς τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας” και υπότιτλο «Δεν εκδόθηκε ποτέ η προβλεπόμενη για το Ν.Δ. 1138/1972 υπουργική απόφαση για τον καθορισμό της διαδικασίας είσπραξης των οφειλών προς τον δημόσιο οργανισμό, ενώ, αντιθέτως, ψηφίσθηκαν πολλοί νόμοι που πρόβλεπαν προκλητικές ρυθμίσεις, αλλά και αυτοί αγνοήθηκαν από τους χρεοφειλέτες!» (βλέπε φωτογραφία) και στη συνέχεια μερικά απ’ αυτά αργότερα, το 2012, στο βιβλίο μου “430 ιστορίες καθημερινής οικονομικής τρέλας, 1974-2012”.

Η απόφαση Αχτσιόγλου

Όταν, λοιπόν, το 2018 ανακοινώθηκε η παραπάνω Απόφαση της κυρίας Αχτσιόγλου με τις νέες προκλητικές “γενναίες” (όπως χαρακτηρίστηκαν) ρυθμίσεις οφειλών δανειοληπτών του ΟΕΚ (που είχε καταργηθεί από το 2012!) έγραψα σε έντυπα με τα οποία συνεργαζόμουν τότε ένα άρθρο υπό τον τίτλο “Μία ολέθρια σχέση 45 ετών μεταξύ κυβερνήσεων και χρεοφειλετών του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας” και υπότιτλο «Πώς με το περιβόητο πολιτικό όφελος οι αρχικοί (από το 1972) 11.000 τζαμπατζήδες (πολλοί υψηλόμισθοι υπάλληλοι δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών) με ληξιπρόθεσμες οφειλές 74 εκατ. ευρώ έγιναν σήμερα 81.175 και 1,5 δισ. ευρώ αντίστοιχα!», παραθέτοντας την εισαγωγή του παραπάνω κεφαλαίου του βιβλίου μου, που κυκλοφόρησε το 2000, για το άγος του ΟΕΚ, που έχει ως εξής:

«Η παράλειψη εφαρμογής νόμων για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών από στεγαστικά δάνεια που χορηγήθηκαν από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) προς δικαιούχους του, καθώς και η “έμμονη ιδέα” όλων των κυβερνήσεων και όλων των αρμόδιων υπουργών να προβαίνουν σε ρυθμίσεις των χρεών αυτών και μάλιστα χωρίς κανένα σχεδόν αποτέλεσμα, είναι από τις πιο εναγείς περιπτώσεις στη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας».

Στη συνέχεια, κάνοντας μιαν αποτίμηση της παραπάνω “πονόψυχης” Απόφασης της κυρίας Αχτσιόγλου υπολόγιζα ότι από το συνολικό χρέος του 1,46 δισ. ευρώ που έχει δημιουργηθεί από 81.715 δανειολήπτες, τα 670 εκατ. ευρώ … διαγράφονται, ως αποτέλεσμα των ρυθμίσεων αυτών.

Είναι απογοητευτική η διαπίστωση ότι η παραπάνω υπουργική απόφαση εκδόθηκε όταν η ελληνική οικονομία βρισκόταν υπό την εποπτεία των “Θεσμών” (Τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπας) και υπό την εποπτεία των οποίων (Δεύτερο Μνημόνιο, που υπεγράφη από τον τότε πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τον τότε αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως και υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο) καταργήθηκαν ο ΟΕΚ και ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας, ως … “ισοδύναμο” για το δημοσιονομικό κόστος που συνεπαγόταν η “βαθύτερη αναδιάρθρωση”, όπως υπόσχονταν με τη σχετική χρηματοδοτική σύμβαση (Δεύτερο Μνημόνιο), «με το κλείσιμο μικρών ταμείων ειδικού σκοπού που ασχολούνται με κοινωνικές δαπάνες με μικρή προτεραιότητα»!

Πράγματι, είχε “μικρή προτεραιότητα” τότε ο ΟΕΚ, καθώς αδυνατούσε πια να συνεχίζει με “κόκκινα δάνεια” το υπέροχο πρώην στεγαστικό του πρόγραμμα χωρίς επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, τακτική που εξόργιζε την τρόικα. Αλλά, λεπτομέρειες σε επόμενο άρθρο.

Δηλαδή, δεν καταργήθηκε από την τρόικα, αλλά επί τρόικας, η οποία γνώριζε (όπως πάντα και τα πάντα γνώριζε τί γίνεται εν Ελλάδι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Eurostat!) ότι η υπόσχεση για μία “βαθύτερη αναδιάρθρωση” (υπάρχει ακριβώς έτσι στη χρηματοδοτική σύμβαση!) δεν νοείται με τα τέρατα και σημεία που συμβαίνουν στον ΟΕΚ με τους τζαμπατζήδες, τις συνεχείς ρυθμίσεις που λοιδορούνται και τις … υπουργικές παραινέσεις προς τον “Σύλλογο Δανειοληπτών Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας” μη… πληρώνετε!

Ποιος κάλυψε τα πρώτα “κόκκινα δάνεια” του ΟΕΚ

Τα πρώτα “κόκκινα δάνεια” του ΟΕΚ και της Κτηματικής Τράπεζας τα κάλυψε η Τράπεζα της Ελλάδος αρχές του 1981! Πριν από το εναγές χρονικό της υπόθεσης ΟΕΚ, για το οποίο θα γράψω στο επόμενο σημείωμα, απλώς για μια πρώτη “γεύση” αναφέρω ότι ΟΕΚ χορηγούσε δάνεια στα πλαίσια του καθεστώτος του ΝΔ 1138/1972. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των δανείων αυτών, μολονότι βεβαιώνονταν στα δημόσια ταμεία και ειδοποιούνταν οι χρεοφειλέτες για αποπληρωμή τους, δεν πληρώνονταν από κανένα σχεδόν δανειολήπτη, διότι ποτέ δεν εκδόθηκε η προβλεπόμενη από το νομοθέτημα αυτό κοινή υπουργική απόφαση, η οποία θα καθόριζε τη διαδικασία είσπραξης.

Έτσι, όπως προκύπτει από το άρθρο μου στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” (30 Νοεμβρίου 1989) και τα βιβλία μου, ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτας με την υπ΄ αριθμόν 299/27.1.1981 (επί κυβερνήσεως Γεωργίου Ράλλη) απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής επέτρεψε την κάλυψη από την Τράπεζα της Ελλάδος των καθυστερήσεων των δανείων του ΟΕΚ. Από τότε οι τζαμπατζήδες συγκρότησαν ειδικό σωματείο με σύνθημα να μη πληρώνει κανείς τα δάνεια του ΟΕΚ, που είχε ενισχυθεί και από παρότρυνση αρμόδιου υπουργού!

Σημειώνεται ότι τα δάνεια αυτά, που προέρχονταν κατά το ήμισυ από καταθέσεις των αποταμιευτών (τραπεζικά κεφάλαια) δεν εξυπηρετούνταν. Κι όχι μόνο αυτό. Οι οφειλέτες, ενώ δεν είχαν καμιά συνέπεια (επιβάρυνση σε υπερημερίες), έπαιρναν κάθε χρόνο και τη σχετική βεβαίωση από την τράπεζα, την οποία προσκόμιζαν μέχρι και το οικονομικό έτος 1989 για την έκπτωση των … λογισθέντων, αλλά μήποτε καταβληθέντων τόκων από το ετήσιο φορολογητέο εισόδημά τους.

Το απαράδεκτο αυτό καθεστώς καταργήθηκε, ύστερα από τα συνεχή άρθρα – καταγγελίες μου στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” (από το οικονομικό έτος 1990). Γλίτωναν δηλαδή και φόρους! Και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές από τα δάνεια αυτά όλο και διογκώνονταν χωρίς να τολμήσει καμιά κυβέρνηση και κανένας υπουργός Εργασίας, κανένας υπουργός Οικονομικών και κανένας υπουργός Υγείας να εφαρμόσει το ΝΔ 1138/1972!

Ένα επίκαιρο άρθρο… 

Από το άρθρο μου, για παράδειγμα, που δημοσιεύθηκε στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” (πόσο λείπει από το 1996 όταν ο Γιάννης Μαρίνος παύθηκε από τη θέση του διευθυντή ύστερα από σαράντα χρόνια και η ταπεινότητά μου μπήκε στο “ψυγείο”, ύστερα από συνεχή συνεργασία ως αρχισυντάκτης με το Γιάννη Μαρίνο επί 26 χρόνια!) στις 30 Νοεμβρίου 1989 (βλέπε φωτογραφία) προκύπτει ότι έως το 1989, οι τζαμπατζήδες του ΟΕΚ (μεταξύ των οποίων πολλοί ήταν υπάλληλοι “ρετιρέ”, δηλαδή δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών) ανέρχονταν σε 11.000 με ληξιπρόθεσμες οφειλές 25 δις. δραχμών.

Αν ληφθεί υπόψη ότι τότε η αξία μιας τυπικής κατοικίας ανερχόταν μεσοσταθμικά σε 600.000 δραχμές, η μη είσπραξη των ληξιπρόθεσμων αυτών οφειλών συνεπαγόταν την αδυναμία απόκτησης κατοικίας 42.000 άστεγων χαμηλόμισθων. Σήμερα, σε όλο αυτό το διάστημα που οι ληξιπρόθεσμες αυτές οφειλές ξεπέρασαν το ποσό του ενός δισ. ευρώ, θύματα είναι δεκάδες χιλιάδες άστεγοι χαμηλόμισθοι.

Σημειώνω ότι το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε τότε στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο”, όταν πρωθυπουργός της Οικουμενικής Κυβέρνησης ήταν ο Ξενοφών Ζολώτας, ο οποίος, όπως προανέφερα, ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος πριν από εννιά χρόνια δημιούργησε το άγος αυτό με την απόφασή του να καλύψει τις καθυστερήσεις των δανείων του ΟΕΚ και στη συνέχεια με επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού κατά ένα δις. δραχμές. Φυσικά, είχα προηγηθεί έως τότε “πονόψυχοι” Νόμοι των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου απλώς για το “θεαθήναι τοις δανειολήπταις” με ρυθμίσεις που τους έκαναν να … “σκάνε στα γέλια” κάθε φορά…
Αλλά, πολλά άλλα τέτοια απογοητευτικά και προκλητικά στο επόμενο…