Άχαροι και πολεμόχαροι συνάμα, πάνε για πόλεμο αντάμα

Στον αχό του ο “προθυμουργός” μας υποσχέθηκε 25δις € συμμετοχής – όχι από την τεράστια οικογενειακή του περιουσία ή εκείνων που οικειοποιούνται εθνικό μας πλούτο – εκλιπαρώντας για αναγνώριση παρά την”κλαγγή” του “βρισκόμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία”! Φράση την οποία αγνόησαν πολλοί, αλλά σίγουρα όχι η ρωσική ηγεσία, που σαμποτάρει την εξωτερική μας πολιτική, ευνοώντας την άσπονδη φίλη της και δεδηλωμένο μας εχθρό, Τουρκία, στην εκδίπλωση του οθωμανικού της οράματος.

Άραγε η αλλαγή θέσης του Χαφτάρ δεν στηρίζεται και από τους Ρώσους υποστηρικτές του, των οποίων τα διαχρονικά συμφέροντα εξυπηρετούσαν συγχρόνως αυτά των Ελλήνων; Ο δε “χάρτης” διαμοιρασμού του Αιγαίου, λέτε να μην αφορά και στα συμφέροντα της Ρωσίας, η οποία θα χρειάζεται άδεια διέλευσης από τους οπορτουνιστές Τούρκους που τον επινόησαν;

Οι ειδικότεροι εμού, “βοώντας εις ώτα μη ακουόντων” θα προτείνουν καινοτόμους συνδυασμούς στρατηγικής, τακτικής και μέσων διεξαγωγής των σύγχρονων πολέμων, με έμφαση στον Νου, τον ισχυρότερο μυ του ανθρώπου, παρότι γνωρίζουν πως οι αποφασίζοντες και υπογράφοντες τις συμβάσεις προμηθειών επηρεάζονται “τα μάλα” από την γκανιότα τους, ειδικά τώρα που “είναι πολλά τα λεφτά Άρη”! Παρά τη γνώση αυτή και την αναμενόμενη εκροή χρημάτων προς τσέπες διαμεσολαβητών και υπογραφόντων, δεν ανακόπτεται η διάθεση κατάθεσης σκέψεων, ιδεών και προτάσεων για την πληρέστερη σύνθεση του απαραίτητου αμυντικού πακέτου απέναντι σ’ έναν πόλεμό μας. Όχι πια με τη Ρωσία, αλλά με την Τουρκία, η οποία προσπαθεί να μας φοβίζει με τη σκιά της τρομάζοντας και η ίδια, γνωρίζοντας πως μια τέτοια κατάσταση κρίσης θέτει σε κίνδυνο την αρτιότητά της.

Με την εγχώρια αμυντική βιομηχανία – και την λοιπή σε αποσύνθεση – να έχει καταρρεύσει από την εποχή του πολλά υποσχόμενου πυροβόλου “Άρτεμις”, η μόνη προοπτική σχετικής αναζωπύρωσης μπορεί να επιτευχθεί με την εμπλοκή των ολιγαρχών οι οποίοι – όπως και σ’ όλες τις άλλες χρηματοδοτήσεις – θα διεκδικήσουν μέρος των εξοπλισμών, κατασκευάζοντας εξαρτήματα και όχι περισσότερο σύνθετα εργαλεία πολέμου, απαιτητικά σε επενδύσεις μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Βιβλιογραφία και εμπειρία βεβαιώνουν πως Ολιγαρχία και Καινοτομία κινούνται σε ασύμπτωτα επίπεδα!

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, η επιμελητεία ή διοικητική μέριμνα ή τα logistics είναι επικίνδυνο να ιδωθούν μόνο στο πλαίσιο υποστήριξης του πολεμικού μετώπου, οφείλοντας να προβλεφθούν και οργανωθούν για το σύνολο ενός λαού, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει αντίξοες και πρωτοφανείς για πολλούς συνθήκες. Με άλλα λόγια, η πολεμική οικονομία, εκτοπίζοντας την ειρηνική και ανέφελη συνύπαρξη των ανθρώπων, επιβάλλει την ταχεία αναδιάταξη των παραγωγικών δυνάμεων σε βαθμό, τουλάχιστον, ικανοποίησης των αναγκών οριακής τους επιβίωσης, η οποία είναι αδύνατον να διασφαλιστεί χωρίς τη συνδρομή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και της οικιακής οικονομίας.

Η διεξαγωγή ενός πολέμου απαιτεί πολλά περισσότερα από οπλικά συστήματα και πυρομαχικά, στρατηγική και ψυχή, θέλει και σώμα εύρωστο ικανό να υποστηρίξει τις μάχες του απέναντι στον εχθρό, ο οποίος, ιδιαίτερα στην περίπτωσή μας, επηρεάζει σημαντικά την αλυσίδα τροφοδοσίας μας λόγω των διαρκώς επικαιροποιημένων σχέσεων συμφερόντων του με όλες -σχεδόν- τις χώρες, οι οποίες έχουν μεν τη δυνατότητα, αλλά όχι και τη διάθεση να μας καλύψουν τις ανάγκες αυτές.

Οι επιχειρήσεις της πολεμικής οικονομίας

Ως εκ τούτου, αναδύεται επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας ανθεκτικών αλυσίδων εφοδιασμού για τη διασφάλιση αντοχών απέναντι στη λαίλαπα του πολέμου, κρίκους των οποίων συνιστούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις όλου του φάσματος παραγωγής και διάθεσης για την απρόσκοπτη υποστήριξη διεξαγωγής του, μιας και οι “φίλοι” σε θυμούνται μόνο στην ανάγκη τους.

Η ακολουθούμενη πολιτική αποδεκατισμού των μικρομεσαίων, συνήθων υπόπτων φοροκλοπής/φοροδιαφυγής, χωρίς υπεράκτιες (Offshore) επιχειρήσεις δικών τους τε και συγγενών, δεν συνάδει προς τα προηγούμενα αποδεικνύοντας την αδήριτη ανάγκη σοβαρότερης αντιμετώπισής τους, ώστε να προσδοκάται και η από πλευράς τους αντίστοιχη συμπεριφορά. Δύο αιώνες νεοελληνικού κράτους δεν φάνηκαν αρκετοί για να πάψουμε να το αντιμετωπίζουμε ως οθωμανικό, χωρίς κι αυτό να πάψει να μας συμπεριφέρεται σαν ραγιάδες!

Αν, λοιπόν, έστω και ψήγματα των 25δις € διατεθούν προς αυτήν την κατηγορία επιχειρηματιών και επιχειρήσεων, στη βάση ενός σχεδιασμού διασφαλίζοντος τη διάθεση της εστιασμένης σε συγκεκριμένα είδη παραγωγής (ένδυσης/υπόδησης, οπλικών καινοτομιών, διατροφής κλπ.) τους προς δημόσιους και κοινωνικούς φορείς, αν όχι και στην ευρύτερη αγορά, θα καταστεί δυνατή η άμεση προσαρμογή τους στα δεδομένα μιας σύρραξης.

Η Κίνα “πάντρεψε” προικοδοτώντας την ιδιωτική πρωτοβουλία με την εθνική της ασφάλεια, ώστε να αποκτήσουν ίδιο βηματισμό στην τεχνολογική εξέλιξη οι φορείς της, η δε Γερμανία – που ονειρεύεται το επόμενο Ράιχ με άλλοθι την ευρωπαϊκή ασφάλεια – συντηρεί ένα πρόγραμμα υποστήριξης επιχειρήσεων, προκειμένου να διατηρεί την ετοιμότητα και την τεχνογνωσία, η οποία χάνεται όταν μεταναστεύει ή δεν κληροδοτείται στις επερχόμενες γενιές και δύσκολα ανακτά τις απαιτούμενες ταχύτητες ανάδρασης σε περίοδο έντονης κρίσης.

ΟΠΕΚΕΠΕ: Παράδειγμα προς αποφυγή!

Η χώρα μας δεν στερείται εξαιρετικών διανοητών, ούτε και προτάσεων επί σχεδίων “επανεφεύρεσης του κράτους”, της λείπουν πολιτικοί που προτάσσουν το εθνικό έναντι των ιδιοτελών τους συμφερόντων (κομματικών τε και προσωπικών), ώστε να προχωρήσουν στην αξιοποίησή τους μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία ανάκαμψής της. Τα νέα οπλικά συστήματα και οι στρατηγικές διεξαγωγής πολέμων κείνται εντός της διανοητικής εμβέλειας πλήθους ικανού να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις ανάγκες επιτυχούς διαχείρισής τους και άρνησης της μετατροπής της σε δορυφόρο του γείτονα ή σε άβουλο προτεκτοράτο “φίλεχθρων” της Δύσης.

Η δημιουργία εμπορικών ζωνών, εντός των οποίων θα δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις χωρίς το φόβο επιτήδειων δολοπλόκων, αλλά με το πάθος των καινοτόμων οραματιστών, μπορεί να αποτελέσει μια καλή αρχή. Η ζώνες αυτές δεν είναι απαραίτητο να περιορίζονται σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, αρκεί να εντάσσονται σε μια ομάδα ΚΑΔ, που θα τυγχάνει διευκολύνσεων και παροχών με προνομιακή συμμετοχή στις κρατικές προμήθειες και στα διάφορα χρηματοδοτικά προγράμματα.

Παρομοίως και με τον αγροδιατροφικό κλάδο, ο οποίος χρόνια τώρα κείται στο περιθώριο του κυβερνητικού ενδιαφέροντος, χρησιμοποιούμενος ως χώρος “απορρόφησης” κονδυλίων και διάθεσής τους κατά τα πρότυπα του ΟΠΕΚΕΠΕ ή και ως πεδίο “Ξένων Άμεσων Επενδύσεων” όχι ανάπτυξης, αλλά εξαγορών καλλιεργήσιμης και τουριστικής αξίας γης και επιχειρήσεων από ξένους επενδυτές μεταξύ των οποίων και Τούρκοι! Ένας κλάδος “κλειδί για ολόκληρη την οικονομία της Ελλάδας”, ικανός να διαδραματίσει το ρόλο που του αναγνωρίζεται ως προωθητικός και πολλών άλλων κλάδων της, αλλά και χωρίς καμία τύχη από κυβερνήσεις, όπως η παρούσα, της οποίας στόχος είναι η συγκέντρωση της αγοράς σε λίγους “εκλεκτούς” και η συρρίκνωση της επικράτειας στα όρια της ανικανότητάς της!