Μήπως για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει ευθύνη και η ΕΕ;

Η διάχυτη απογοήτευση των πολιτών με αποτέλεσμα την εκτόξευση των πελατειακών πρακτικών έχει επιτρέψει την εδραίωση αυτού του συστήματος. Το φαινόμενο προϋπήρχε της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά επί των ημερών της προσέλαβε, όχι μόνο ευρύτερες διαστάσεις, αλλά και επαγγελματικό χαρακτήρα. Έτσι όχι μόνο διαιωνίζεται, αλλά και παροξύνεται ένα καθεστώς, που πλήττει το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Μήπως η ΕΕ, γνωρίζοντας σε γενικές γραμμές τι συνέβαινε με τις κοινοτικές επιδοτήσεις όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες-μέλη, ανεχόταν σιωπηλά τις καταχρήσεις, θεωρώντας ότι έτσι η Κομισιόν μπορεί να έχει μοχλό πίεσης προς τις κυβερνήσεις των πιο αδύναμων χωρών-μελών, στηριζόμενη στην εξάρτησή τους από επιδοτήσεις, που συχνά κατέληγαν σε πελατειακά δίκτυα. Γιατί άραγε η Κομισιόν, μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, διοχετεύει δισ. ευρώ σε χώρες-μέλη με ελάχιστη εποπτεία;

Οι στρεβλώσεις και τα “παραθυράκια” της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όπως ο ευρωπαϊκός ορισμός των βοσκοτόπων που επέτρεψε ψευδείς δηλώσεις, αποτέλεσαν ευκαιρία για καταχρήσεις και απάτες. Η απουσία αυστηρών ελέγχων από την Κομισιόν, τουλάχιστον μέχρι την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, εγείρει ερωτήματα για τις προθέσεις της. Παρέχοντας ενισχύσεις, χωρίς επαρκή εποπτεία από την Κομισιόν, η ΕΕ δημιούργησε ένα “δόλωμα”, το οποίο οι ψηφοθήρες πολιτικοί, όχι μόνο στην Ελλάδα, “τσίμπησαν” καθότι δεν μπορούσαν να του αντισταθούν.

Όταν η διαφθορά αποκαλύπτεται, όπως στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, η ΕΕ επεμβαίνει μέσω της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, επιβάλλοντας πρόστιμα και περικοπές, που πλήττουν την ελληνική κοινωνία, όχι την πολιτική ελίτ. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνει την ήδη δύσκολη κατάσταση της Ελλάδας, καθώς η διαφθορά υπονομεύει την οικονομία και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, ενώ η ΕΕ διατηρεί την ηθική υπεροχή και αυξάνει την επιρροή της. Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ υποδηλώνει ότι η ΕΕ εμμέσως διευκόλυνε με την ανοχή της μία γνωστή και διαδεδομένη πρακτική, γνωρίζοντας ότι στο τέλος οι συνέπειες θα βαρύνουν τις κοινωνίες, εν προκειμένω την ελληνική.