Στα πόσα σκάνδαλα πέφτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; – Το εγχείρημα Σαμαρά

Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, αποδεικνύεται από τα γεγονότα ανεπαρκής. Ουκ ολίγα τα παραδείγματα, που η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει προκλήσεις από χώρες ακόμη και μικρότερου γεωπολιτικού μεγέθους, όπως η Αλβανία (υπόθεση Μπελέρη, ζητήματα της μειονότητας). Επί πλέον, η ανοχή στην προκλητικότητα της Τουρκίας υποθηκεύει τη διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων από την διάδοχη κυβέρνηση, ενώ η τοποθέτηση της χώρας στην “σωστή πλευρά της Ιστορίας” έχει δημιουργήσει βαθύ ρήγμα στη σχέση με τη Ρωσία.

Όσο παραμένει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, εγκυμονείται ο κίνδυνος μίας ανταπόδοσης στην υπερφίαλη αντιρωσική πολιτική της Αθήνας. Είναι πιθανόν η αλλαγή της στάσης του Χαφτάρ, που ενέχει τουρκικό δάκτυλο, να οφείλεται και στην ανοχή της Ρωσίας στις τουρκικές παρεμβάσεις. Εν τω μεταξύ, ο πρωθυπουργός έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να διαρρήξει τις παραδοσιακά καλές σχέσεις με τη Μόσχα και ταυτόχρονα να βάζει “μέσο” για επαφή με τον Τραμπ. Το κυβερνητικό αφήγημα, περί διπλωματικού αποτυπώματος της χώρας μας είναι φαντασίωση. Αντίθετα, υπάρχει αποδυνάμωση: Μονή Σινά, Τουρκολυβικό Μνημόνιο, Συρία, είναι σειρά από αποτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ίδιες φράσεις, πιστός στο εγχειρίδιο διαχείρισης κρίσεων που του έχουν υπαγορεύσει οι επικοινωνιολόγοι του. Μετά από κάθε κρίση προβαίνει ανερυθρίαστα σε επικοινωνιακή παράσταση σχεδόν πανομοιότυπη, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των Ελλήνων. Μετά από εξαετή διακυβέρνηση του –κατά δήλωσή του επιτυχημένη!– ο διαχρονικά… ανήξερος πρωθυπουργός ακολουθεί την πάγια τακτική του συμψηφισμού και της διάχυσης ευθυνών σε προηγούμενες κυβερνήσεις.

Δηλώσεις για το θεαθήναι

Μετά τα Τέμπη και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας αντιστροφή της πραγματικότητας, ακολούθησε τη γνωστή συνταγή της διάχυσης ευθυνών. Ζήτησε συγνώμη προσωπικά, αλλά και στο όνομα όσων κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν το κράτος, έχοντας ως πάγια τακτική να αναφέρεται στις ευθύνες και των άλλων κυβερνήσεων, ώστε να υποβαθμίσει τις δικές του. Η συγγνώμη όμως και η ανάληψη ευθύνης θα έπρεπε να οδηγήσει σε παραίτηση, διαφορετικά οι βερμπαλισμοί χωρίς συνέπειες είναι κενές δηλώσεις χωρίς ηθικό ή πρακτικό βάρος.

Μετά όμως από έξι χρόνια στην εξουσία το περίφημο επιτελικό κράτος, θα έπρεπε να είχε διορθώσει τις παθογένειες που επικαλείται. Του έχει διαφύγει να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για το πόσες τετραετίες χρειάζεται η “κυβέρνηση των αρίστων” για να διορθώσει τις παθογένειες… Η ομολογία: «είμαστε ειλικρινείς, αποτύχαμε», θα πρέπει να οδηγήσει σε παραίτηση! Γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι διακηρύξεις περί “τομής” και “διαφάνειας”, για “σπάσιμο αποστημάτων”, συνοδεύονται από νέα σκάνδαλα και από “μπάζωμα” των ευθυνών, με τη βοήθεια των στρατευμένων ΜΜΕ.

Παρ’ όλο που το ακροατήριο έχει κουρασθεί από τις ανέξοδες υποσχέσεις και τις θεατρικές συγγνώμες και η κυβέρνηση έχει απωλέσει την πολιτική της αξιοπιστία, ο Μητσοτάκης επιβεβαιώνει το γεγονός, ότι είναι ο πιο τυχερός πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Ελλείψει μίας ισχυρής προσωπικότητας στις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, προσώρας συντηρείται στη θέση του. Προσώρας, γιατί έπεται συνέχεια στις αποκαλύψεις…

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, το ΕΣΠΑ, οι δημόσιες αναθέσεις… Η χώρα μας έχει βυθισθεί σε μία εσωστρέφεια, εν μέσω μίας παγκόσμιας γεωπολιτικής όσμωσης, στο πλαίσιο της οποίας η Αθήνα θα έπρεπε να διεκδικήσει με βάση τη σημαίνουσα γεωγραφική της θέση, έναν ρόλο σε έναν κόσμο που αλλάζει, διεκδικώντας με δυναμισμό την ουσιαστική αναβάθμιση της περιφερειακής της θέσης. Είναι αδήριτη ανάγκη η ύπαρξη μίας κυβέρνησης, που θα οραματίζεται την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών και όχι τις επόμενες εκλογές. Μία κυβέρνηση πλαισιωμένη από προσωπικότητες, που θα μπορούν να διαχειρισθούν υπεύθυνα και με διπλωματική οξυδέρκεια, τις κρίσιμες εθνικές προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα μας.

Το μεταναστευτικό και το φιάσκο της Λιβύης

Σε παλαιότερες δηλώσεις για τα μεταναστευτικό, ο πρωθυπουργός ισχυριζόταν: «η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Είμαι υπερήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική σιγά-σιγά. Δεν αμφισβητείται η εθνική μας ακεραιότητα με αυτό τον τρόπο». Δεν νομίζουμε, ότι αναρωτήθηκε, εάν έστω οι ψηφοφόροι της ΝΔ επιθυμούν την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική. Αγνοεί προφανώς, ότι οι μεταναστευτικές ροές σε συνδυασμό με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, θέτουν ζητήματα εθνικής ασφάλειας. Το αφήγημα του Μαξίμου περί ελέγχου της μετανάστευσης καταρρέει λόγω των αυξημένων ροών μεταναστών στην Κρήτη, αποτελώντας έναν νέο εφιάλτη που προέκυψε για τη κυβέρνηση.

Όχι ότι και πριν δεν υπήρχαν ροές από την Τουρκία, αλλά με τις καραβιές που έρχονται από τη Λιβύη το μεταναστευτικό πέρασε σε νέα φάση. Η εγκατάλειψη της σχέσης της Ελλάδας με τον Χαφτάρ, έδωσε το χώρο στην Τουρκία να εδραιώσει την παρουσία της και στα ανατολικά της Λιβύης, ανατρέποντας ισορροπίες. Η χώρα μας είχε την ευκαιρία να διατηρήσει και να ενισχύσει το δίαυλο επικοινωνίας με τον Χαφτάρ, αλλά δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά του, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, για την παροχή παλαιών οπλικών συστημάτων ρωσικής κατασκευής, ενώ στη συνέχεια στο Υπουργείο Εξωτερικών δεν απαντούσαν στα τηλεφωνήματά του! Η λιποβαρής ελληνική εξωτερική πολιτική, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, δρα πάντα καθυστερημένα.

Η αλλαγή στάσης της κυβέρνησης της Ανατολικής Λιβύης επί του τουρκολιβυκού μνημονίου, θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί καθώς ήταν γνωστές οι τουρκολιβυκές επαφές. Η θέση του υπουργού Εξωτερικών απαιτεί διπλωματικές ικανότητες, μόνο που αυτό, για το σημερινό υπουργό, αλλά και για προγενέστερους, δεν ήταν το βασικό κριτήριο επιλογής. Να θυμίσουμε μία ακόμη διπλωματική αβελτηρία. Στις 16-17 Νοεμβρίου 2019, με το τουρκολιβυκό μνημόνιο να είναι προς υπογραφή, υπήρχε πληροφόρηση και από τις αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες.

Παρόλα αυτά, ο Πρωθυπουργός αναχωρεί για ιδιωτική επίσκεψη στο Λονδίνο για να παρακολουθήσει τον αγώνα Τσιτσιπά-Φέντερερ, αντί να αναλάβει μια ύστατη “διεθνή πρωτοβουλία” για να αποσοβήσει το επερχόμενο μνημόνιο. Διαφεύγει προφανώς πως η χώρα δεν είναι μία ατομική επιχείρηση όπου πληρώνει ο ιδιοκτήτης την ανεπάρκειά του. Τα λάθη των πολιτικών έχουν πολλές φορές σημαντικές γεωπολιτικές συνέπειες υπονομεύοντας γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Το κόμμα Σαμαρά

Η τραγική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα σε διπλωματικό επίπεδο, η όξυνση του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης, οι διπλωματικές ήττες σε Αιγαίο (καλώδιο, αιολικά πάρκα, Λιβύη, Μονή Σινά κ.α) αποτελούν την βάση για δημιουργία νέου πατριωτικού κόμματος. Το βασικό αφήγημα της κυβέρνησης είναι, ότι δεν υπάρχει διάδοχη λύση, καθότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αδύναμα, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει μία ομαλή αλλαγή κυβέρνησης και επί πλέον έχουν ηγεσίες άπειρες στην άσκηση εξουσίας.

Το δίλημμα που τίθεται είναι: ή ψηφίζεις ένα ανεπαρκές και αμαρτωλό καθεστώς ή επιλέγεις την ακυβερνησία. Αυτό το επιχείρημα είναι αβάσιμο, καθότι στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, η λύση θα μπορούσε να αναζητηθεί στην συσπείρωση γύρω από μια προσωπικότητα που μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση στο υπάρχον καθεστώς, έχοντας σαν στόχο την επιστροφή στην κανονικότητα. Εκείνος που δείχνει ενδιαφέρον για μία νέα πολιτική κίνηση είναι ο Σαμαράς.

Ανεξαρτήτως των διαφορών και της άποψης που έχει κανείς για το πρόσωπό του, ο Σαμαράς είναι ο μόνος που έχει τη δυνατότητα να διεμβολίσει το καθεστώς Μητσοτάκη. Στα δεξιά της ΝΔ υπάρχει ένας χώρος κατακερματισμένος, που υπολογίζεται περίπου στο 15-20% του εκλογικού σώματος – με κοινό γνώρισμα την απογοήτευση από την διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις αλλά με τα παρόντα δεδομένα μόνο ο Σαμαράς μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος, συσπειρώνοντας τη Λαϊκή Δεξιά και κάνοντας ανοίγματα σε όσους αντιδρούν στην πολιτική Μητσοτάκη. Για να αμβλυνθούν οι σκεπτικισμοί θα μπορούσε να προτείνει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με διακομματικό χαρακτήρα για την επόμενη διετία, έως την επόμενη αναμέτρηση.

Στη θετική μας ματιά για το εγχείρημα Σαμαρά, θα υπάρξουν αντιρρήσεις, αλλά προς το παρόν δεν διαφαίνεται ο από μηχανής Θεός! Αν υπάρξει κάτι διαφορετικό και πιο ελπιδοφόρο θα μπορούσε να δοκιμασθεί στις επόμενες εκλογές. Οι εξελίξεις συνεπικουρούν στο εγχείρημα Σαμαρά, πιέζουν μάλιστα στην κατεύθυνση να κάνει το επόμενο βήμα. Το προσχηματικό δίλημμα “ποιος θα κυβερνήσει μετά;”, καταρρίπτεται με τον πρώην πρωθυπουργό. Έχει κυβερνήσει σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, ενώ στη διάρκεια της θητείας του δεν υπήρχαν τα σημερινά εκμαυλιστικά φαινόμενα. Η διεθνής συγκυρία —με την ενίσχυση των εθνικιστικών κομμάτων και την επανεκλογή Τραμπ— δίνει ώθηση στους σχεδιασμούς Σαμαρά. Οι απόψεις του για το Ουκρανικό, την ενεργειακή πολιτική, αλλά η αντίθεσή του στην woke ατζέντα, συνθέτουν μία εναλλακτική.

Ιδανική θα ήταν η σύμπλευση του Καραμανλή, στο εγχείρημα Σαμαρά ή καλύτερα η ανάληψη πρωτοβουλίας από τον ίδιο, καθώς διατηρεί έναν ισχυρό πυρήνα επιρροής στο κυβερνόν κόμμα. Αλλά πέρα από τις παρεμβάσεις του, δεν έχει εκδηλώσει διάθεση να αναλάβει τέτοια πρωτοβουλία. Ο πρώην πρωθυπουργός πιθανόν δεν θέλει να ταχθεί δημοσίως εναντίον της ΝΔ, όμως οι καιροί ου μενετοί, η χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακούς κινδύνους (επιθετικότητα Τουρκίας, μεταναστευτικό), η ιστορική καταγραφή θα είναι αυστηρή γι’ αυτούς που μπορούσαν αλλά απέφυγαν να παρέμβουν…